Η φλαμουριά

Λέξεις: Κώστας Μανωλίδης

Την βλέπω πάνω από πενήντα καλοκαίρια. Παλιότερα έπινα από το νερό της, από «του Τοπάλ το νερό» (η πηγή του Τοπαλίδη) στην Καστανιά Βερμίου.

Αδρανοποιημένη πλέον, παρακμάζει· ο πρόσφατός καλλωπισμός της έχει συνθηκολογήσει στην ανυποχώρητη δύναμη της υγρασίας και της βλάστησης.

Όμως, οι φλαμουριές και τα πεύκα δεν έχουν ξεχάσει τις ευεργεσίες της και στέκονται σαν φρουροί και σαν λάβαρα που υποδεικνύουν το πραγματικό κέντρο βάρους, το πραγματικό ιερό σημείο του χωριού. Γιατί ακόμα και σ’ αυτήν την κατάσταση, η πηγή μοιάζει σαν το σημείο όπου στερεώνονται όλα τα αόρατα νήματα της ορεινής κοινότητας.

Εκεί όπου οι υπόγειες φλέβες τεμνόταν με την επιβίωση των υπέργειων πλασμάτων, εκεί όπου ο αγώνας των παλιών προσφύγων που εξημέρωσαν με ευλάβεια την δασωμένη πλαγιά στέλνει μέσα στη βουνίσια δροσιά ακατάληπτες ριπές από το νόημα του στους σύγχρονους παραθεριστές.

*Ο Κώστας Μανωλίδης διδάσκει αρχιτεκτονικό σχεδιασμό στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας