Η Ελλάδα που παραδίνεται, η Ελλάδα που υπομένει…

Και τώρα πια… «όποιος  δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει πού  πατάει και πού πηγαίνει».

Αφορμή μου έδωσαν δυο  γεγονότα του Σαββάτου. Αργά τη νύχτα, έβλεπα την εκπομπή «Στα άκρα» με την Φλέσσα να έχει καλεσμένο τον Γιώργο Γραμματικάκη. (Επανάληψη μεν επανάληψη όμως, μήτηρ μαθήσεως).  Ανάμεσα στα άλλα μίλησαν και για το περίφημο «Πείραμα Νέστωρ» Τι θα πει αυτό;

NESTOR: NEutrinos from Supernovae and Tev sources Ocean Range. Δηλαδή, Ινστιτούτο Τεχνολογιών και Ερευνών Βαθιάς Θαλάσσης και Αστροσωματιδιακής Φυσικής Νετρίνο.

Βρέθηκε όνομα ελληνικό Νέστωρ, άλλωστε έξω από την Πύλο της  Πελοποννήσου γίνεται, που ταίριαζε με τα λατινικά αρκτικόλεξα, το τεράστιο πλωτό εργαστήριο ονομάστηκε «Βερενίκη», οι μηχανισμοί  που το κρατούν  ακίνητο- γιατί, τι άγκυρα να ρίξεις στα 4.500- 5.000 μέτρα- ονομάστηκαν… Γκόλφω, Μαλάμω κι ένα άλλο, δεν θυμάμαι, ελληνικό παλιομοδίτικο γυναικείο όνομα. Απίστευτο!  Να είναι ολότελα ελληνικό  ένα από τα 4 παγκοσμίως  μεγαλύτερα πειράματα αστροφυσικής στον κόσμο. Που σήμερα απειλείται από ματαίωση του έργου του, εγκατάλειψη, διάλυση γιατί δεν υπάρχουν χρήματα, γιατί κωλυσιεργεί, χαμένο στις γραφειοκρατίες του, το ελληνικό κράτος. Γιατί πολύ απλά, δεν υπάρχουν άτομα ούτε με ελληνική- το εννοώ, όλοι από τα Γέιλ και τα Χάρβαρντ, τι να ξέρουν από Ελλάδα-  παιδεία και πολιτισμό, ούτε «με λογισμό και μ’ όνειρο». Ψελλίζουν μονότονα για κρίση και έλλειψη χρημάτων και κλείνει εκεί το χρέος της θέσης τους απέναντι στην Ιστορία.

Το δεύτερο ήταν νωρίτερα, μεσημέρι Σαββάτου, στον πεζόδρομο  της Αγίας Σοφίας-  δυστυχώς οι αποφάσεις άλλων πάλι ιθυνόντων, με γνώμονα πάλι το σήμερα της κρίσης αποφάσισαν να τον καταργήσουν, ως γνωστόν- όπου οι …συλλογικότητες που συμμετείχαν ήταν αντιστρόφως ανάλογες, δυστυχώς, της προσέλευσης των πολιτών.

Κι όλα αυτά, συγχρόνως  και παράλληλα με το κλείσιμο, την  υποβάθμιση ή υπολειτουργία σχολών παιδείας και φορέων ή ιδρυμάτων πολιτισμού, συγχωνεύσεις, διαλύσεις,  πρωτοφανή εγκατάλειψη και καταστροφή καινοτόμων ιδεών, σχεδίων ακόμη και προγραμμάτων σε ροή. Όλα στο όνομα της κρίσης…

Η Ελλάδα υποχωρεί παντού, μικραίνει  με ραγδαίες ταχύτητες. Μεγαλύτερες, υποθέτω κι απ’ αυτές που μεγαλώνει το Σύμπαν, κατά πως λένε οι αστροφυσικοί.

Κι αν αναρωτιέσαι, πως  και μπλέκω ένα από τα μεγαλύτερα πειράματα στον κόσμο για την  έρευνα των νετρίνο, που αφορά γνώση για τις εσχατιές του σύμπαντος, με το ελάχιστο του πιλοτικού πειράματος πεζοδρόμησης …300 το πολύ μέτρων σε κάποιο δρόμο της ελάχιστα γνωστής στον πλανήτη, πόσο μάλλον στο Σύμπαν, Θεσσαλονίκης, θα σου πω ότι πιστεύω πως αυτά πάνε μαζί, ο άνθρωπος έτσι εξερευνά  και εκπληρώνει τα δικά του όρια, όταν αναζητά και διεκδικεί να γνωρίσει και να βιώσει και το μέγιστο και το ελάχιστο.

Τα γεγονότα δεν γίνονται μεμονωμένα ούτε αποτελούν αυθύπαρκτες  περιστάσεις ή παρθενογενέσεις. Τα γεγονότα παράγονται μέσα στην εποχή  τους απόλυτα εναρμονισμένα με τις  επιταγές της, το συνολικό ρεύμα, την  γενικότερη στρατηγική ή επικράτηση του τι είναι σημαντικό ή όχι, πρωτεύον ή όχι, χρήσιμο ή όχι, αναγκαίο ή όχι, υποχρεωτικό ή όχι. Από την εκκίνηση «σημαντικό» καταλήγουν στον ευτελισμό του «υποχρεωτικού». Μετά «πασπαλίζονται» με την άχνη της «μόνης βιώσιμης λύσης». Του δεν γινόταν αλλιώς. Του τόσο μπορούμε,  του «δεν υπάρχει σάλιο» (Θε μου, τι χυδαία έκφραση υπουργού, ακόμη χυδαιότερη κι από εκείνην που βάφτιζε πολιτιστικά κέντρα τα σκυλάδικα…).

Τα γεγονότα που μας συμβαίνουν (μας επιβάλλονται θα προτιμούσα να πω, κρατώ και μια επιφύλαξη) -για τον τόπο μας μιλώ, παραπέρα δεν επεκτείνομαι, δεν είμαι διεθνολόγος, πολίτης της χώρας μου και Σαλονικιός μόνο μπορώ να βεβαιώσω, όπως και η ταυτότητά μου- εντάσσονται πράγματι στην λεγόμενη «εποχή της κρίσης». Αυτή την …δυσάρεστα απότομη, υπέρμετρα βίαιη και αβάσταχτα μελαγχολική κρίση στην οποία βρεθήκαμε σχεδόν σαν αμέριμνοι ταξιδιώτες του Σαββατοκύριακου, που βγήκαν με σορτσάκια για πικνικ και πέσαν σε τυφώνα.

Προηγήθηκε η ύπνωση. Στην διάρκεια της οποίας ένας  ολόκληρος λαός, μια χώρα που  είχε περήφανα υψώσει ιδεολογικό και πολιτιστικό  ανάστημα επί σχεδόν μισόν αιώνα (1940- 1990), που άντεξε εμφύλιο και κολοβή δημοκρατία, φτώχεια και μετανάστευση και δικτατορία, παραδόθηκε αμαχητί στη φάκα του βολέματος και του ευδαιμονισμού. Και ήρθε το πρώτο σοκ με την συλλογική ενοχοποίησή μας «μαζί τα φάγαμε», έστω κι αν αυτό ήταν σε μας το ξεροκόμματο για μια δουλειά και για αυτούς που μας το πέταγαν ακαταμέτρητος κι αδιερεύνητος ακόμη παράνομος πλουτισμός με μίζες, κομπίνες, εξαγορές και διαπλοκές. Και το δεύτερο, της πρωτοφανούς στα παγκόσμια χρονικά, σε τέτοια ένταση και έκταση, φτωχοποίησης και αφαίμαξής μας για να «σώσουμε» τη χώρα. Και το τρίτο σοκ, εκείνο της διαπίστωσης ότι πάλι μας κορόιδεψαν, όπως και πριν, όταν μας πετούσαν τα ξεροκόμματα, τώρα που μας παίρνουν τα κειμήλια του σπιτιού,  που εγώ τα λέω αξιοπρέπεια, επιβίωση, ζωή με προσδοκίες, δικαίωμα στην ελπίδα  να υπερασπιστώ το παιδί «γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα», έστω, στέγη, τροφή, ζωή καθαυτή αφού κι αυτήν την απορρίπτουν  ως εφικτή λύση πια, κάμποσοι  συνάνθρωποί μας.

Και μας ταπείνωσαν. Γιατί  την φτώχεια ή το άδικο τα αντέχεις και τα πολεμάς, την ταπείνωση  δεν αντέχεις. Πώς λέμε «κλινικά νεκρός»; Και τώρα; Αντιδρούν άραγε οι «Ντεσπεράντος»;

Στατιστικά πάντως συμβαίνει.