Η εκλογική αυτοκτονία της λογικής

Και να που έγιναν οι περίφημες εκλογές. “Οι δραματικότερες εδώ και ενενήντα χρόνια”, είπαν κάποιοι. Το κατά πόσον τις χειριστήκαμε ως τέτοιες σαν λαός και πολιτικό σκηνικό δε χρειάζεται μάλλον να απαντηθεί. Ούτε θα είχε σημασία να αναφερθώ στις (αρνητικές) εκπλήξεις της βραδιάς, όπως η είσοδος των παιδιών με τα μαύρα, τους λοστούς και τις σβάστιγκες στη Βουλή. Το έχουν κάνει ήδη, πολύ καλύτερα, άλλοι.

Προτιμώ να μιλήσω για τον πραγματικό χαμένο αυτής της αναμέτρησης: την κοινή λογική.

”Και τι είναι κοινή λογική;” θα μου πείτε.

Μιλώντας για την Ελλάδα, κοινή λογική θα ήταν να μιλήσουμε επιτέλους για τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν. Για πρώτη φορά, στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση, υπήρξαν κόμματα που πρέσβευαν ακριβώς αυτό.

Να αναρωτηθούμε γιατί κανείς ποτέ δεν εφάρμοσε διατάξεις του ”κακού Μνημονίου” όπως η μηχανογράφηση, η βελτίωση απονομής της δικαιοσύνης, η τοποθέτηση ελεγκτών στα νοσοκομεία, το κλείσιμο άχρηστων οργανισμών, διατάξεις τις οποίες ανέκαθεν ευαγγελίζονταν τα δύο μεγάλα κόμματα, ουδέποτε όμως εφάρμοσαν.

Να συζητήσουμε με ελάχιστη, έστω, ευθύνη και κριτική σκέψη για τα προβλήματα που μας αφορούν όλους, λόγου χάρη το must των ημερών, το μεταναστευτικό και τις λύσεις που προτείνονται από του; υποψηφίους.

Να κάνουμε μία ανασκόπηση στο παρελθόν αυτών που θα πάμε να ψηφίσουμε. Και δεν εννοώ μόνο των δύο ”μεγάλων”. Εννοώ και των άλλων. μικρομέγαλων, αριστερών και δεξιών.

Να μπούμε στο παραβάν με τη σκέψη πως μάλλον και ‘μεις φταίξαμε τόσα χρόνια και όχι μόνον οι άλλοι.

Φρούδες οι ελπίδες. Για ακόμα μία φορά επιλέξαμε αυτούς που χαϊδέψαν τα αυτιά μας. Που μας υποσχέθηκαν πολλά με λίγο κόπο. Που ξύπνησαν το θυμικό μας, την οργή μας, την αγανάκτησή μας, όχι όμως και τη σκέψη μας.

Πιστέψαμε ότι μπορούμε να μείνουμε στην Ευρώπη χωρίς να αλλάξει τίποτα.

Πιστέψαμε ότι το χρέος μας θα μειωθεί πανεύκολα και θα συνεχίσουν να μας πληρώνουν.

Πιστέψαμε ότι μερικά κλωτσομπουνίδια από τα δίποδα ντουβάρια αρκούν για να στείλουν τους μετανάστες στο πυρ το εξώτερον.

Πιστέψαμε ότι οι γραφικότητες της κρεμάλας και της συνομωσίας μπορούν να σκεπάσουν τη μπόχα.

Το χειρότερο, όμως, είναι ότι πιστέψαμε και πάλι στις ”ιδεολογίες”. Ή τουλάχιστον έτσι τις ονομάζουμε πολλοί. Δικαιολογούμε το λόγο που ψηφίσαμε ΣΥ.ΡΙΖ.Α επειδή η Παπαρήγα ήταν hardcore και ψάχναμε κάτι πιο light στην αριστερά, χωρίς τον καιροσκοπισμό του Κουβέλη. Αναφωνούμε χαρούμενοι που βρέθηκε η λύση της Χρυσής Αυγής, μοναδική εναπομείνουσα πλέον δεξιά δύναμη που αξίζει (!) να ψηφίσει κανείς.

Στις ”ιδεολογίες” αυτές, φαντάζομαι, πίστεψε και μεγάλο μέρος των συνομηλίκων μου, που έδωσε στα προαναφερθέντα κόμματα τόση δύναμη.

Κι όμως, οι ”ιδεολογίες” δεν ήταν που έφεραν αυτή τη χώρα στο κατώφλι της εξαθλίωσης, ξεκινώντας πρώτα από την αρτιοσκλήρωση του πολιτικού της σκηνικού; Μόνον εγώ βλέπω πίσω από την αριστερά και τη δεξιά το ίδιο πράγμα τριάντα και βάλε χρόνια τώρα; Λαϊκισμό, διαφθορά, αρχομανία;

Ακούγεται περίεργο ίσως, αλλά για μένα αυτά τα ιδεολογικα διλήμματα πέθαναν εδώ και καιρό. Τι ποιο αφύσικο, ενδεχομένως, για ένα δεκαεννιάρη, που απεγνωσμένα ψάχνει από κάπου να πιαστεί, να ονειρευτεί και να παλέψει;

Μία ιδεολογία έπρεπε να είχαμε οι νέοι σε αυτές τις εκλογές: δουλειά, δημιουργικότητα, υπευθυνότητα. Όλα τα άλλα έπονται στη ρημαγμένη Ελλάδα.

Φευ. σε αυτές τις εκλογές, τελικά, ο μεγάλος χαμένος ήταν ο ελληνικός λαός. Ο εκπροσωπούμενος και μη (54% συνολικά των συμπολιτών μας δεν θα εκπροσωπηθεί στο Κοινοβούλιο). Δεν θα πω ”καλά να πάθουμε”, αν και μάλλον θα έπρεπε. Θα προτείνω για πολλοστή φορά να αφήσουμε στην άκρη ιδεολογικούς συναισθηματισμούς και τα τοιαύτα, τουλάχιστον μέχρι τις επόμενες εκλογές (που ενδεχομένως δεν αργούν). Αλλιώς, ο ελαφρότατος τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίσαμε πολλοί αυτή την αναμέτρηση σύντομα θα μας βγει ξινός.