Οι γλάστρες που φεύγουν…

Ένα βράδυ βρέθηκα τυχαία στην πεζοδρομημένη πλέον οδό Αγίας Σοφίας. Πρόσεξα τα ξύλινα πλαίσια που φιλοξενούν γλάστρες με λογιών λογιών φυτά. Γλαστράκια με αρωματικά φυτά: δενδρολίβανα, μαντζουράνες, ρίγανη, θυμάρι. Ανθισμένα χρυσάνθεμα, φωτίνιες, πικροδάφνες, δέντρα ελιάς, ευώνυμα, γιουνίπερους και ένα κάρο άλλα φρέσκα φυτά σε γλάστρες. Βρήκα και κάποια πλαίσια που ήταν σχεδόν άδεια ή περιείχαν λίγες γλάστρες. Απόρησα. Την επόμενη μέρα ενημερώθηκα ότι όταν τοποθετήθηκαν τα πλαίσια αυτά ήταν γεμάτα με γλάστρες σφηνωμένες η μία δίπλα στην άλλη. Αλλά πέρασαν κάποιοι, τις λιγουρεύτηκαν και τις πήραν μαζί τους.

Πράγματι, πέρασα ένα πρωινό λίγες μέρες αργότερα και έλειπαν ακόμη περισσότερες γλάστρες. Έκανα κάποιες σκέψεις για να καταλάβω τι είχε συμβεί. Έτσι, από αυτήν εδώ τη γωνίτσα της παράλλαξης θα ήθελα να συγχαρώ όλους όσους μετέφεραν τις γλάστρες σε ασφαλή σημεία. Τα πράγματα είναι απλά: οι συγκεκριμένοι συμπολίτες μας ήθελαν να έχει φυτά στην Αγίας Σοφίας. Αλλά σκέφτηκαν ότι μπορεί να φυσήξει κανένας Βαρδάρης και να τα παγώσει τα δόλια. Ή να χρειαστούν λίπασμα και ποιος θα τους το ρίξει; Ή ότι πρέπει να κλαδευτούν τώρα που χειμωνιάζει και θα μείνουν ακλάδευτα παρατημένα εκεί πάνω στο οδόστρωμα. Και πρυτάνευσε η λογική και πήραν πάμπολλες γλάστρες να τις φυλάξουν στο μπαλκόνι τους, να τις φροντίσουν, να τις προστατεύσουν από το κρύο, να τις ποτίζουν, να τις κανακεύουν.

Αφού ησύχασα που οι γλάστρες είναι πλέον σε καλά χέρια, προχώρησα πιο κάτω. Και τι είδα; Ένα βουνό από χαρτόκουτα και άλλα σκουπίδια πεταμένα πάνω στο οδόστρωμα. Αυτοί που δε τα χρειάζονταν πλέον, τα παράτησαν εκεί στην ακρίτσα. Έτσι, τα χαρτόκουτα έχουν θέα, βλέπουν τον καταγάλανο ουρανό και ανταλλάζουν και καμιά κουβέντα με τους περαστικούς. Γιατί μέσα στον μπλε κάδο όλα αυτά δε θα μπορούσαν να συμβούν. Τα χαρτόκουτα και οι φίλοι τους θα ήταν κλεισμένα, θα ψυχοπλακώνονταν και ποιος τους θα τους έτρεχε στους ψυχιάτρους; Έτσι, όπως διαπίστωσα, ο μπλε κάδος ήταν σχεδόν άδειος και δίπλα του φυλούσε τσίλιες ένα χαρτοκουτάκι μην τυχόν πάει κάποιος και φυλακίσει τους φίλους του μέσα στον κάδο.

Υποθέτω ότι κάποιοι από αυτούς που απομάκρυναν (το λέω ευγενικά) γλάστρες από την Αγίας Σοφίας παραπονιούνται συχνά πυκνά για το χάλι της τσιμεντούπολης και την έλλειψη πρασίνου. Και οι επιχειρηματίες που παράτησαν τις κούτες από τα εμπορεύματά τους στο δρόμο και όχι μέσα στον άδειο κάδο, ήταν κάποιοι από αυτούς που παραπονέθηκαν τις προάλλες ότι με την πεζοδρόμηση θα μειωθεί η κίνηση στα μαγαζιά τους. Γι’ αυτό έβαλαν κι αυτοί το χεράκι τους, για να μειωθεί στα σίγουρα. Αφού, ποιος θέλει να ψωνίζει από ένα δρόμο γεμάτο σκουπίδια;

* Φωτογραφίες: Αιμιλία Ροδοπούλου