Η Έφοδος της Δημοτικής Αστυνομίας Θεσσαλονίκης

1η εκδοχή:

Η άγρια καταστολή, μετά από την εντολή για επίθεση της Αντιδημάρχου, κ. Γούλα είναι σε εξέλιξη. Οι παραβάτες του δημοτικού κανονισμού παρά την σθεναρή αντίστασή τους, συλλαμβάνονται και οδηγούνται σε φυλακές ασφαλείας. Το πλήθος επευφημεί τις δυνάμεις της τάξεως καθ’ όλη την διάρκεια της επιχειρήσεως. Ο Δήμαρχος της πόλης, κ. Μπουτάρης δηλώνει περήφανα ότι θα κάνει τατουάζ, για να θυμάται αυτήν την ημέρα-σταθμό της θητείας του.

2η εκδοχή

“Λαμπυριζούσης και σελαγιζούσης της σελήνης παρά την λίμνην Δοΐράνην εωράκαμεν τους ληστάς. Κράζων δε “σταθήτε ρε π…….., γ… τον σταυρό σας και απαντησάντων “κλ…. μας τα αρ…..” απέδρασαν. Η γνωστή αυτή αναφορά γίνεται από τον Ιωάννη Πετράκη, υπαστυνόμο του Κιλκίς, στις 7 Aπριλίου 1923 στο τοπικό τμήμα της χωροφυλακής. Φαντάζομαι ότι η αντίδραση των τότε ληστών, δεν διαφέρει πολύ (υπερβολή;) από αυτήν των σημερινών ληστών του δημόσιου χώρου στην Θεσσαλονίκη μετά από 88 χρόνια. Αλλά ας προσπαθήσουμε να δούμε τις αιτίες αυτού του φαινομένου. Θα περιγράψω αυτή την έφοδο της δεύτερης φωτογραφίας στην οποία έτυχε να είμαι παρών.

Εκείνο το βράδυ σταμάτησαν δύο περιπολικά στην Λ. Νίκης, στον Λ. Πύργο και κατέβηκαν έξι Δημοτικοί Αστυνομικοί, δύο άντρες και τέσσερις γυναίκες. Άρχισαν την κουβεντούλα μεταξύ τους και σε δέκα λεπτά άρχισαν να περπατούν νωχελικά συνεχίζοντας τη συζήτηση. Κάποιες βρήκαν ευκαιρία να μιλήσουν και απ’ το κινητό τους. Στην παραλία υπήρχαν εκείνη την στιγμή μπροστά στον Λ.Πύρχο τρείς καντίνες και καμιά δεκαριά μικροπωλητές με δύο-τρείς πάγκους o καθένας. Σταμάτησαν και οι έξι στην πρώτη καντίνα. Μία Αστυνομικίνα άρχισε να συζητάει με τον Καντινιέρη. Οι υπόλοιποι πότε πότε παρακολουθούσαν την συζήτηση και κυρίως χάζευαν ή μιλούσαν με τον κόσμο ή μεταξύ τους. Κανένας μικροπωλητής δεν έφυγε, όλοι τους ήταν χαλαροί και παρακολουθούσαν την «έφοδο». Αφού πέρασε περίπου ένα τέταρτο της ώρας, η κοπέλα που μάλλον ήταν επικεφαλής της ομάδας «κρούσης», έβγαλε ένα μπλοκάκι και άρχισε να γράφει. Η όλη διαδικασία κράτησε περίπου μισή ώρα και άλλο τόσο στην επόμενη καντίνα.

Εν τω μεταξύ στην τρίτη καντίνα είχαν μαζέψει τα (αρκετά) τραπεζοκαθίσματα που είχαν απλώσει γύρω και άφησαν μόνο ένα στο οποίο κάθησαν χαλαροί αφού πρώτα έσβησαν τα φώτα της καντίνας. Στη συνέχεια ήρθαν και εδώ οι αστυνομικοί που βλέποντας κλειστή την Καντίνα, δεν ήξεραν τι να κάνουν, συζητούσαν μεταξύ τους επί του πρακτέου και τελικά άφησαν μία κλήση στο παμπρίζ και άρχισαν να αποχωρούν με τον ίδιο τρόπο, όπως στον ερχομό τους. Επειδή είχα την ιδέα να αναρτήσω στο Blog αυτή την ιστορία, και επειδή δεν ήθελα να τους αδικήσω γιατί αυτά που είδα δεν μπόρεσα να τα επεξεργαστώ στο μυαλό μου, πλησίασα τους Αστυνομικούς που ήταν ακουμπισμένοι στα περιπολικά, πλησίασα έναν απ’ αυτούς και τον ρώτησα γιατί δεν έγραψαν και τους μικροπωλητές που ήταν σε ένα μέρος που απαγορεύεται και δημιουργούσαν μια πολύ άσχημη εικόνα στην πολύ σημαντική αυτή πλατεία. Κάπως τα μπέρδεψε και στο τέλος μου είπε ότι θα έρθουν μετά να τους γράψουν. Στην αυτονόητη παρατήρησή μου ότι μετά μπορεί να έχουν φύγει αλλά και να μην έχει γίνει αυτό δεν βρίσκω τον λόγο να γίνει έτσι που θα χρειαστεί διπλάσιο χρόνο ενώ αυτόν τον χρόνο θα μπορούσαν να τον αφιερώσουν σε κάποια άλλη επιχείρηση.

Δεν έφυγα γεμάτος ερωτηματικά γιατί έχω ήδη λυμένες τις απορίες μου για το τι και ποιος ευθύνεται για το αλαλούμ της πόλης, (εκτός φυσικά από τον ίδιους τους δρώντες που είναι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας), αφού θέλοντας ή μη, συνήθισα να κοιτάζω την πόλη (εξ)ερευνητικά και έτσι μπορώ να πω τα εξής:

Oι δημοτικοί Αστυνομικοί (Δ.Α):

α) Δεν έχουν καταλάβει τι, αλλά ούτε γιατί, ούτε προς τι, ούτε πως πρέπει να δουλεύουν. Φυσικά αυτό δεν αφορά όλους, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, συνήθως στις μεγαλύτερες ηλικίες που προσπαθούν να δαμάσουν το τέρας. Όταν είναι πάνω από ένας και δεν έχουν συγκεκριμένη εντολή, τότε είτε κάνουν την βόλτα τους είτε κάνουν πηγαδάκι και συζητούν χαλαρά (με τις ώρες) χωρίς να τους ενδιαφέρει τι γίνεται γύρω τους. Σε οποιαδήποτε δουλειά του ιδιωτικού τομέα, αυτό είναι αδιανόητο.

β) Δεν αγαπούν την πόλη τους γιατί όταν αγαπάς κάποιον τότε θες να τον φροντίζεις κιόλας. Αυτό δεν θα ’πρεπε να έχει μεγάλη σημασία αλλά έχει. Η λειτουργία και η καλή εμφάνιση της πόλης (που είναι συντελεστής ανάπτυξης) επαφίεται στην συνειδητή δουλειά τους.

γ) Δεν έχουν καταλάβει ότι πληρώνονται για μια δουλειά που πρέπει να κάνουν. Συνειδητά η όχι, με αγάπη ή όχι δεν έχει καμιά σημασία.

Οι επικεφαλείς των ομάδων που βγαίνουν για έλεγχο.

Ισχύουν ακριβώς τα ίδια. Φυσικά με την επιπλέον ευθύνη που τους δίνει η θέση τους. Αν αυτοί κάνουν σωστά την οργάνωση της δουλειά τους και έχουν τον έλεγχο τότε δεν θα συνέβαινε τίποτε από τα παραπάνω.

Εδώ μπαίνει και το άλλο σοβαρό ζήτημα που είναι το πως καταλαμβάνουν αυτήν την θέση. Με τι τρόπο γίνεται η αξιολόγησή τους ώστε να είναι σίγουρο ότι μπορούν να αναλάβουν αυτήν την θέση; Γίνεται διαρκής αξιολόγηση του έργου τους;

Η Αντιδημαρχία, και το επιτελείο της διεύθυνσης..

α) Αυτών το έργο αξιολογείται; Από ποιούς; Μήπως θάπρεπε να αξιολογούνται και από τους πολίτες;

β) Υπάρχει συνεργασία μεταξύ των τμημάτων; Πως γίνεται για παράδειγμα να υπάρχουν έξι αστυνομικοί για την φύλαξη της πάνω πλευράς του πεζοδρόμου της Αγίας Σοφίας (τις πρώτες μέρες της δημιουργίας του) και ενώ υπήρχαν εμπόδια που δεν επέτρεπαν την είσοδο των αυτοκινήτων και την ίδια ώρα να μην υπάρχει κανείς στην διασταύρωση Τσιμισκή και Αριστοτέλους και να γίνεται χαμός από διπλοπαρκαρίσματα κλπ;

γ) Υπάρχει στρατηγικό σχέδιο δράσεων; Η γνώμη μου είναι ότι γίνονται γιουρούσια χωρίς μόνιμη παρουσία Αστυνομικών στα πιο σημαντικά σημεία της πόλης. Στην Αριστοτέλους πάνε (ότ)αν το θυμηθούν και μετά το ξεχνάνε πάλι. Γι’ αυτό συνεχίζει να είναι σε αυτό το χάλι, ενώ τις πρώτες μέρες των ελέγχων είχαμε καταλάβει τι πάει να πει πεζόδρομος. Φανταστείτε τι γίνεται με τα λιγότερο «σημαντικά» μέρη της πόλης.

δ) Υπάρχει σχέδιο για κάθε επιχείρηση ή για τους ελέγχους; Μάλλον όχι αν κρίνω από τον τρόπο της «εφόδου» που περιγράφω πιο πάνω στην δεύτερη εκδοχή. Η γιαγιά μου (θεός σχωρές την) θα ενεργούσε πιο αποτελεσματικά.

ε) Υπάρχει σχέδιο και δεν εκτελείται; Γιατί; Από βαριεστημάρα; Από ανικανότητα; Ποιανών την ανικανότητα; στ)Υπάρχουν συνέπειες από την μη εφαρμογή των εντολών ή την ελλειπή εφαρμογή τους;

ζ) Γίνονται ραπόρτα από κάθε συνεργείο ελέγχου για τα αποτελέσματα της μέρας; Γίνεται αξιολόγηση των δράσεων;

η) Γίνονται προτάσεις από τους απλούς αστυνομικούς και τους επικεφαλής τους για την βελτίωση των δράσεων και των αποτελεσμάτων τους;

θ) Γίνονται υποδείξεις σε άλλες υπηρεσίες του Δήμου για προβλήματα που εντοπίστηκαν και τυχόν προτάσεις για την λύση τους;

ι) Γιατί πολλές δράσεις που είναι φανερό ότι έχουν αποτύχει εξακολουθούν να γίνονται με τον ίδιο ρουτινιάρικο τρόπο; Η υπηρεσία δεν αναρωτιέται τι πρέπει να αλλάξει και αν δεν ευθύνεται αυτή γιατί δεν κάνει τις προτάσεις της εκεί που πρέπει; ια) Γίνεται σωστή εκπαίδευση για τους καινούργιους; Μαθαίνουν την σημαντική ιστορία της πόλης και πόσο σημαντικό είναι να διαφυλάξουμε αυτήν την κληρονομιά; Υπάρχει τρόπος να καταλάβουν ότι η δουλειά τους είναι πολύ σημαντική για πολλούς λόγους που πρέπει να εξηγηθούν; Γίνονται σεμινάρια, μετεκπαιδεύσεις, επανεκπαιδεύσεις, επιμορφώσεις στους παλιούς; Μήπως πρέπει αυτά να γίνουν σε όλα τα κλιμάκια της Δημοτικής Αστυνομίας,μέχρι και την Αντιδήμαρχο; ιβ) Μήπως δεν πρέπει να μετακαλούνται σαν επικεφαλής πρώην Δημόσιοι υπάλληλοι και ιδιαίτερα της τροχαίας (της πιο χαλαρής υπηρεσίας του δημοσίου με τους πιο χαλαρούς προισταμένους) γιατί ο τρόπος που έχουν μάθει να δρουν και να οργανώνουν δεν προοιωνίζει σοβαρό αποτέλεσμα; Συμπερασματικά λοιπόν πρέπει να πούμε ότι αυτοί που φταίνε λιγώτερο είναι οι απλοί δημοτικοί αστυνομικοί, γιατί άλλοι τους εκπαίδευσαν και τους εκπαιδεύουν, άλλοι ελέγχουν(;) το αποτέλεσμα της δουλειάς τους, άλλοι κάνουν(;) τα σχέδια δράσης. Επίσης ότι θέλει επιστημονική δουλειά και αν δεν την ξέρουν ας συνεργαστούν με τις Δ.Α άλλων πόλεων της Ευρώπης, όπου όλα αυτά δουλεύουν ρολόι.

Για το τέλος άφησα κάτι εντελώς άσχετο με το θέμα μας. Σε μια εκδήλωση του Δήμου που παρευρέθηκα και έβγαλα φωτογραφίες, ένα απ’ τα πολύ μεγάλα στελέχη του Δήμου, ενώ εγώ προσπαθούσα να του μιλήσω για τα προβλήματα της υπηρεσίας του και πως πρέπει να αντιμετωπιστούν, αυτός/ή δεν με άκουγε καθόλου και με ρωτούσε αν έβγαλα καλές βφωτογραφίες και αν βγήκε καλά σ’ αυτές. Έπειδή ήξερε ότι έχω Blog για την πόλη, μάλλον υπολόγιζε ότι θα αναρτήσω φωτογραφίες του/ης. Έκανε λάθος υπολογισμούς και δεν άκουσε και τίποτε για τις αδυναμίες της δουλειάς του/ης γιατί δεν ήταν αυτό που την ενδιέφερε.

* Η φωτογραφία είναι του Χρήστου Αποστολίδη

Άλλο Ιστολόγιο του συντάκτη:ThessalonikiMesaApoEikones