Η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε

Με κάποιους ανθρώπους δεν είμαστε απλώς συνεργάτες.

Γινόμαστε φίλοι.

Γινόμαστε άνθρωποί τους.

Και εκείνοι το ίδιο για εμάς.

Ήρθε η ώρα για μια δύσκολη στιγμή.

Οικογενειακή επιχείρηση, πολλών χρόνων.

Μια επιχείρηση που μεγάλωσε μαζί με τα παιδιά τους.

Μόνο που φέτος, δεν τα κατάφεραν. Όχι γιατί δεν ήθελαν. Αλλά γιατί το ίδιο το κράτος φαίνεται να μη θέλει να υπάρχουν.

Ήταν από εκείνες τις στιγμές που βλέπεις την απόγνωση, την αγανάκτηση και τη θλίψη και επιλέγεις από σεβασμό, να κάνεις πίσω. Να μη μιλήσεις.

Έχεις χρέος να ακούσεις.

«Μας είπαν ότι οι μικροί πρέπει να κλείσουν. Μας είπαν ότι ή προσαρμόζεστε ή πεθαίνετε. Μας είπαν να συγχωνευτούμε αν θέλουμε να μη χαθούμε. Τα εννοούσαν όλα. Στην αρχή μας είπαν για τα ηλεκτρονικά βιβλία. Αγοράσαμε νέα λογισμικά για να εναρμονιστούμε και να μην μας επιβληθούν υπέρογκα πρόστιμα. Στη συνέχεια, μας είπαν να αγοράσουμε νέες ταμειακές για να εναρμονιστούμε και να μην μας επιβληθούν υπέρογκα πρόστιμα. Μετά μας είπαν να αναβαθμίσουμε τα ταμειακά μας συστήματα και να προμηθευτούμε νέα POS, για να διασυνδεθούμε. Έπειτα μας είπαν ότι η χρήση IRIS είναι υποχρεωτική, και το κάναμε. Επέστρεψαν και μας επέβαλαν να αναβαθμίσουμε ξανά τα POS, προκειμένου να αποδεχόμαστε πληρωμές μέσω της υπηρεσίας IRIS και διαμέσου του POS. Φυσικά, και πάλι, εν μέσω ασφυκτικών προθεσμιών και υπέρογκων προστίμων…δέκα ή και είκοσι χιλιάδων ευρώ. Μας είπαν να προμηθευτούμε και να εγκαταστήσουμε νέα λογισμικά για να εφαρμόσουμε την κάρτα εργασίας και το κάναμε. Μετά μας είπαν, για να μας προφυλάξουν, ότι αν δεν ασφαλίσουμε υποχρεωτικά την επιχείρησή μας, θα μας επιβληθούν υπέρογκα πρόστιμα. Τα κάναμε όλα.

Παρόλο που κανείς δεν υπολόγισε τα άγχη μας, τις αμέτρητες ώρες εργασίας, το κόστος, την ανασφάλεια, τη φθορά. Κανείς δεν στάθηκε να σκεφτεί ότι πίσω από κάθε υποχρέωση, υπάρχει ένας άνθρωπος που παλεύει να κρατήσει ζωντανό το μόχθο μιας ζωής»

Δεν μίλησα. Απλώς έγνεψα.

Τα είχαμε συζητήσει τόσες φορές όλα αυτά τα χρόνια.

Συνέχισε και άρχισε να αραδιάζει τυχαία κάποιες λέξεις.

«Απάτες, σκάνδαλα, διαφθορά, παράνομες επιδοτήσεις, εγκλήματα, συγκαλύψεις, offshore, απευθείας αναθέσεις, ακρίβεια, φραπέδες, ΟΠΕΚΕΠΕ, σπιτάκια, ανακύκλωσης… Αυτοί μας κλείνουν. Αυτοί ξέρουν να κάνουν μπίζνες. Κι ας δουλεύουμε τριάντα ολόκληρα χρόνια. Η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε»

Είχε δίκιο σε όλα.

Στην Ελλάδα τιμωρείσαι μόνο όταν πρέπει να ευνοηθούν οι τράπεζες, τα μονοπώλια και τα καρτέλ. Νομοθετούνται διατάξεις που αντί να στηρίζουν, δημιουργούν ένα αφιλόξενο και ασφυκτικό περιβάλλον για τον μικρό επιχειρηματία.

Δεν είπα τίποτα από όλα αυτά.

Ούτε για τα πρόστιμα που έχουν θεσπιστεί για γραφειοκρατικές, διαδικαστικές παραβάσεις, όπως αυτές που αφορούν το Γ.Ε.ΜΗ. και το Μητρώο Πραγματικών Δικαιούχων, με ποινές που φτάνουν σε πενταψήφια ποσά και είναι έτοιμες να εξαθλιώσουν κι άλλες οικογενειακές επιχειρήσεις.

Με κάθε νόμο, με κάθε νέα πλατφόρμα, με κάθε δήλωση, κάθε προθεσμία και κάθε πρόστιμο των 10.000 ευρώ, ένα πράγμα γίνεται ξεκάθαρο. Η μικρή οικογενειακή επιχείρηση είναι πλέον ανεπιθύμητη.

Ως προάγγελος όλων αυτών, την προηγούμενη ημέρα, έπεσε στην αντίληψή μου κάτι που δεν χρειάζεται σχολιασμό.

Η Ελλάδα κατέκτησε την πρώτη θέση στην επιχειρηματική πολυπλοκότητα και αντίστοιχη θέση στις ημερήσιες ώρες εργασίας.

Και ως αντιστάθμισμα, την τελευταία θέση στην αγοραστική δύναμη. Πίσω όμως από κάθε στατιστική, από κάθε κατάταξη και από κάθε κλείσιμο, υπάρχουν άνθρωποι.

Άνθρωποι που αφιερώθηκαν, που επένδυσαν και που πάλεψαν. Και είναι λογικό, να είναι δύσκολο να αποσυνδεθεί κανείς από την ιδιότητα που με τόσο κόπο απέκτησε.

Είναι λογικό ένα κομμάτι της επαγγελματικής μας ιδιότητας να γίνεται μέρος της ταυτότητας μας. Και είναι βίαιο όταν σου επιβάλλεται να την αποχωριστείς.

Στο τέλος, είχαμε μόνο μια ανάγκη, να συμφωνήσουμε ότι η ζωή είναι μια ακολουθία από ανόδους και καθόδους. Κι εκείνο που μετράει περισσότερο από όλα, είναι να έχουμε ανθρώπους δίπλα μας σε όλη αυτή τη διαδρομή. Για να περιμένουμε μαζί το επόμενο άλμα.