Η ηθική χρεωκοπία της κυβέρνησης Μητσοτάκη

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης για μια ακόμη φορά διασύρει διεθνώς την χώρα μας.

Μετά το σκάνδαλο των υποκλοπών, το έγκλημα των Τεμπών και τις λαμογιές του ΟΠΕΚΕΠΕ, η απόφαση της κυβέρνησής του να αναστείλει για τρεις μήνες την υποβολή αιτήσεων ασύλου από όσους φτάνουν δια θαλάσσης από τη Βόρεια Αφρική δεν συνιστά μόνον μια βαθιά ανησυχητική και επικίνδυνη διολίσθηση στον αυταρχισμό και την κατάργηση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Δεν υπονομεύει μόνον το Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο και τις ίδιες τις αξίες πάνω στις οποίες θεμελιώθηκε η μεταπολεμική Ευρώπη, όπως ήδη έχουν επισημάνει η UNHCR και το Συμβούλιο της Ευρώπης.

Η απόφαση της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι ταυτόχρονα και μια πράξη πολιτικής σκοπιμότητας, που επιχειρεί να κεφαλαιοποιήσει την κόπωση της κοινωνίας και να ικανοποιήσει το ακροδεξιό ακροατήριο της Νέας Δημοκρατίας. Η επίκληση του «μοντέλου Έβρου» του 2020 δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια κυνική ομολογία: η κυβέρνηση αναζητεί πολιτικά οφέλη, εργαλειοποιώντας ανθρώπινες ζωές.

Αντί για ανθρωπισμό, επιλέγει την καταστολή. Αντί για δίκαιο, την αυθαιρεσία.

Η σύλληψη και κράτηση ανθρώπων που καταφεύγουν στην Ελλάδα για να σωθούν από τον πόλεμο, την καταστολή και τη φτώχεια, χωρίς καν να εξετάζεται η αίτησή τους για άσυλο, συνιστά ξεκάθαρη παραβίαση της αρχής της μη επαναπροώθησης (non-refoulement), δηλαδή την απαγόρευση επιστροφής σε χώρα όπου κινδυνεύει η ζωή, ή η ελευθερία τους.

Μια αρχή που δεσμεύει την Ελλάδα από το 1951, με τη Σύμβαση της Γενεύης.

Η δημιουργία κλειστού κέντρου στην Κρήτη και το δόγμα «όποιος έρχεται θα συλλαμβάνεται» δείχνουν όχι αποφασιστικότητα, αλλά μια επικίνδυνη διολίσθηση προς μια εθνοκεντρική, απάνθρωπη πολιτική ασφάλειας, που τρέφεται από την ξενοφοβία και τους υπολογισμούς της εσωτερικής ακροδεξιάς πίεσης.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αντί να ενισχύσει τις δομές υποδοχής και να απαιτήσει αλληλεγγύη από την Ε.Ε., επιλέγει το κλείσιμο σε στρατόπεδα-φυλακές και την απώθηση (pushbacks) προς χώρες μάλιστα που είναι ανασφαλείς, που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και με τις οποίες δεν υπάρχουν συμφωνίες επιστροφής.

Μια επιλογή βολική επικοινωνιακά, αλλά καταστροφική για το κράτος δικαίου και την ηθική της ελληνικής πολιτείας. Το πραγματικό μήνυμα που στέλνει το Μαξίμου δεν είναι προς τους διακινητές, αλλά προς τη διεθνή κοινότητα. Η Ελλάδα αποσύρεται από τον πυρήνα του διεθνούς συστήματος προστασίας προσφύγων.

Και εύλογα μπαίνει στο στόχαστρο της κριτικής όχι μόνον από φίλους και εχθρούς, αλλά και από ανεξάρτητους διεθνείς οργανισμούς.

Και αυτό δεν είναι ένδειξη ισχύος. Είναι ένδειξη ηθικής χρεωκοπίας.