Η επιστροφή του τρόμου με αξιώσεις στο σινεμά

Λέξεις: Γιώργος Κοκτσίδης

Η παλιά αίγλη του horror κινηματογράφου όχι μόνο δεν έχει χαθεί, αλλά αναβιώνει κι ανακαλύπτει νέες φόρμες έκφρασης. Κι όταν μάλιστα πρόκειται για σπουδαίο slasher σινεμά, το υποείδος εκείνο που τοποθετεί σε συνδιαλλαγή τον άνθρωπο με τα στοιχειά πέραν της πραγματικότητας, τότε τα μέσα που έχει στη διάθεσή του ο σκηνοθέτης μπορεί να είναι εξόχως ευρηματικά κι ως εκ τούτου αστείρευτα. Για αυτό και δεν εξαντλήθηκε αυτός ο κινηματογράφος ούτε στον Murnau, ούτε στον Hitchcock, ούτε στον Carpenter.

Η πυριφλεγής μήτρα του ανθρώπινου τρόμου απέναντι στο Παράλογο θα συνεχίσει να γεννάει μεγάλες ταινίες όπως το “Smile 2”.

Ένα pop είδωλο σε διαδικασία απεξάρτησης λειτουργεί ως κατάλληλο συναισθηματικό κέντρο για να ξεδιπλωθεί η θεματολογία αυτής της αληθινά λαμπρής ταινίας. Η φήμη κι η διαχείριση της, η μοναξιά της ασθένειας, η διαδικασία επανένταξης, τα δίκτυα αποκατάστασης της κοινωνικής ικανότητας της ηρωίδας. Όλα αναπτύσσονται πάνω στην παλέτα του Parker Finn, κι αυτός τα μεταχειρίζεται αριστοτεχνικά ώστε να συνθέσει μια αληθινά τρομακτική ιστορία και παράλληλα να στοχαστεί με ψυχαναλυτική εμβρίθεια πάνω στον κατακερματισμένο ψυχισμό της πρωταγωνίστριας.

Τι άλλο μπορεί να κάνει άλλωστε το σινεμά του ψυχολογικού τρόμου; Όλα σε τελική ανάλυση ανάγονται στο ασυνείδητο και το φαντασιακό. Ψαύοντας τις μεταφυσικές αγωνίες της Skye Riley (στη πραγματικά εντυπωσιακή ερμηνεία της Naomi Scott), o Parker Finn έρχεται ουσιαστικά να διατρανώσει αυτό που ήδη είναι γνωστό. Το κάνει απλά με διαφορετικά μα έξοχα λόγια: Όταν ο βαθύτερος ψυχισμός του ανθρώπου έρχεται σε σύγκρουση με τις κοινωνικές νόρμες, όταν το υποκειμενικό τοποθετείται με βία απέναντι στο αντικειμενικό, τότε η πραγματικότητα ραγίζει. Η λογική καταβαραρθρώνεται κι ανοίγει η κερκόπορτα για να εισέλθουν το παράλογο, το αμφίβολο, το ωκεάνιο.

Και πέραν των θεματολογικών αρετών του φιλμ, ο σκηνοθέτης επιδεικνύει και εξαιρετική υφολογική δεινότητα. Με τα ανεστραμμένα πλάνα και τις ολλανδικές γωνίες λήψης που στρεβλώνουν την οπτική, τα απαιτητικά close-ups που δια του βλέμματος μας οδηγούν στον ψυχικό κόσμο της ηρωίδας και αποδεικνύουν πόσο σπουδαία ερμηνεία δίνει η Naomi Scott, με τα αδιανόητα jump scares και την εντυπωσιακή χρήση του μοντάζ (καταπληκτικά match cuts σε όλη τη διάρκεια της ταινίας), με τις λαμπρά χορογραφημένες σκηνές ολόκληρης ομάδας ηθοποιών, η εικαστική κατασκευή της ταινίας υποστηρίζει άρτια το φιλοσοφικό όραμα του Parker Finn. Όλα έχουν τοποθετηθεί με συνέπεια στη θέση τους. Τίποτα δεν περισσεύει και τίποτα δεν λείπει.

Το “Smile 2”, ανεβάζοντας κατά πολύ τον πήχη συγκριτικά με το πρώτο μέρος του franchise, είναι εδώ για να μας υπενθυμίσει πώς φτιάχνεται μια καλή horror ταινία. Ώστε να ανταμειφθεί τόσο ο φανατικός θιασώτης του τρόμου όσο κι ο μη εξοικειωμένος με το αντίστοιχο σινεμά.

*Ο Γιώργος Κοκτσίδης είναι γιατρός.