Η εξώφθαλμη αδιαφορία για τη σχολική στέγη

Άλλη μια προεκλογική περίοδος τελειώνει χωρίς να θίγονται θεμελιώδη ζητήματα της καθημερινής ζωής. Όπως για παράδειγμα η σχολική στέγη.

Βρέθηκα πριν λίγες μέρες καλεσμένος σε ένα μάθημα σε ένα κτίριο που νοίκιασε πρόσφατα το τμήμα Δημοσιογραφίας του ΑΠΘ στην οδό Β. Ηρακλείου. Παλιό βιοτεχνικό κτίριο της περιοχής στο οποίο μετακόμισε το τμήμα μετά από τις εξωφρενικές αυξήσεις στην τιμή ενοικίασης σε προηγούμενο κτίριο που νοίκιαζε επί της Εγνατίας και ανήκει στην Εκκλησία.

Προφανώς το πρώτο όπως και το δεύτερο κτίριο είναι ανάξια ενός πανεπιστημιακού ιδρύματος, του μεγαλύτερου της χώρας. Το ΑΠΘ της Θεσσαλονίκης είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς αντιμετωπίζει ο πολιτικός κόσμος της χώρας και κυρίως της πόλης το ζήτημα της σχολικής στέγης.

Εκτός από κάτι μισόλογα κατά καιρούς και δηλώσεις αγανάκτησης κάθε φορά που κάτι φέρνει στην επιφάνεια την ανεπάρκεια των υφιστάμενων υποδομών, την επικινδυνότητα τους λόγω έλλειψης συντήρησης, όπως έγινε πχ με την πτώση του φοιτητή στη Νομική κλπ, κανείς δεν μιλά ποτέ για την ουσία, δεν παίρνει μια πρωτοβουλία να λυθεί το πρόβλημα.

Μια γενναία πρωτοβουλία για παράδειγμα που θα δημιουργούσε μια ενιαία πανεπιστημιούπολη σε όλη την περιοχή του campus, του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ με μεταφορά του αλλού, της Αγίας Φωτεινής, πιθανά μέρους της ΔΕΘ, φυσικά ολόκληρου του οικοπέδου που κατέχει σήμερα ο στρατός στο Γ. Σώμα Στρατού στο κέντρο της πόλης, του ΠΑΜΑΚ και του πρώην στρατιωτικού νοσοκομείου 424 και της Αγίας Φωτεινής.

Φανταστείτε μια ενοποίηση όλων αυτών των χώρων και δημιουργία ενός κολοσσιαίου campus για τα δυο πανεπιστήμια με ανακαινίσεις ιστορικών κτιρίων, χώρους πρασίνου ανοιχτούς στην πόλη και εκδηλώσεις όλο το χρόνο. Ποιος θα τολμούσε να ηγηθεί ενός τέτοιου σχεδίου κόντρα σε επιμέρους συμφέροντα Στρατού, Εκκλησίας κλπ λύνοντας το πρόβλημα για τις επόμενες δεκαετίες;

Παρόμοιες λύσεις θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς για τη σχολική στέγη και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης καθώς δεκάδες σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που στεγάζονται σε λυόμενα και κουτιά σε διάφορες περιοχές της πόλης, την ώρα που τεράστια κτίρια παραμένουν δεκαετίες κενά και αχρησιμοποίητα.

Ευτύχησα να φοιτήσω σε υπέροχο πέτρινο δημοτικό σχολείο της Τούμπας, το 26ο και σε ένα γυμνάσιο και λύκειο που εγκαινιάστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 70 στην Παπάφη και από τότε παραμένει εντυπωσιακό ως κατασκευή και υποδομές.

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιος από το υφιστάμενο ή το μελλοντικό πολιτικό προσωπικό που θα τολμήσει να δεσμευτεί για μια γενναία κίνηση υπέρ της σχολικής στέγης στην πόλη.