Η ιστορία των γυναικών είναι η μισή ιστορία της ανθρωπότητας

Λέξεις: Μαρία Γουργούρη

Στα τέλη του 19ου αιώνα ήταν οι Σουφραζέτες στην Αγγλία με αρχηγό τους την Έμιλυ Πάνχερστ που διεκδικούσαν το δικαίωμα στην ψήφο και μέσα από αυτή το δικαίωμα για εκπροσώπηση που ίσως φέρει και καλύτερες συνθήκες δουλειάς.

Ύστερα ήρθαν και άλλες, η Καλλιρόη Παρρέν στην Ελλάδα που με τα άρθρα της στην «Εφημερίδα των Κυριών», έβαζε «φωτιά» στα σπίτια των οικογενειών της Ελλάδας των αρχών του 20ου αιώνα.

Η Ruth Bader Ginsburg που με τους νομικούς της αγώνες μέσα και έξω από τις αίθουσες του Ανώτατου δικαστηρίου των ΗΠΑ για την ισότητα. Η Simone Veil που σχεδόν λοιδορήθηκε στο Γαλλικό Κοινοβούλιο για το νόμο των αμβλώσεων που στο τέλος πήρε και το όνομα της.

Ύστερα το πολυπόθητο δικαίωμα της ψήφου ήρθε σχεδόν σε όλες τις χώρες όχι βέβαια ταυτόχρονα αλλά όταν οι κοινωνίες και οι αγώνες των γυναικών για το αυτονόητο δικαίωμα ψήφου δεν μπορούσαν πια να αγνοηθούν. Στην Ελλάδα αυτό έγινε το 1956 με πρώτη γυναίκα βουλευτή την Ελένη Σκούρα.

Μετά την μεταπολίτευση το νέο Σύνταγμα όριζε πως άντρες και γυναίκες ήταν πλέον ίσοι. Η εφαρμογή το άρθρου του συντάγματος έγινε το 1983 με το νόμο 1329/1983, με αυτόν το νόμο, άλλαξαν όλα. Η γυναίκα κρατάει το πατρικό της επίθετο, αποκτά το δικαίωμα να διαχειρίζεται μόνη της την περιούσια της (κατάργηση της προίκας) έχει το δικαίωμα να συναποφασίζει με τον σύζυγο της για τα θέματα της οικογένειας. (ο ανήρ είναι ο αρχηγός του οίκου). Επιτέλους υπάρχει το συναινετικό διαζύγιο.

Οι αντιδράσεις πολλές από συντηρητικές φωνές και από μέρος της εκκλησίας. Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να αποδεχθεί η κοινωνία αυτές τις αλλαγές. Έπρεπε να αλλάξει μια γενιά να μεγαλώσουν παιδιά που έβλεπαν το πατέρα και την μητέρα να δουλεύουν μαζί μέσα και έξω από το σπίτι έτσι ώστε να γίνει αποδεκτό ένα τέτοιο μεγάλο νομοσχέδιο.

Στην εργασία οι δυσκολίες πολλές οι γυναίκες έπρεπε να αποδείξουν ότι είναι και εργαζόμενες και μάνες και πάνω από όλα γυναίκες. Οι δυσκολίες πολλές η γυάλινη οροφή, οι μισθολογικές ανισότητες.

Ας μην ξεχνάμε ότι η Claudia Goldin με την έρευνα της για τις μισθολογικές ανισότητες στις ΗΠΑ βραβεύτηκε με βραβείο Νόμπελ οικονομίας.

Στην πολιτική οι ποσοστώσεις βοηθούν αλλά δε λύνουν το πρόβλημα. Τα σεξιστικά και μάλιστα πρόσφατα σκληρά σχόλια στις γυναίκες πολιτικούς πολλά συνήθως από άντρες βουλευτές των συντηρητικών παρατάξεων.

Οι γυναίκες πολιτικοί από την Ελένη Σκούρα ως τη Μελίνα Μερκούρη και από τη Margaret Thacher και την Ούρσουλα Βον ντε Λαιν πολλά και ας πιστεύουν πολλοί ότι οι γυναίκες δεν είναι για πολιτική.

Ίσως μια γυναίκα πολιτικός πρέπει να αποδείξει ότι αξίζει να είναι εκεί δύο φορές. Αλλά το κάνει όλες το κάνουν κάθε μία με τον τρόπο της συνέχεια και κάπου μέσα τους εύχονται ότι ίσως όχι αυτές οι μελλοντικές γενιές πολιτικών δε θα χρειάζεται πια να το αποδεικνύουν δύο φορές. Οι ποσοστώσεις στην εκπροσώπηση των γυναικών λειτουργούν σωστά μόνο στην ΕΕ.

Η ιστορική πρόοδος γίνεται εφικτή μόνο όταν έρθει μια δημιουργική καταστροφή δηλαδή όταν οι οικονομικοί και πολιτικοί θεσμοί γίνουν πιο συμπεριληπτικοί. Η ιστορία δεν αλλάζει σε μια στιγμή, με έναν νόμο ή μια διαμαρτυρία, αλλάζει αργά και σταθερά.

Έτσι, άλλαξε και η θέση της γυναίκας στην κοινωνία όχι σε μια στιγμή αλλά με μικρά και σταθερά βήματα με μικρές και μεγάλες επαναστάσεις, στα σπίτια στη δουλειά, στο δρόμο.

Ο δρόμος προς την ισότητα δεν είναι ούτε εύκολος ούτε γρήγορος.

Οι γυναίκες δε ζητούν, γίνονται και ας μη ξεχνάμε πως η ιστορία των γυναικών δεν είναι υποσημείωση στην ιστορία είναι η μισή ιστορία της ανθρωπότητας.

*Η Μαρία Γουργούρη είναι τελειόφοιτη στο τμήμα Διεθνών και Ευρωπαικών Οικονομικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας