Οι εναλλακτικές ομάδες, εναλλακτικά καίγονται;

Του Γιώργου Τούλα 

Είναι αλήθεια πως η Πρωτοβουλία του Γιάννη Μπουτάρη αποτέλεσε για την πόλη την αναπνοή που χρειαζόταν μετά από μια περίοδο μεγάλης εσωστρέφειας, κακοδιαχείρησης και εγκλεισμού σε ένα σάπιο μοντέλο παλιομοδίτικης διαχείρισης που κράτησε δεκαετίες και την καταδίκασε σε μελαγχολία και οικονομικό μαρασμό. Εμφανίστηκε από το πουθενά, ως μια ομάδα ελπιδοφόρα, καινούργιας λογικής, διαφορετικών ανθρώπων, όχι επαγγελματικών πολιτικών, ένα νέο αεράκι φύσηξε στην πόλη που το είχε μεγάλη ανάγκη. Η ομάδα εμπλουτίστηκε ακόμα περισσότερο όταν έγινε διοίκηση, όπως ήταν λογικό, από μια μεγαλύτερη πανσπερμία πρόσωπων, μοιραία όχι απαραίτητα ομογενών ή ταιριαστών με τη φιλοσοφία του πρώτου καιρού. Με το νικητή πάνε συνήθως όλοι. Εκεί αρχίσαν και τα όργανα. Μαζί με τις αναπόφευκτες προσωπικές φιλοδοξίες ήρθαν και οι εσωτερικές έριδες, οι ομαδοποιήσεις, τα συμπτώματα της κλασικής πολιτικής οργάνωσης που η απουσία τους τον πρώτο καιρό έκανε την Πρωτοβουλία να διαφέρει και να εμπνέει. Ο αυθορμητισμός μετατράπηκε σε ίντριγκα, οι κόντρες άρχισαν να παίρνουν διαστάσεις και ο μαέστρος άρχισε να μοιάζει λιγότερο δυνατός να κρατήσει το ίσο της ορχήστρας. Στη δεύτερη θητεία της στη διοίκηση του Δήμου, η ομάδα παρουσίασε έντονες παθογένειες που δημιούργησαν σκεπτικισμό σε όλους την πίστεψαν και κυρίως πίστεψαν σε ένα μετασχηματισμό της πόλης.

Γιατί ακόμα και τις παθογένειες των προσωπικών αντεγκλήσεων αυτού του είδους θα μπορούσε να ξεπεράσει κάνεις αν υπήρχε η αποτελεσματικότητα του έργου της ομάδας. Όμως καλώς ή κακώς και όχι πάντα με υπαιτιότητα χειρισμών του Δήμου, αλλά και με κρατική απουσία ή ολιγωρία, η πόλη βουλιάζει σε μια κατάσταση αβίωτης καθημερινότητας. Τα θεμελιώδη ζητήματα που ευαγγελίστηκε η ομάδα της πρωτοβουλίας, τα τραπεζοκαθίσματα, η ανομία, το παράνομο παρκάρισμα, η κατάληψη του δημόσιο χώρου, η καθαριότητα, το παρεμπόριο δυστυχώς μοιάζουν σε οριακό σημείο. Ο πολίτης είναι όμηρος μιας αβάσταχτης καθημερινότητας. Έτσι λοιπόν μπροστά στη θέα αυτών των γιγαντωμένων προβλημάτων οι εσωτερικές δυσλειτουργίες της κυβερνώσας ομάδας δημιουργούν επιπλέον όχληση. Δέχτηκα τα τελευταία δυο χρόνια δεκάδες αλληλοκατηγορίες από κορυφαία ή και λιγότερο γνωστά στελέχη της δημοτικής ομάδας για άλλα στελέχη. Φαντάζομαι τι δέχτηκε ο ίδιος ο δήμαρχος. Μετά άρχισαν οι καρατομήσεις. Πρώτα ο Ανδρέας Κουράκης, εκ των πιο στενών συνεργατών του Γιάννη Μπουτάρη που ‘’αδειάστηκε’’ με έναν μάλλον άκομψο τρόπο, στη συνέχεια ο εξαναγκασμός σε παραίτηση του Κωνσταντίνου Ζέρβα, αναπληρωτή δημάρχου την περασμένη χρονιά, που απομακρύνθηκε για ζήτημα που προφανώς δεν ευθύνεται ο ίδιος και τώρα η παραίτηση του πιο ισχυρού άνδρα του δημαρχείου, μετά το δήμαρχο, του Χασδάι Καπόν, υπό τη σκιά δικαστικών ελέγχων για μια υπόθεση που ήταν γνωστή σαφώς και πριν την υποψηφιότητα του και την επιλογή του για τη θέση του υπέρ-αντιδημάρχου. Τρεις απομακρύνσεις με επεισοδιακό τρόπο τριών κορυφαίων στελεχών μιας παράταξης που γέννησε ελπίδες και η εικόνα μιας πόλης που βουλιάζει στο χάος, αποτέλεσμα και κακών χειρισμών της προηγούμενης κυβέρνησης, όπως η κατάργηση της δημοτικής αστυνομίας, αλλά και παραίτησης των δημοτών που αποδεκατισμένοι από την παρατεταμένη κρίση μοιάζει να χειρίζονται το δημόσιο χώρο με αδιαφορία και καταστροφική διάθεση, σαν να το εκδικούνται, είναι το χειρότερο σκηνικό για το μέλλον μας ως δημότες.

Νομίζω ότι ο Μπουτάρης είναι ευφυής άνθρωπος. Και θα αδράξει την ευκαιρία αυτού του τέλματος να δώσει στην ομάδα του μια ανάσα ζωής και να τραβήξει προς τα πάνω. Αν δεν το κάνει η απογοήτευση που θα νιώσει η πόλη μετά και από αυτή την αποτυχία φοβάμαι πως θα την οδηγήσει σε θλιβερά άκρα.