Η γενιά των 20ρηδων εξηγεί τί σημαίνει σήμερα το Πολυτεχνείο
Τα παιδιά ζωγραφίζουν ακόμη στους τοίχους.
Πέντε εικοσάρηδες εξηγούν τι είναι το Πολυτεχνείο για τους ίδιους.
Μια αναμφισβήτητη θέση.
Αυτός είναι και ο λόγος που το Πολυτεχνείο είναι επίκαιρο και σήμερα.
Πέρα από την τεράστια πολιτική και ιστορική σημασία της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η συμβολική της σημασία είναι αυτή που μας κάνει να την θυμόμαστε και να την τιμούμε 49 χρόνια αργότερα. Σε αυτήν την συμβολική σημασία θα ήθελα να σταθώ. Τι συμβολίζει λοιπόν το Πολυτεχνείο;
Αυτός είναι και ο λόγος που το Πολυτεχνείο είναι επίκαιρο και σήμερα. Σε μια κοινωνία που ολισθαίνει προς τον ολοκληρωτισμό, σε έναν κόσμο που επανεμφανίζεται ο πόλεμος, οι νέοι άνθρωποι μοιάζουν να βρίσκονται σε αδράνεια. Η φετινή επέτειος λοιπόν ας κάνει τον καθένα και την καθεμιά από εμάς να αναλογιστούμε σε τι κόσμο θέλουμε να ζήσουμε και τι μπορούμε να κάνουμε για να φτάσουμε σε αυτόν.
*Γιώργος Σχοινάς
Το Πολυτεχνείο ζει;
Συμπληρώνονται σχεδόν 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ίσως την τελευταία αυθόρμητη λαϊκή διεκδίκηση για αυτονόητα βασικά δικαιώματα. Μια βαθειά πολιτική πράξη φοιτητών, νέων, εργαζομένων, δίχως κάποια καθοδήγηση επαγγελματιών της τότε πολιτικής ζωής. Υποστήριξαν το δικαίωμά τους στην ανυπακοή. Πίστεψαν σε μια ουτοπία και συγκρούστηκαν με το κατεστημένο χωρίς όπλα και βία. Αν και ηττήθηκαν, πέτυχαν την μεγαλύτερη νίκη των τελευταίων 50 χρόνων στην ελληνική ιστορία. Από τότε πέρασαν σχεδόν δυο γενιές.
Τα δικαιώματα για τα οποία αγωνίστηκε αυτή η γενιά, στις μέρες μας, ενώ δεν καταπατώνται, παραβιάζονται από τους εγγυητές τους, οδηγώντας την κοινωνία σε προ Πολυτεχνείου εποχές. Οι συνθήκες διεκδίκησης ανύπαρκτες. Καμία απεργία εργαζομένων δεν δικαιώθηκε τα τελευταία 10 χρόνια. Ο κατευνασμός μέσω της αστυνομοκρατίας και της καταστολής “πνίγει” κάθε ανυπακοή από το κυρίαρχο και άχρωμο σύστημα.
Οι εξεγέρσεις κατά κύριο λόγο συμβαίνουν χωρίς σχέδιο. Με βασικό κίνητρο την κοινή λογική, επιδιώκουν, την δικαιοσύνη και διεκδικούν τον σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων.
Κάθε χρονιά αυτές τις μέρες φωνάζουμε “το πολυτεχνείο ζει”, σαν τον πεινασμένο που δεν χόρτασε ακόμα, σαν τον διψασμένο που ονειρεύεται οάσεις μέσα σε μια πολιτική έρημο…
Αυτό ακριβώς είναι το Πολυτεχνείο. Το τελευταίο φωτεινό σημείο αναφοράς, όπου αφυπνίστηκε η κοινή συνείδηση στο πιο απλό σύνθημα των φοιτητών. Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία…
Από την 17η του Νοέμβρη του ΄73 και έπειτα, δεν θα έπρεπε να δικαιολογείται καμία μίζερη αποδοχή για την καταπάτηση των στοιχειωδών ελευθεριών. Είναι γνωστό πως τίποτα δε χαρίζεται. Όλα κερδίζονται με αγώνες. Κι αν χρειαστεί με μεγάλες θυσίες…
*Παναγιώτης Αχλατλής
Τα παιδιά ζωγραφίζουν ακόμη στους τοίχους
Από το σχολείο ακόμη η μόνη “γιορτή” που με άγγιζε ήταν εκείνη του Πολυτεχνείου. Ίσως γιατί αφορά τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας, ίσως επειδή αφορά νέα παιδιά που σκοτώθηκαν στον αγώνα, μάλλον έτσι το έβλεπα μικρή. Δεν ξέρω αν μέχρι σήμερα η γενιά μου έχει αντιληφθεί τι σημαίνει για όλους εμάς η συγκεκριμένη εξέγερση, για εμένα όμως αυτή η μέρα πάντοτε θα είναι χαραγμένη, πάντοτε θα συνοδεύεται με κόκκινα γαρύφαλα, πάντοτε θα μιλά εκ βάθος στην ψυχή μου.
Ειδικότερα φέτος, φέτος που η αστυνομία κυκλοφορεί μέσα στα campus, φέτος που χιλιάδες φοιτητές γίναμε μάρτυρες και θύματα στο ξύλο, την εξαθλίωση την απόλυτη βία, σε συναυλίες, σε απλές διαδηλώσεις, στον δρόμο. Από την συγκεκριμένη επέτειο είμαστε εδώ για να διαδηλώνουμε κάθε μέρα κατά της αστυνόμευσης των πανεπιστημίων, γιατί ακόμη είμαστε ελεύθεροι όσο είναι δυνατό αυτό. Γιατί το αίμα νεαρών παιδιών βούλιαξε μία ολόκληρη σχολή τότε και τώρα οι γροθιές μας στέκονται απέναντι στους εγκλωβισμούς.
Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, τα παιδιά ζωγραφίζουν ακόμη στους τοίχους, τα παιδιά παλεύουμε ακόμη. Και εκείνοι ήταν οι ήρωες μας και είμαστε εδώ για να τους τιμάμε όπως τους τιμούν οι παππούδες μας, είμαστε εδώ για να τους θυμόμαστε, για να μην τους ξεχάσει ποτέ κανείς, για να μην επαναληφθεί καμία τέτοια σελίδα στην ιστορία.
*Μελίνα Χ.
Αν κάτι ονειρευτείς τότε μπορείς να το κάνεις.
Όταν ακούω την λέξη Πολυτεχνείο στο μυαλό μου περνάνε δυο βασικές εικόνες. Από την μια αυτή η πληθώρα σχολικών εορτών που με το ζόρι κρατούσα τα βλέφαρα μου ανοιχτά και με ξυπνούσαν οι κατσάδες των δασκάλων μου ή οι εκκωφαντικές ραδιοφωνικές αναμεταδόσεις που ακούγαμε επανειλημμένα κάθε χρονιά “Εδώ Πολυτεχνείο εδώ Πολυτεχνείο” .
Από την άλλη δε δρόμοι γεμάτοι από πλήθος κόσμου, πανό ηχηρά συνθήματα και λουλούδια γύρω από μνημεία να κοσμούν την ημέρα αυτή. Διαμελίζοντας την ιδέα όμως του Πολυτεχνείου καταλαβαίνει κανείς πως η γιορτή αυτή σημαίνει πολύ περισσότερα πράγματα από μια ανατροπή. Αν κάτι ονειρευτείς τότε μπορείς να το κάνεις.
Αυτό μας δείχνει η επέτειος αυτή σε αντίθεση με άλλες εξίσου σημαντικές εθνικές εορτές. Μια ανατροπή που έγινε από το πλήθος, δίχως κρατική παρέμβαση και για την ακρίβεια απέναντι στην κρατική παρέμβαση αυτή. Τον Πολυτεχνείο συμβολίζει για εμάς τους νέους μια αλλαγή, την δυνατότητα να φέρουμε τον κόσμο στα μέτρα μας, μέτρα που μας αξίζουν.
*Mόδεστος Γαβαλάς
