Η εμμονή με τις κακές ειδήσεις

του Κωστή Κοτσώνη

”Σε απύθμενο βάραθρο η ελληνική οικονομία!!!”

”Βραδυφλεγής βόμβα το ασφαλιστικό!”

”Δραματική η αύξηση της ανεργίας, το πρώτο τρίμηνο του 2012!”

”Απίστευτο κι όμως ελληνικό: ζητούν εισφορά από πεθαμένο!”

”Σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης τα νοσοκομεία!”

”Λαμπάδα η χώρα! Πυρκαγιές σε Αττική, Σκιάθο, Κρήτη, Πελοπόννησο!”

Κρατάει γερά το κινητό στο χέρι. Καθισμένος στην καφετέρια, απομονωμένος από φλυαρίες και άσκοπα λόγια, απολαμβάνει τον καφέ του, σερφάροντας. Από το ένα ειδησεογραφικό site στο άλλο. Μεγάλη ιστορία το κυνήγι της ενημέρωσης. Διαβάζει προσεκτικά τον κάθε τίτλο. Με εξουθενωτικά μεγάλη προσοχή, θα μπορούσε να πει κανείς. Επαναλαμβάνει τις λέξεις μέσα του: ”βάραθρο”, ”βόμβα”, ”δραματική”, ”απίστευτο”, ”ανάγκη”, ”λαμπάδα”.

Στραβομουτσουνιάζει, κουνώντας το κεφάλι. Στέκεται κυρίως στο άρθρο για τους ανέργους. Είναι ένας από αυτούς. Θυμάται τον εαυτό του πριν μερικά χρόνια. Τότε ακόμα είχε όνειρα, στόχους, όραμα. Έτοιμος ένιωθε να κάνει όλο τον κόσμο δικό του. Περασμένα, ξεχασμένα. Τα όνειρα και οι στόχοι δε γεμίζουν το στομάχι! Το ξέρει πια καλά αυτό. Ευτυχώς που είχε πάρει και αυτό το κινητό, τότε, την εποχή των παχιών αγελάδων.

Πάλι καλά που έχει ακόμα να πληρώνει και το λογαριασμό για το internet. Βασικά, δεν έχει, αλλά δεν μπορεί να το στερηθεί και αυτό. Πόσο μάλλον τη σήμερον ημέρα, που τα πάντα βρίσκονται στην. παλάμη σου.

Το δάχτυλό του γλιστράει πάνω στην οθόνη αφής. Διαβάζει τους βαρύγδουπους και τραβηγμένους από τα μαλλιά τίτλους. Φαινομενικά φαίνεται απαθής, μέσα του όμως δεν είναι. Ένα αίσθημα αηδίας βγαίνει στην επιφάνεια, καθώς διαβάζει για το διαβόητο βιαστή. Δίνει τη θέση του σε μια βαθιά απογοήτευση, καθώς μαθαίνει για τα ρουσφέτια γνωστού πολιτικού ταγού. Και τελικά επέρχεται μία γλυκόπικρη χαιρεκακία, μόλις του πετάγεται το άρθρο για τα διαζύγια, που πάνε και έρχονται, λόγω κρίσης. Πάλι καλά, δεν είναι μόνον η δικιά του που τον παράτησε γι’ αυτό το λόγο.

Αδειάζει την κούπα με μια μεγάλη γουλιά. Πληρώνει και βγαίνει στο δρόμο. Περπατά με σκυμμένο το κεφάλι. Πέφτει σε ένα ναρκομανή που τρεκλίζει. Εκνευρισμένος ψιθυρίζει μια βρισιά μέσα από τα δόντια του και συνεχίζει. Προσπαθεί να δείξει μια ψευτολύπηση για το ζητιάνο που κουρνιάζει μπροστά από την τράπεζα, δίπλα στις ουρές των ηλικιωμένων που περιμένουν τα μετρημένα κουκιά της σύνταξης. Το μάτι του πέφτει στα πωλητήρια και τα ξεθωριασμένα ”ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ”. Ασυναίσθητα τα μετράει. ”Από το κακό στο χειρότερο”, σκέφτεται.

Διψάει. Κατευθύνεται στο πλησιέστερο περίπτερο. Ανοίγει το ψυγείο, αρπάζει βιαστικά το μπουκαλάκι. Πάνω από το κεφάλι του κρέμονται, με πολύχρωμα μανταλάκια, οι φυλλάδες. Με μεγάλα γράμματα, τυπωμένα έντονα, σε καλούν σε ένα μοναδικό ταξίδι, με βάρκα τη λασπολογία, την παραφιλολογία και την κινδυνολογία που τόσο καλά χειρίζονται κάποιοι. Δεν μπορεί να αντισταθεί. Χρουπ, αρπάζει μια εφημερίδα και κατευθύνεται στο ταμείο.

Πίνει απότομα το νερό και ξεφυλλίζει την εφημερίδα, περπατώντας.

”Αμείωτη, παρά τις συνεχείς διαβεβαιώσεις από το Υπουργείο Εργασίας, η εκμετάλλευση των εργαζομένων!”

”Πεδίο μάχης το κέντρο της Πρωτεύουσας. Σε μισό εκατομμύριο υπολογίζονται οι ζημιές!”

”Φιλανθρωπία για λίγους: πάρτι εκατομμυρίων με Μη Κυβερνητικές εθελοντικές Οργανώσεις!”

Αυτό το τελευταίο του φέρνει ένα πνιχτό γέλιο. Στο απέναντι πεζοδρόμιο, μια ομάδα νέων παιδιών, φορώντας διακριτικά σήματα μιας τέτοιας οργάνωσης, κουβαλά κούτες με είδη πρώτης ανάγκης και ενημερώνει τους περαστικούς. ”Αυτά παθαίνουν όσοι δεν ενημερώνονται!” εκφράζεται παιχνιδολογώντας.

Φτάνει σπίτι. Η διάθεση για χαριτολογία του κόβεται, βλέποντας τους λογαριασμούς να ξεχειλίζουν στο γραμματοκιβώτιο. Ωχ! Θα ανέβουν κι άλλο οι τιμές του ηλεκτρικού! Και κάπου διάβασε ότι τον περιμένει και νέο χαράτσι!

Μπαίνει στο μικρό του διαμέρισμα. Πετά σκεφτικός, και ολίγον τι μπαφιασμένος, την εφημερίδα στην ανακύκλωση. Ξεντύνεται και πάει στο καθιστικό, να ανάψει την τηλεόραση. Ένα σχετικά παλιό μοντέλο, όχι ιδιαίτερα ευκρινές και διακριτικό. Το έχει από τότε που ήταν φοιτητής. Ζαπάρει μετά μανίας. Με ένα κλικ στέλνει στο τηλεοπτικό υπερπέραν τις τηλε-κατίνες και τα σήριαλ. ”Πώς υπάρχουν άνθρωποι που τα βλέπουν;! Εθισμός!”.

Επιτέλους, στο γυαλί ξεπροβάλλει αυτό που έψαχνε. Τριμερής η διάκριση της εικόνας, που τον τράβηξε αμέσως: στη μέση, μία ξανθιά, μποτοξαρισμένη μέχρι τα μπούνια, παρουσιάστρια. Προσποιητά δραματοποιημένο το ύφος της. Στα αριστερά, ένας συνομήλικός του κοστουμαρισμένος, γεμάτος σιγουριά και επιθετικότητα. Δεν τον είχε ξαναδεί. Στην άκρη δεξιά, ένας σμιχτοφρύδης εξηντάρης, προσπαθεί να κρύψει την έλλειψη υπόληψης που έχει για το συνομιλητή του.

”Κυρίες και κύριοι, καλησπέρα” σπάει τη σιωπή η ψευτο-φρεσκαδούρα. ”Είναι το κεντρικό δελτίο ειδήσεων. Σε κλίμα προεκλογικής περιόδου η χώρα, με τις αναταράξεις στην κοινωνία και το πολιτικό σκηνικό να είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Ας ακούσουμε, όμως, τι έχουν να πουν οι καλεσμένοι μας. Ο κύριος Α, νέος υποψήφιος με το κόμμα της Αντιπολίτευσης και ο κύριος Κ., βουλευτής της Κυβέρνησης”.

Βολεύεται στον καναπέ. Αυτή είναι η αγαπημένη του ώρα της ημέρας. Δεν χρειάζεται ούτε καν να απασχολεί τα χέρια του, όπως με την εφημερίδα και το κινητό. Απλά ακούει. Του αρέσει η πολυφωνία. Ακόμα και αν στα τηλεπαράθυρα είναι κάπως τραχιά. Τα μπινελίκια δίνουν και παίρνουν. Ο νεότερος δεν χάνει ευκαιρία για αντεπίθεση. Έτσι του ‘μάθαν οι παλιές καραβάνες. Ο πρεσβύτερος ιδρώνει, ξιδρώνει, βρυχάται, κοπανά το τραπέζι. Είναι φανερό ότι χάνει το παιχνίδι. Παραδίδεται, στο τέλος, ξαναμμένος και ο αντίπαλός του, κρατώντας σαν υποθετικό τρόπαιο τη σιωπή του, απευθύνεται στο κοινό του: ”Αυτοί είναι, κύριοι τηλεθεατές, που διεκδικούν την ψήφο σας! Ανίκανοι να μας αντιμετωπίσουν αντρίκια!” Του αρέσει η δυναμικότητα του νέου. Ίσως και να τον ψηφίσει.

Γυρίζει και στο άλλο ”μεγάλο κανάλι”. Σε αυτό παίζουν τα παγκόσμια.

”Αιματοχυσίες στη Συρία!”

”Χιλιάδες σεισμόπληκτοι στην Κίνα!”

”Μαίνεται ο υποσιτισμός στις αναπτυσσόμενες χώρες!”

Μικρός, στο σχολείο, είχε ακούσει για την εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου πόνου. Ως κάτι αρνητικό. Δεν συμφωνεί. Αρέσκεται να ακούει για τον πόνο των άλλων, γιατί ξεχνάει τα δικά του. Είναι μια μανία αρρωστημένη, την πάει πολύ όμως! Πώς πέρασε έτσι γρήγορα η ώρα; Τελειώσαν οι ειδήσεις και ξεκινήσαν οι γνωστές σαχλαμάρες.

Κλείνει το δέκτη και κατευθύνεται στο δωμάτιο του. Νιώθει ένα βάρος στο στήθος. Περίεργο. Ανοίγει τον υπολογιστή και μπαίνει στο ίντερνετ, για δεύτερη φορά σήμερα. Όσο να ‘ναι, άλλη η άπλα στη μεγάλη οθόνη! Αγορασμένη επίσης την εποχή των παχιών αγελάδων.

Συνδέεται στο Facebook. Και κατόπιν, στο Τwitter. Όχι γιατί έχει καμιά πρεμούρα να συνομιλεί με τον κάθε άσχετο. Οι δικοί του ”φίλοι” είναι σοβαρότεροι. Δημοσιογράφοι, σχολιαστές, μπλογκεράδες, οικονομολόγοι και λοιποί αξιόλογοι άνθρωποι. Νιώθει πολύ τυχερός που τον αποδέχτηκαν, έστω και διαδικτυακά, για φίλο. Περιμένει πώς και πώς τα σχόλιά τους για τα τεκταινόμενα, για να πατήσει μανιωδώς το ”Μου αρέσει”, να αναπαράγει το βραχυλογικό μήνυμά τους, να το στείλει στα πέρατα της ηλεκτρονικής οικουμένης. Κρέμεται από τα χείλη τους, ή μάλλον, από τα χέρια τους. Αυτή είναι η νέα δημοσιογραφία!

Κάποτε ήθελε και αυτός να γίνει δημοσιογράφος. Το ένα παράθυρο οδηγεί στο άλλο. Διαβάζει, καταπίνει αχόρταγα τις πληροφορίες που με τη σέσουλα του παρέχονται. Τι ωραία που θα νιώσει όταν οι υπόλοιποι, κοινοί θνητοί, όπως αυτός, ”φίλοι” του θα τον ευχαριστούν για το άρθρο που μοιράστηκε μαζί τους. Κάποια στιγμή παρατηρεί, κάτω από τα γνωστά σχόλια του τύπου ”Ωραία τα λέτε κύριε Μ., αλλά ποιος σας ακούει!” ή ”Δυστυχώς, αυτοί είμαστε, κυρία Γ.!” κάτι που βγάζει μάτι! Ένας κρυψίνους αληταράς, ένα ανώνυμο ιντερνετικό θρασύμι επιτίθεται στο σχολιαστή που εκτιμά πιο πολύ, με ένα ”σεντόνι” από ασυναρτησίες, βρισιές και προσβολές για το πρόσωπό και το άρθρό του. Ετοιμάζεται να τον πολεμήσει με τα ίδια μέσα.

Ξαφνικά σταματάει. Παίρνει τα μάτια μακριά από την οθόνη. Θυμήθηκε τις επισκέψεις του, πριν από ένα χρόνο, στο κέντρο ψυχικής υγιεινής.

-Αρχές κατάθλιψης, είχαν διαγνώσει οι ψυχίατροι.

-Και γιατί;

-Λόγω της εμμονής σας με τις κακές ειδήσεις, του είπαν. Είναι και αυτό μία νέα μορφή εθισμού, ξέρετε.

-Σωπάτε τώρα.

-Κι όμως! Μην το υποτιμάτε. Υπάρχουν περιστατικά ανθρώπων που, μολονότι αισιόδοξοι και κάθε άλλο παρά αδύναμοι στη σκληρή καθημερινότητα, έδωσαν τέλος στη ζωή τους, ωθούμενοι από τον ιδιότυπο αυτό εθισμό.

-Μα πώς;!

– Ο εγκέφαλος μας. Αποσκοπώντας στην αυτοπροστασία μας, εστιάζει στις κακές ειδήσεις. Και όλο αυτό, εκμεταλλευόμενο από τα μέσα ενημέρωσης, έχει δημιουργήσει μια βιομηχανία απελπισίας, αρνητισμού και κυνικού κομπλεξισμού. Και το κοινό αυτοβούλως καταδικάζεται στην αιώνια καταδίωξη της πιο πιασάρικα δραματικής είδησης.

– Είπατε ”κυνικού κομπλεξισμού”; είχε ρωτήσει με ένα βλέμμα απορίας.

-Διαβάστε μερικά σχόλια αναγνωστών σε διαδικτυακά κείμενα και θα καταλάβετε.

Με τα πολλά, λοιπόν, αναγκάστηκε να υποσχεθεί ότι θα κόψει την ψυχοφθόρα αυτή διεργασία. Αρχίζοντας από το ίντερνετ. ”Βλακείες! Τι τα θυμάμαι;” αναφωνεί και ξαναπαίρνει θέση. ”Ελληνάρας”, ”Φυγόπονος”, ”ταραξίας”, ”τσουτσέκι”, και άλλα τέτοια πληκτρολογούνται με μανιώδη κακία στην οθόνη. Σύντομα, κάτω από το άρθρο εξελίσσεται μία πραγματική μάχη. Άλλοι παίρνουν το μέρος του θρασυμιού, άλλοι το δικό του. Τώρα θα τον ξεσκίσει!

Οι ώρες περνούν. Τα μάτια και το μυαλό του κουράζονται. Τα παρατάει. Η μάχη, όμως, ήταν νικηφόρος! Ξαπλώνει στο κρεβάτι του. Το βάρος που ένιωθε και πριν τον επισκέπτεται, δυνατότερο από ποτέ. Δεν ξέρει τι φταίει. Ή μάλλον ξέρει. ”Δεν γαμιέται;!” φωνάζει και κοπανά το κομοδίνο. Μπορεί αυτό που κάνει να τρώει την ψυχή του σαν σαράκι. Μπορεί κάθε βράδυ να κλείνει τα μάτια του βουρκωμένος, αναλογιζόμενος όλα τα προβλήματα ενός κόσμου, που φλέγεται. Μπορεί να είναι ένας ιδιότυπος ναρκομανής, ένας άρρωστος. Αλλά στο κυνήγι της ενημέρωσης είναι ο θύτης και όχι το θύμα. Κι αυτό είναι το μόνο που μετράει.

*Η φωτογραφία είναι του Γιάννη Παπανίκου της Stereosis

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.