Η επιστροφή της ελαφρότητας

Του Γιώργου Τούλα

Τα χρόνια που δούλεψα σε περιοδικά μεγάλης κυκλοφορίας παρατηρούσα την ματαιοδοξία ορισμένων ανθρώπων, την κενότητα της σκέψης τους. Ερχόταν άνθρωποι στην κοσμικογράφο που καθόταν στο διπλανό γραφείο φέρνοντας διάφορα πεσκέσια, δώρα, από φθηνά μέχρι ακριβά και ένα πάκο φωτογραφίες στα χέρια. Από τα βαφτίσια των παιδιών, των εγγονών τους, τους γάμους, τα εγκαίνια, τα πάρτι τους. Αυτές θέλω να βάλεις οπωσδήποτε κούκλα μου, της έλεγαν. Δεν με νοιάζει να φανούν τόσο οι νεόνυμφοι, αρκεί να φανεί ότι ήταν εκεί η Τάδογλου και ο Δείνα.

Εκείνη η ματαιοδοξία έγινε εκπομπές στην τηλεόραση, ειδικές εκδόσεις Gala, ολόκληρα περιοδικά. Έγινε τρόπος ζωής. Οι άνθρωποι ήθελαν να παντρεύονται σε ιππικούς ομίλους, να τους χτενίζουν σταρ κομμωτές, να βαφτίζουν στο Πατριαρχείο, να οργανώνουν δεξιώσεις σε γνωστά ρεστό με σεφ που άπλωναν το σούσι από νωρίς. Να δείχνονται. Ακόμα και άνθρωποι που το πορτοφόλι τους δεν είχε καμία σχέση με αυτό τον τρόπο ζωής. Ακόμα και άνθρωποι που ήξεραν πως όλο αυτό μια μέρα θα το πληρώσουν.

Οι σελίδες των ιλουστρασιόν περιοδικών γέμιζαν ρεπορτάζ ματαιοδοξίας. Γέμιζαν χαμόγελα, φιλιά στον αέρα, φορέματα που δεν ξαναφοριόταν ποτέ, ματιές γεμάτες νόημα. Κοίτα με! Λάμπω. Τη ζωή μου θα ήθελες να ζεις.

Και μετά κατέρρευσαν όλα. Οι δυο βασικοί εκδότες των περιοδικών αυτών βρέθηκαν χρεοκοπημένοι και με άπειρες καταδίκες, έχοντας αφήσει απλήρωτους τους φωτογράφους που απαθανάτιζαν τα χαμόγελα, τους γραφιάδες που τα περιέγραφαν, τους πανελίστες που τα σχολίαζαν με νάζι όλη μέρα. Φέσωσαν όλη την πιάτσα. Και μετά λούφαξαν. Και αυτοί και οι ήρωες τους. Αυτοί που τα περιοδικά και οι εκπομπές τους έκαναν σταρ για το τίποτα.

Και περάσαμε καμιά διετία χωρίς πολλά πολλά. Χωρίς λαμπερά πάρτι, εγκαίνια εκατομμυρίων, εταιρίες pr να σε βομβαρδίζουν με καλέσματα. Ο όποιος πλούτος έμεινε στα χέρια τους έγινε σεμνότερος. Δεν επιδεικνύονταν πια. Τα πολυτελή αυτοκίνητα, αν δεν τα πήραν οι τράπεζες, κρύφτηκαν σε μάντρες ή γκαράζ. Για τα βαφτίσια έγιναν μόδια τα ξωκλήσια. Απόσυρση.

Φέτος όμως παρατηρώ, τώρα που δεν έχει πια περιοδικά και εκπομπούλες μια επιστροφή αλλιώτικη. Σαν να ξεθάρρεψαν πάλι οι λουφαγμένοι. Στο ίντερνετ ξεφύτρωσαν site με οδηγίες ζωής ξανά. Άρχισαν δειλά δειλά τα πάρτι. Τα γενέθλια του Λουλούκου και της Λουλούκας, με τους μισούς κατηγορούμενους για χρέη να γεύονται ένα κομμάτι τούρτα, οι βασιλικές επέτειοι γάμων που έσπευσε το σύμπαν να δώσει τα σέβη του, ακόμα και μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου με την υπέρτατη Ντορα να πρωτοστατεί, εγκαίνια καταστημάτων με φορέματα που αντιστοιχούν σε πέντε ταμεία ανεργίας, βεγγέρες πρόκλησης που βγάζουν μάτι, μια βραδιά στη Μύκονο στα πίδια του Ρέμου με 10 χιλιάδες ευρώ.

Στην Ελλάδα που πλέον περισσότεροι είναι αυτοί που δεν εργάζονται από αυτούς που εργάζονται, που 2,5 εκατομμύρια άτομα ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας, 3,8 εκατομμύρια κινδυνεύουν να βρεθούν στο ίδιο όριο και οι υπόλοιποι πλην ελαχίστων απλά πληρώνουν τους φόρους τους ασθμαίνοντας, σε αυτή την Ελλάδα εμφανίζονται ξανά εκδημοκρατισμένοι μέσω ίντερνετ οι λουφαγμένοι. Έτοιμοι να προφέρουν στη Ρωμαϊκή αρένα των πεινασμένων θέαμα αντάξιο των δεινών που πέρασαν. Το μόνο που δεν τους είπαν είναι ότι ενδέχεται το κύριο πιάτο στο δείπνο να γίνουν οι ίδιοι στο τέλος. Γιατί το μάτι του νηστικού γιαλίζει…