Η επιστροφή

Το Πάσχα που πέρασε ήταν η πρόβα μιας επιστροφής. Σε όσα απωλέσαμε και θέλουμε με ορμή να ξαναβρούμε.

Είναι πολύς ο καιρός της έλλειψης, είναι μεγάλο το κενό της συνέχειας.

Για εμάς εδώ σε αυτή τη γωνία της Ευρώπης και ιδιαίτερα για τις γενιές που θεωρητικά η ζωή τους θα απογειωνόταν εκεί γύρω στο 2010, οι αλλεπάλληλες δοκιμασίες των βεβαιοτήτων, οι διαρκείς αναταράξεις ενός παρανοϊκού ρόλερ-κόστερ, για το οποίο δεν πρόλαβε να τους προειδοποιήσει κανείς, απλά τους έβαλε σε ένα βαγόνι και τους αμόλησε στο κενό τους, ήταν η αιτία αλλά και η εξήγηση ενός τεράστιου “γιατί”.

Απαντήσεις φυσικά δεν θα υπάρξουν, τουλάχιστον στην παρούσα ιστορική φάση, προσμένουμε μόνο στην όποια κανονικότητα.

Αν για μας τους μεγαλύτερους η έννοια του σοκ συμπεριλαμβάνει εκπλήξεις δυσάρεστες που διαδέχτηκαν χρόνια καλοπέρασης, για τα παιδιά μας το κάδρο διευρύνεται και σκοτεινιάζει. 

Είναι απελπιστικά μεγάλο.

Και βλέποντας τα πρόσωπα τους δειλά-δειλά να φωτίζονται ξανά από αισιοδοξία ελπίζεις πως η επιστροφή σε ένα πιο ήπιο μέλλον θα κρατήσει για καιρό. Όλα αυτά με την ελπίδα ότι δεν θα μας περιμένουν νέες εκπλήξεις…