Οι φωνές που σίγησαν

της Κατερίνας Τζιωρίδου Εικόνες: Αποστόλης Κεσίδης

Πώς το τακτοποιείς μέσα σου, όταν οι καρδιές σκληραίνουν τόσο που αφήνουν μικρές ζωούλες να πνιγούν, να σιγήσουν από ασφυξία, να αφήσουν την τελευταία τους πνοή στο δρόμο μαζί με το τελευταίο αίμα που στάζει από τα κορμάκια τους; Επειδή προσπάθησαν να ζήσουν. Να βρουν ένα τόπο για να γελάνε χωρίς φόβο.

Τι να πούμε και τι να αναλύσουμε για διαταραγμένες προσωπικότητες, τραυματικές εμπειρίες που αναβιώνουν γυρεύοντας ασυνείδητα μια διαστρεβλωμένη εκδίκηση; Προσωπικότητες κτητικές, μεταιχμιακές, εξαρτημένες. Ε και; Πες μου καλύτερα, τι αντιτάσσεις μέσα σου απέναντι σε ένα αθώο χαμόγελο που χάνεται χωρίς να το έχει επιλέξει, χωρίς να ξέρει καν τι συμβαίνει, χωρίς να έχει προλάβει να ζήσει; Πες μου, πώς το ταιριάζεις στο μυαλό σου, στην καρδιά σου; Ποια δικαιοσύνη και ποια αδικία; Ένα “γιατί” δε φτάνει. Είναι πολύ λίγο για να περιγράψει το μέγεθος της απόγνωσης που σε κατακλύει, της στεναχώριας που σου σφίγγει την καρδιά. Αυτό το κλάμα που σου βγαίνει δεν είναι δικό σου. Είναι το κλάμα αυτού που έφυγε και δεν πρόλαβε να κλάψει για τη ζωή που έχασε, τη ζωή του παιδιού του και τη δική του.

Άνθρωποι θα έρθουν και θα φύγουν, όμως αυτοί οι μικροί πνιγμένοι άγγελοι έχουν αφήσει για πάντα τις ψυχές τους να στοιχειώνουν μέσα μας. Για να μας θυμίζουν πόσο ανίκανοι είμαστε, πόσο τυφλωμένοι, πόσο παραπλανημένοι, πόσο οικτρά γελασμένοι, ότι αυτός είναι ο κόσμος που θέλουμε.

Αυτές οι φωνές δε σίγησαν. Θα γίνουν ο εφιάλτης μας.

Αν έστω και ένα παιδί σε κάποια άκρη του κόσμου πεθαίνει από την πείνα ή από τον πόλεμο, τότε ο πολιτισμός μας έχει αποτύχει οικτρά. Νίκος Καζαντζάκης