Η Φωτογραφία και …η υποκρισία

 Του Γιάννη Τσολακίδη Η φωτογραφία είναι γνωστή. Σε εκατομμύρια θεατές της, εντός και εκτός συνόρων και, φυσικά, όχι μόνο όσων αγόρασαν τα 155-160.000 φύλλα της κυριακάτικης εφημερίδας «Πρώτο Θέμα».  Στο διαδίκτυο την είδαν όλοι. Η φωτογραφία: Ο αντιφασίστας μουσικός Παύλος Φύσσας, ένα παλληκάρι 34 ετών, ψυχορραγεί ή , ίσως, είναι ήδη πια νεκρός, στην αγκαλιά της απελπισμένης, χαμένης  δείχνει, αγαπημένης του. Οι αιτιάσεις:  Στα όρια «περιύβρισης νεκρού- προσβολής τεθνεώτος»,  πιθανόν,  με βάση τον ποινικό Κώδικα,  το δημοσίευμα προφανώς είναι κατάφωρη  εμπορική εκμετάλλευση του γεγονότος,  πέραν ηθικής και αξιακών αρχών για σεβασμό του νεκρού και του πένθους  της οικογένειας και των δικών του. Η «υποκρισία» μας: όλοι μα όλοι την είδαμε, κατηγορώντας φυσικά προς τα έξω μετά βδελυγμίας το μέσον όπου δημοσιεύτηκε και πώς και γιατί…. Η «αιρετική» μου άποψη: Είναι σπουδαία, ιστορικά μοναδική φωτογραφία. Θα φανεί στον χρόνο. Τα ερωτήματα βέβαια πολλά για το τι ακριβώς μας ενοχλεί; Ποιος την τράβηξε;  Υποθέσεις κάνουμε… Προφανώς όχι κάποιος φίλος- αλλιώς  μιλούμε για τέρας ψυχραιμίας έως δεινό φωτορεπόρτερ- αλλά μάλλον κάποιο κυνικό άτομο που παρακολουθούσε ψυχρά τα γεγονότα από μοχθηρή «τηλεοπτικού εθισμού» εφθαρμένη συνείδηση και ψυχιατρικά ελεγχόμενη αντίδραση συναισθημάτων και των εξ αυτών αντιδράσεων- όταν βλέπεις ένα ξυλοδαρμό, ένα φόνο, ένα μακελειό, προφανώς ή αντιδράς,  μπαίνοντας στη μέση ή ουρλιάζεις, ή ζητάς βοήθεια, ή το βάζεις στα πόδια- πάντως δεν φωτογραφίζεις. Και μάλιστα το τέλος. Σημαίνει ότι έχεις μείνει, να δεις, να περιμένεις, έστω και κάπου δειλά κρυμμένος και τραβάς την φωτογραφία σε στιγμή που κανείς δεν το περιμένει, δεν το διανοείται. Πού την έδωσε;  Και αυτό έχει άμεση σχέση και με το ποιόν αυτού που την τράβηξε.  Γιατί αν ήταν φίλος του Φύσσα ή κάποιος αντιφασίστας ή, έστω τυχαίος περαστικός, στους γονείς του θα την έδινε, χωρίς μία. Έστω στην αστυνομία. Έστω, μετά από κάποιον  καιρό στην κοπέλα του, με ταχυδρομική αποστολή. Εις ανάμνησιν, έστω και την πιο σκληρή… Γιατί την τράβηξε;  Για να την πουλήσει.. Στον πλειοδοτήσαντα, υποθέτω (οκ, λέω, υποθέτω) αυτόν που πλήρωσε τα περισσότερα για να την αγοράσει. Γι αυτό και τόση λύσσα από άλλα ΜΜΕ, συγκροτήματα αστικού τύπου με μεγάλης κυκλοφορίας  κυριακάτικα φύλλα που το χάσανε. Και όχι η πραγματική τους φρικίαση, απλώς κροκοδείλια και αντεπίθεση περί ηθικής και δεοντολογίας…

Το μέσον που πλειοδότησε πότε την δημοσιεύει; Μα φυσικά …αμέσως! Ενώ  είναι ακόμη πρόσφατος ο άφατος πόνος, φρέσκο το χώμα του νεκρού,  πιο φρέσκο  δεν υπάρχει και απάτητο ακόμη κι από σπουργίτι. Γνωρίζει την ευαισθησία που έχει προκληθεί στην κοινή γνώμη. Γιατί την δημοσιεύει; Αυτό, το κατ’ εξοχήν μέσο που προβάλλει τις ιδέες- θέσεις- πράξεις της Χ.Α.  καλύτερα κι από γραφείο τύπου του νεοναζιστικού αυτού κόμματος; Γατί το κέρδος είναι πάνω από όλα. Γιατί η πολιτική όπως και η κατά την πάγια θέση του δημοσιογραφία,  μετέρχεται όλα τα μέσα όχι για να υπηρετήσει αξίες και ιδέες και ηθική, τουναντίον, χρησιμοποιώντας ακόμη και όλα αυτά, ως σημαίες ευκαιρίας,  πάλι για να πουλήσει. Ξέρει ότι τώρα «πουλάει». Σε φίλους και εχθρούς σε πονεμένους κι άσχετους, στους δηλητηριασμένους από το «κουτσομπολιό» νεοέλληνες. Ο κομιστής, μας παίζει στα χεράκια του, γνωρίζει καλά ότι και μόνο στο διαδίκτυο θα τα σαρώσει όλα το πρωτοσέλιδό του, άλλωστε ο πρώτος νόμος της διαφήμισης, που γνωρίζει καλά από μικρός, είναι η αρνητική διαφήμιση, η «αντιδιαφήμιση» . Αυτό άλλωστε είναι που του προσφέραμε όλοι, συζητώντας και αναρτώντας και μιλώντας επί 48ωρο γι’ αυτό. Όμως…. Όταν θα περάσει ο καιρός και θα ξεθυμάνει το «μένος» μας προς το «Πρώτο Θέμα» τι θα μείνει, αναρωτιέμαι… Υπάρχουν φωτογραφίες από  άγνωστο φωτογράφο, που έγραψαν ιστορία… Ο Τσε Γκεβάρα νεκρός από ποιους προφανώς, φωτογραφήθηκε; Από τους φασίστες διώκτες εκτελεστές του. Κι όμως χωρίς αυτήν τη φωτογραφία πόσα δεν θα ξέραμε, πόσα δεν θα θυμόμασταν… Η αποτρόπαιη φωτογραφία των …κομμένων κεφαλιών του Άρη και του Τζαβέλλα στην πλατεία των Τρικάλων, από ποιον παρά από τους εχθρούς τους τραβήχτηκε ως  αποτύπωση εις τον αιώνα τον άπαντα- τρόπαιο της «νίκης»  τους; Και με τι πόνο προφανώς τότε, για τους δικούς τους… .Κι όμως στο πέρασμα του χρόνου, ποιων την κτηνωδία έμεινε να θυμίζει; Η φωτογραφία έχει καταγράψει μεγάλες στιγμές της ιστορίας, επιτρέψτε μου την έκφραση, «από όπου και αν προέρχεται» Η φωτογραφία καθαυτή θα μείνει. Η αξία της, διαχρονικά, υποθέτω θα διώξει από πάνω της τα στίγματα προέλευσης και σκοπιμότητας. Και ίσως αναδειχθεί ως μια από τις σπουδαιότερες φωτογραφίες που θα καταδεικνύουν  ότι ο φασισμός μόνο ζωές ξέρει να αφαιρεί  και μόνο αγάπες να στερεί από τους ανθρώπους. Ένα παλληκάρι  αντιφασίστας μουσικός. Ξαπλωμένο, χτυπημένο από τους φασίστες στην αγκαλιά της αγαπημένης του.