Η αιώνια ατιμωρησία

Του Γιώργου Τούλα 

Διαβάζεις υποθέτω όπως και εγώ όλες αυτές τις απίστευτες λεπτομέρειες της υπόθεσης Βλαστού και όσων συνέβαιναν μέσα από τις φυλακές. Την άνεση να κινείται η μεγαλύτερη σπείρα της χώρας μέσα στο σωφρονιστικό κατάστημα, να ξοδεύει, να πηδάει, να μετακινείται, να εκβιάζει, να οργανώνει, να λαδώνει. Μέχρι και στο γραφείο του διευθυντή μπανόβγαινε, έκλεινε κάμερες κλπ. Όλα αυτά για άλλη μια φορά τα πληροφορούμαστε στο επίπεδο του ρεπορτάζ. Μας σοκάρουν, μας ξαφνιάζουν, μας τρομάζουν αλλά ως εκεί. Όλοι γνωρίζουμε πως σε λίγο μια άλλη ιστορία θα έρθει στη δημοσιότητα και θα ξεχάσουμε και αυτό όπως τόσα άλλα. Κάνεις δεν πρόκειται να τιμωρηθεί. Ωσάν να μην υπήρξαν σε αυτή τη χώρα υπουργοί Δικαιοσύνης να διωχθούν, αρμόδιοι να την πληρώσουν. Ποτέ κανείς δεν τιμωρείται.

Ακριβώς όπως συνέβη με μια σειρά υποθέσεις. Ας πούμε αθωωτική απόφαση για όλους τους κατηγορούμενους στην υπόθεση με τις «μετοχές-φούσκες» στο Χρηματιστήριο εξέδωσε 13 χρόνια μετά το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, κρίνοντας ότι δεν στοιχειοθετήθηκε το αδίκημα της απάτης. Πολύ λογικό, σε μια χώρα που δεν ανοίγει μύτη ποτέ, και ο μοναδικός τιμωρημένος είναι ο Άκης Τσοχατζόπουλος, το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου θα είχε άλλη κατάληξη; Δεκατρία χρόνια, ένα βούλευμα 836 σελίδων και κυρίως πολλά δις που έκαναν φτερά και χιλιάδες αδαείς νοικοκυραίοι που έχασαν περιουσίες και όλα μέλι γάλα. 

Η μόνη περίπτωση είναι ή η τελευταία; Η περίπτωση του Θέμου Αναστασίαδη  ας πούμε είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση, αλλά ταυτόχρονα και τυπική, ελληνική. Η γνωστή ιστορία της Ελβετίας με το χρήμα που βγήκε ταξίδι, οι εμπλοκές στην υπόθεση Χρήστου Ζαχόπουλου με τα dvd που πηγαινοερχόταν και η καταδίκη του για δημοσίευση άσεμνων φωοτγραφιών, η κολεγιά με το Μάκη Τριανταφυλλόπουλο, το διαζύγιο στο Πρώτο Θέμα και όσα ακολούθησαν με τις ανταλλαγές υβριστικών επιστολών, οι καταγγελίες για εκβιασμούς, η ευτελής εκπομπή στον Antenna και κυρίως όσα αντιλαμβάνεται κάνεις να συμβαίνουν, χωρίς να είναι απολύτως φανερά, τον καθιστούν μοναδική περίπτωση διαπλοκής αλλά και στρέβλωσης του τι σημαίνει δημοσιογραφία στον καιρό μας. Από τη χιουμοριστική στήλη του, τη ‘’Μαύρη τρύπα’’ στην Ελευθεροτυπία κάποτε, μέχρι τη σημερινή παντοδύναμη περσόνα που λύνει και δένει στα media, απέχουμε μιάμιση δεκαετία. Όσο απέχει και η Ελλάδα από τα χρυσά της χρόνια μέχρι την ένδεια και τη διάλυση. Η πρόσφατη δίωξη του για κακούργημα, αφού προέκυψαν κάτι εκατομμυριάκια ευρώ αδικαιολόγητα, δεν ξέρω αν πείθει κανέναν, ως προς την αποτελεσματικότητα της. Σε μια εποχή που το κοινό αίσθημα είναι πεπεισμένο πως η ατιμωρησία δημοσίων πρόσωπων είναι νόμος του κράτους, ειδήσεις σαν τη χθεσινή για πολύ συγκεκριμένους λόγους μόνο χαμόγελα προκαλούν, διότι την ίδια στιγμή ο δημόσιος βίος τιμά με εκπομπές, καλέσματα και διακρίσεις. Ο Κωστόπουλος και ο Αναστασιάδης πρωτοστατούν…

Σε μια σκηνή του Soul Kitchen ο Φατίχ Ακίν βάζει μια γερμανίδα εφοριακό να κλείνει μια επιχείρηση διαπιστώνοντας παραβάσεις οδηγώντας τον ιδιοκτήτη της στη φυλακή. Το κοινό στην αίθουσα αναστενάζει βλέποντας το γερμανικό νόμο να εφαρμόζεται. Ένας ηλικιωμένος πίσω μας αναφωνεί: Α ρε να ήταν έτσι και η Ελλάδα! Η Ελλάδα. Μάλιστα.

H Ελλάδα περνά την πιο τρικυμιώδη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας της. Η χώρα έχει πτωχεύσει, οι βεβαιότητες έχουν καταρεύεσει. Για περισσότερο από είκοσι χρόνια διαχειριστήκαμε ευκαιρίες μοναδικές για να στηρίξουμε πάνω τους το μέλλον της χώρας. Το μέλλον μας. Τις διαχειριστήκαμε όμως με το γνωστό λάθος τρόπο. Τον παλιό τρόπο, τον κατσαπλιάδικο. Της αρπαχτής και του κοίτα το σήμερα και άσε το αύριο.

Η χώρα που πριν μόλις επτά χρόνια καμάρωνε ολόκληρη η υφήλιος για τους Ολυμπιακούς αγώνες και την ανάπλαση της Αθήνας, αποτελεί σήμερα τον περίγελο του κόσμου. Το ναδίρ της αξιοπρέπειας και των ονείρων μας έχει επέλθει. Μια κατάσταση στην οποία είμαστε όλοι συμμέτοχοι και συνένοχοι.Μια κατάσταση κατά την οποία όποτε και εάν βγούμε θα συνεχίσει είμαι απολύτως σίγουρος να αποτελεί ένα ύψιστο παράδειγμα ατιμωρησίας και απώλειας μνήμης. Διότι μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις. Πίσω από τα γεγονότα υπάρχουν άνθρωποι και ευθύνες.

Πίσω ας πούμε από την πτώση των Τεμπών, την παραγραφή μεγάλων προστίμων, τα δομημένα ομόλογα των ταμείων που έκαναν τα χρήματα των ασφαλισμένων αέρα κοπανιστό υπάρχουν άνθρωποι που ευθύνονται. Πίσω από τη σημερινή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας υπάρχουν συγκεκριμένοι πρωθυπουργοί με ονοματεπώνυμο, υπουργοί που αποφάσιζαν και υπέγραφαν. Άνθρωποι που είχαν ψηφιστεί να κάνουν τη δουλειά τους και κείνοι όχι απλά δεν την έκαναν αλλά οδηγούσαν μια ολόκληρη χώρα στο χαμό. Με τη δική μας ανοχή δε λέω. Όλοι λίγο ως πολύ έτσι ζούσαμε. Σαν τα ψεύτικα στοιχεία που δίναμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αγοράζαμε τζιπ με δανεικά, ρολόγια με δανεικά, μέναμε σε πεντάστερα με δανεικά. Και ταυτόχρονα κλέβαμε.

Τους γύρω μας, το κράτος, το εαυτό μας και το μέλλον των παιδιών μας. Και παρανομούσαμε με κύριο ελαφρυντικό το αφού το κάνουν οι πολιτικοί γιατί να μην το κάνουμε και μεις. Οι πολιτικοί λοιπόν, οι υπηρέτες του δημοσίου συμφέροντος. Αυτοί που με όσα διέπραξαν σήμερα δεν αρκεί να λουφάζουν. Αν ήμασταν στην Ιαπωνία θα έκαναν χαρακίρι με λιγότερα, στη Βρετανία θα πάνε φυλακή για μερικές χιλιάδες λίρες. Στην Αφρική με συνοπτικές σε λαϊκά δικαστήρια θα τους οδηγούσαν σε λιντσάρισμα.

Εδώ καμαρώνουμε τις εξεταστικές επιτροπές. Από αυτές που στο τέλος βγαίνει πάντα όλος ο κόσμος λάδι. Τους υπουργούς που έπαιρναν τις μίζες, αγόραζαν διαμερίσματα, περνούσαν μπέικη ζωή. Οι άνθρωποι αυτοί με τα ονοματεπώνυμα που δεν πρόκειται να τιμωρηθούν, για να δώσουν το παράδειγμα και στους υπολοίπους για την αληθινή τους μεταμέλεια.

Και φυσικά από κοντά όσοι τους στήριζαν, τους πουλούσαν εκδουλεύσεις, θησαύριζαν κοντά τους, σε μια σχέση εναγκαλισμού media και μπίζνες. Από εκδόσεις μέχρι εργολαβίες και προμήθειες του δημοσίου.

Όσοι μια εικοσαετία και πλέον βρέθηκαν στα καίρια πόστα δεν θα έπρεπε έστω συμβολικά να χάσουν για πάντα την σύνταξη τους που συνεχίζουν να παίρνουν για τις κάκιστες υπηρεσίες που προσέφεραν; Να δεχτούν να δικαστούν από ανεξάρτητες αρχές υπερασπιζόμενοι δημόσια τον εαυτό τους; Αστειεύεσαι θα μου πείτε. Ίσως σε μια άλλη χώρα. Εδώ οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα κρύβονται αύριο μεθαύριο θα διεκδικήσουν νέες δάφνες. Καμιά προεδρία της Δημοκρατίας, κάτι στο απυρόβλητο βρε αδερφέ. Έτσι και αλλιώς η μνήμη ασθενεί σύντομα.

Και σε δέκα χρόνια με κάποιους άλλους παρόμοιους θα έχουμε να ασχολούμαστε. Λίγο πριν την οριστική βουτιά στο κενό και ενώ το θράσος δηλώσεων τύπου μαζί τα φάγαμε αποτελεί τη νέα τζάμπα μαγκιά, η διαρκής και αιώνια ατιμωρησία, η σιωπηλή αποδοχή του ‘’δεν βαριέσαι’’ καταρρακώνει το εθνικό συναίσθημα. Εδώ η αθωότητα δεν είναι τεκμήριο. Είναι θέσφατο. Αρκεί να είσαι δημόσιο πρόσωπο.

5/12/2012