Η ίδια συζήτηση

του Μιχάλη Γούδη

Δεν μπορούσε να την αποφύγει με τίποτα. Αυτή η ίδια συζήτηση. Ή έστω με μικρές παραλλαγές. Συνέχεια. Οι συνομιλητές διαφορετικοί εκ περιτροπής, στο σπίτι, στο γραφείο, στην καφετέρια, στο μπαρ, στο skype… Παντού. Αυτή τη φορά ήταν ένα μπαλκόνι σε ένα ρετιρέ της Ευζώνων, στο πάτωμα με παρέα μπόλικα φώτα, αρκετές κεραίες και μια σπάνια σιωπή. Τρεις αδερφικοί φίλοι σε τούτο το “πάνελ”. Το θέμα πάντα το ίδιο.

Τέσσερις εικοσιπεντάρηδες που κάποτε-και πάλι μαζί- συζητούσαν τις υψηλές απαιτήσεις της… πρώτης γυμνασίου, τα προβλήματα της εφηβείας και άλλα ζητήματα αντίστοιχου βεληνεκούς, σήμερα είχαν στην ατζέντα τους το δανεισμό, τα μέτρα, το Μεσοπρόθεσμο, τους οίκους αξιολόγησης, το ΔΝΤ, το Γιώργο, τους πολιτικούς… Το μέλλον τους. Που μοιάζει εξίσου σκοτεινό με τα στενά γύρω από την Ευζώνων τις μικρές ώρες. Τουλάχιστον το μέλλον τους στην Ελλάδα.

Για πρώτη φορά τους έβλεπε όλους τόσο αποφασισμένους να φύγουν έξω. Με ξεκάθαρο πλάνο ή χωρίς, αλλά με μία παγιωμένη διάθεση να απομακρυνθούν απ’ όλα αυτά που συνθέτουν την καθημερινότητά μας τον τελευταίο καιρό. Τους έβλεπε να έχουν πάρει την αποφάσή τους να φύγουν για να μην αποτελέσουν κομμάτι της καταδικασμένης γενιάς. Να φύγουν για να έχουν τη δική τους ευκαιρία. Να φύγουν για να πάνε κάπου, όπου θα σέβονται περισσότερο τους ίδιους και τα όνειρά τους. Γιατί στην ηλικία των 25 πρέπουν όνειρα και όχι συζητήσεις για δάνεια, λιτότητα, ανεργία, δυστυχία. Στην ηλικία των 25 πρέπει αισιοδοξία κι ας διαψευστεί…

Οδηγώντας προς το σπίτι τα φανάρια της παραλιακής σαν να κοκκινίζαν επίτηδες για να του προσφέρουν μερικά λεπτά σε αυτή τη σύντομη διαδρομή για να σκεφτεί όσα είχαν μοιραστεί τρεις από τους πιο κοντινούς του ανθρώπους. Ήταν κάτι που σκεφτόταν μέρες τώρα. Πόσο μεγάλο κακό μπορεί να κάνει ένα κράτος- ο λεγόμενος κρατικός μηχανισμός- και ένα πολιτικό σύστημα σε μία χώρα, στο φυσικό της περιβάλλον, στους κατοίκους της, παντού. Μια χούφτα- κάπως μεγάλη, είναι η αλήθεια- ανθρώπων είναι αρκετή για να υποθηκεύσει τη μοίρα ενός ολόκληρου τόπου.

Πολιτικοί, κομματικά στελέχη, συνδικαλιστές, φοιτητικές παρατάξεις, ανήθικοι επιχειρηματίες, ξεπουλημένοι δημοσιογράφοι, φανατισμένοι κομματικοί πελάτες, πολίτες που γαλουχήθηκαν για να στοχεύουν στην προσωπική τους ευημερία. Ένα τόσο άρρωστο σύστημα που έχει διαβρώσει τα πάντα. Και που όσους δε θέλουν να χωθούν σαν τα ποντίκια σε κάποια από τις ρωγμές του, τους οδηγεί αργά ή γρήγορα στην έξοδο. Homo homini lupus.

Πολλοί χαρακτηρίζουν την αποχώρηση από ένα τέτοιο περιβάλλον εύκολη λύση, ίσως ακόμη και δειλή στάση. “Γιατί να μην πολεμήσεις να αλλάξεις αυτό το σύστημα όσο μπορείς;” υποστηρίζει ο κλασικός αντίλογος. Υπάρχουν, άραγε, περιθώρια; Ή μήπως το τέρας τελικά έχει τόσα πολλά πρόσωπα, ώστε δεν μπορείς να αποφύγεις την οπτική επαφή μαζί του; Και ξέρεις τι λένε για το πρόσωπο του τέρατος…

Καληνύχτα, Ελλάδα. Το κράτος σου απέτυχε! Και μάλλον στην παράσταση αυτή δε θα απομείνουν άλλοι θεατές πέρα από τους ίδιους της τους πρωταγωνιστές.