Η γλώσσα του μίσους

του Αναστάσιου Βογιατζή

Δεν θέλει πολλά…λίγη γλώσσα μίσους -ακόμα και στολισμένη με προσευχές-, έναν άρρωστο νου και ένα μαχαίρι. Αυτά ήταν τα συστατικά που αφαίρεσαν τη ζωή μιας κοπελιάς, ετών δεκάξι, στην παρέλαση του Pride στην Ιερουσαλήμ. Ένας από άλλον πλανήτη -φανατικούς του λένε κάποιοι- όρμησε στο πλήθος της παρέλασης και μαχαίρωνε, μαχαίρωνε, μαχαίρωνε.

Την Κυριακή, μερικές μέρες  μετά την επίθεση, η νεαρή κοπέλα έχασε την ζωή της. Δεν την γνώριζα την κοπέλα, όμως θαρρώ ότι της οφείλω μερικές αράδες λέξεις. Λέξεις τις οποίες οφείλω και σε όσους οι άλλοι τους βλέπουν “διαφορετικούς”. Λέξεις που οφείλω σε όσες οι άλλες τις θεωρούν “αλλόκοτες”. Λέξεις  τις οποίες οφείλουμε να λέμε σε όσους και όσες θεωρούν ότι κάποιοι άλλοι είναι όχι σαν αυτούς και αυτές.

Η “γλώσσα μίσους” (hate speech) πότε δεν μπορεί να είναι κάτι λιγότερο από αυτό που ορίζει ο τεχνικός όρος περιγραφής της.  Δεν μπορεί να είναι λόγια αγάπης. Δεν μπορεί να είναι λόγια ειρήνης. Δεν μπορεί να είναι λόγια σωτηρίας. Αυτού του είδους η γλώσσα όπως και να τη ντύσει κανείς, με μανδύες ή ζουρλομανδύες, μπορεί να οπλίσει χέρια, μπορεί να αφαιρέσει ζωές. Τούτη η γλώσσα μπορεί να βγάλει κάποιον από το σύμπαν στο οποίο ζει και να τον οδηγήσει σε ένα άλλο -παράλληλο- σύμπαν όπου όλα τα “άλλα” είναι επικίνδυνα και πρέπει να εξολοθρευτούν. Όμως τούτο το παράλληλο σύμπαν τυγχάνει να βρίσκεται εδώ στο δικό μας και αυτοί να κυκλοφορούν ανάμεσα μας.

Σε φωτογραφία που κυκλοφόρησε από την επίθεση φαίνεται ένας -το λιγότερο, μανιακός- να ορμά με ένα μαχαίρι σε νέους και νέες. Είναι ντυμένος στα μαύρα -σαν δαίμονας- και ορμά. Ορμά σε κάτι που αυτός δεν αντέχει να δεχτεί. Ορμά σε κάτι που αυτός θεωρεί διαφορετικό και απαράδεκτο. Τα άτομα που τον έχουν αντιληφθεί τον κοιτούν έντρομα. Τα μάτια τους είναι ορθάνοιχτα προσπαθώντας να συγκεντρώσουν πληροφορίες για τις κινήσεις του και να βρουν τρόπο να σωθούν. Αυτός σαν από άλλο πλανήτη, σα να βγήκε από κάποια τρύπα έχοντας ταξιδέψει στον σύγχρονο κόσμο από κόσμους σκοτεινούς, από κόσμους που η σύγχρονη κοινωνία μας αιώνες τώρα ξεφορτώθηκε.

Και έτσι όπως βγήκε από το λαγούμι του μίσους άρπαξε ένα μαχαίρι και ξεκίνησε το έργο του, να φέρει τον κόσμο στα μέτρα του. Άρχισε να κόβει όπως αυτός ήθελε, όπως τον καθοδηγούσε το μίσος του. Όμως ο κόσμος αυτός ρε, δεν κόβεται και δεν ράβεται! Δεν θα γίνει ποτέ όπως τον θέλουν τα άρρωστα μυαλά που δεν μπορούν να δεχτούν ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι, πιο ίδιοι απ ότι ήταν ποτέ! 

Ο κόσμος της ισότητας στα συναισθήματα, ο κόσμος της ισότητας, ο κόσμος της καμίας διαφοράς, ο κόσμος του όλες και όλοι ίδιες και ίδιοι αυτές τις μέρες πληγώθηκε. Αυτή η πληγή, και άλλες πόσες, άφησε το σημάδι της σε αυτόν τον κόσμο, σε αυτό το σώμα, για να βλέπουμε όλοι και όλες τι μπορεί να προκαλέσει το μίσος με όποιον τρόπο και αν αυτό πραγματώνεται.

Και να και τα δικά μας, τα του “οίκου” κάποιων. Παρακολουθώ τη γλώσσα τους, παρακολουθώ τις κινήσεις τους κάθε φορά που γίνεται αντίστοιχη διοργάνωση στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Θεσσαλονίκη. Παρακολουθώ σιωπηλά, παρακολουθώ ως γλωσσολόγος. Η γλώσσα τους έχει το ίδιο μίσος. Η γλώσσα τους καλλιεργεί ακόμα περισσότερο μίσος. Είτε φοράνε ράσα, είτε φοράνε κοστούμια και γραβάτες, είτε τσεμπέρια και φούστες ως το γόνατο, στα χέρια τους κρατάνε μαχαίρια. Προσεύχονται και κάνουν βαρύγδουπες δηλώσεις. Αυτά είναι τα μαχαίρια. Και δεν θέλει πολλά..λίγη γλώσσα μίσους, έναν άρρωστο νου και ένα μαχαίρι.