Η Ελλάδα έμεινε στην εποχή της Ρούλας
Από το 1989 καταναλώνουμε σκουπίδια την ώρα εκατοντάδες μυαλά κοφτερά με παγκόσμιες δυνατότητες και αναγνώριση δεν θα προσκληθούν ποτέ σε ένα τηλεοπτικό πλατό.
Βλέποντας τις μετρήσεις τηλεθέασης του χθεσινού Σαββατόβραδου με τη Ρούλα Κορομηλά έχοντας καλεσμένο το Λευτέρη Πανταζή να φιγουράρει στη δεύτερη θέση (την πρωτιά κατέχει ο ανεκδιήγητος Κοκλώνης), γύρισα ασυναίσθητα προς το ημερολόγιο.
Θα μπορούσε να γράφει 2002 και η εκπομπή να είναι κάλλιστα Ciao Antenna. Άλλωστε μια παραλλαγή της είναι και η επανεμφάνιση της στο σήμερα. Η νεκρανάσταση.
Σε ένα τοπίο τηλεοπτικής παρακμής, αυτή η σαββατιάτικη Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών που δικαιώνεται στα νούμερα, δείχνει τη βαθιά ύπνωση μιας χώρας, που μπροστά στην απόγνωση των οικονομικών και άλλων προβλημάτων της, με μια παιδεία που παραπαίει, με μια υγεία που παραπαίει, με το δημόσιο χώρο της παραδομένο στην ανομία, με τους νέους ανθρώπους της να κοιτάζουν απελπισμένα προς τα έξω, με μισθούς αστείους, με ισοπεδωμένα όνειρα, οι καημοί να σβήνουν στις πενιές της Ρούλας. Πως σου ακούγεται;
Λογικό αν βάλεις με νου σου τι ακριβώς εξυπηρετούν τα κανάλια. Ποια είναι η ατζέντα τους που υποβάλλεται από τις ειδήσεις και συμπληρώνεται από την ανωδυνότητα υποπροϊόντων που δεν προχώρησαν ποτέ τη σκέψη και το αισθητικό επίπεδο ενός λαού που από το 1989 καταναλώνει Ρούλες την ώρα εκατοντάδες μυαλά κοφτερά με παγκόσμιες δυνατότητες και αναγνώριση δεν θα προσκληθούν ποτέ σε ένα τηλεοπτικό πλατό.
Αν η χρυσή εφεδρεία ενός Σαββατόβραδου είναι η επαναφορά της Ρούλας τότε…
