Η Ελλάδα ως βομβιστής αυτοκτονίας

του Αναστάσιου Βογιατζή

Ζούμε στιγμές αλλοπρόσαλλες, και όχι ιστορικές, στιγμές μεταμοντέρνες σαν αυτά τα έργα τέχνης με κεφάλια στα πόδια, πόδια στα χέρια και χέρια στα αυτιά! Αναρωτιέμαι πως θα απεικόνιζε την σημερινή μας κατάσταση ένας σύγχρονος καλλιτέχνης. Από τη μια ο πρωθυπουργός σε ρόλο Ζορό, από την άλλη ένας υπουργός οικονομικών σε ρόλο τιμωρού της Ευρώπης και από την πιο άλλη μια τρελή τρελή σαραντάρα σε ρόλο προέδρου της βουλής!

Από τη στιγμή που ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε το δημοψήφισμα γίναμε πρωτοσέλιδα σε ξένα μέσα ενημέρωσης και δώσαμε την ευκαιρία στον κάθε ένα να μας πιάσει ξανά στο στόμα του. Βέβαια, εμάς δεν μας νοιάζει…γιατί ευτυχώς δεν κινδυνεύουμε να μας πιάσει στο στόμα της η Ζωή η οποία παντού και πάντοτε προβάλει την δημοκρατία ως υπέρτατη αξία, όπως π.χ. να μιλάει χωρίς τέλος! Κι έτσι μέσα στη θαλπωρή της “δημοκρατίας” ετοιμαζόμαστε να αποφασίσουμε αν ναι ή αν όχι, μπορεί, δεν ξέρω, σε παρακαλώ πολύ μη με πιέζεις!

Οι απόψεις διίστανται -λογικό- και οι εκτιμήσεις διαδέχονται η μια τη “μια”, γιατί την “άλλη” δεν την έχουμε ακούσει ακόμα! Στην περίπτωση του “ναι, είμαι ένας υποτελής” κτλ, ξέρουμε ότι μας περιμένουν ένφιες ΦΠΑδες μειώσεις μισθών και συντάξεων. Στη περίπτωση του “όχι, θα κάνω ότι γουστάρω” ξέρουμε ότι μας περιμένει ο παράδεισος με 40 παρθένες και 40 Μπραντ Πίτιδες, 40 προφιτερόλια και 40 σοκολατίνες με μόνον 40 θερμίδες!

Το ενδιαφέρον φυσικά εστιάζεται και στο ερώτημα του δημοψηφίσματος, το οποίο μοιάζει περισσότερο με χρησμό της Πυθίας παρά με αυτό που επιθυμεί να είναι! Μακροσκελές, με μια κυρία πρόταση και πέντε – έξι δευτερεύουσες -ανοησίες- που μάταια προσπαθούν να εξηγήσουν το ανεξήγητο, προσεγγίζοντας το θέμα περιφερειακά, εμπλουτισμένο με “δημιουργικές ασάφειες”, κοινώς αλαμπουρνέζικα!

Ενδεικτικά, στο πρόσφατο δημοψήφισμα στη Σκωτία το ερώτημα ήταν: Πρέπει η Σκωτία να είναι ένα ανεξάρτητο κράτος; Στην απάντηση “ναι” η Σκωτία θα ανεξαρτητοποιούνταν, στην απάντηση “όχι” θα παρέμενε στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπερ και εγένετο! Όλοι γνώριζαν τι θα γίνει στη μια και τι στην άλλη περίπτωση. Η κάθε περίπτωση είχε και μια συγκεκριμένη συνέπεια. Στην περιπτωσάρα μας όμως ξέρουμε ότι “ναι” αυτό, “όχι” θα δούμε! Η κυβέρνηση βέβαια βλέπει τον ροζ αόρατο μονόκερο!

Αφήνω το ερώτημα και πάω στα επιχειρήματα των δυο πλευρών. Η μια, το ναι δηλαδή, προτάσσει τη θέση της Ελλάδας στο €, τη θέση μας στα ευρωπαϊκά χρηματοδοτικά προγράμματα, την αλληλένδετη σχέση μας με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και με τους ευρωπαίους ηγέτες, τον ευρωπαϊκό πολιτισμό -όσο “ποταπός” και αν είναι- κτλ. Η πιο άλλη πλευρά, το όχι, προβάλει την περηφάνια μας ως λαός, την ένδοξη ιστορία μας, τα ΟΧΙ του παρελθόντος, το ότι είμαστε ένα ανεξάρτητο κράτος… Όμως υπάρχει και μια τρίτη πλευρά που την αγνοούμε ολίγον. Αυτή του “ξενοδόχου”!

Ο “ξενοδόχος”, που ως γνωστόν, μας χρωστάει για τα φώτα του πολιτισμού που του δώσαμε, την δημοκρατία, την φέτα, το λάδι, το τζατζίκι και τον ελληνικό ήλιο είναι έτοιμος να υποκύψει στις πιέσεις του πανίσχυρου χρέους μας, και κυρίως του βροντερού ΟΧΙ, που το πιο πιθανό είναι να εξελιχθεί σε… Ωχ μανίτσα μου την πατήσαμε! Και άλλωστε όπως είπε και η γνωστή τρελή τρελή σαραντάρα θα πάμε και θα τους κοτσάρουμε ένα ΟΧΙ στα μούτρα και τότε να το παραδάκι θα ρέει και να το χρέος θα κουρεύεται και να θα ανοίξουν τα ουράνια και θα βρέξει σαμπάνια και το Φουά γκρα θα φυτρώνει στις γλάστρες!

Βέβαια και στο ΝΑΙ την πατήσαμε γιατί για άλλη μια φορά γίναμε διεθνώς ρόμπα φέτος -βλέπε Γιουροβίζιον, 23 ποιντς σύνολο!- και πάμε βούρ σε εκλογές (;) μεσούσης τουριστικής περιόδου, στη μέση του κατακαλόκαιρου -λέμε τώρα- και αντί για ντουζ πουά μας βλέπω για κρύο ντουζ!

Η Ελλάδα χάριν στους όλους που με τόσο κόπο κατάφεραν να την κάνουν μπάχαλο, από λίκνο του πολιτισμού που ήταν πριν από καμία δυο τρία χιλιάρικα -δραχμές; – χρόνια, έχει μετατραπεί σε παιδική περπατούρα τσιν-τσον με σπασμένα ροδάκια και ξεσκισμένη θέση. Αυτή η κατεστραμμένη Ελλάδα παίζει το τελευταίο -καμένο- χαρτί της, αυτό του καμικάζι, του βομβιστή αυτοκτονίας στο ίδιο της το σπίτι, την Ευρώπη! Η μοναδική αλήθεια είναι ότι το αν θα γίνει η χώρα μας καμικάζι είναι στο χέρι μας και εμείς τους καμικάζι τους στέλνουμε στα σπίτια τους, στις σπηλιές τους!