Η κατρακύλα της ελληνικής δημοσιογραφίας

Λέξεις: Χάρης Χεϊζάνογλου 

Τελικά, αυτό που απέμεινε σαν “δημοσιογραφία” στα μεγάλα κανάλια και εφημερίδες (αν υπήρξε ποτέ πραγματική δημοσιογραφία σε αυτά), είναι τα απολιθώματα και οι βαστάζοι. Αφενός άνθρωποι μεγάλης ηλικίας, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν έζησαν ποτέ ως κανονικοί νέοι άνθρωποι και αν είναι σε θέση να καταλάβουν στοιχειώδη πράγματα, αφετέρου αυτοί οι οποίοι κάνουν τη λάντζα των παραπάνω.

Οι πρώτοι, τα απολιθώματα, είναι βολικοί γιατί απευθύνονται σε ένα κοινό μεγάλης ηλικίας που έχει μείνει να παρακολουθεί τηλεόραση και να διαβάζει εφημερίδες, το οποίο στην πλειοψηφία του έχει τα ίδια μυαλά, τις ίδιες απόψεις κουβαλάει τα ίδια στερεότυπα και την ίδια αδυναμία ή απροθυμία κατανόησης της πραγματικότητας. 

Οι δεύτεροι, οι βαστάζοι, είναι βολικοί επειδή που και που μπορούν να μασκάρουν λίγο την αδυναμία και την ανεπάρκεια των πρώτων, και να αναλάβουν τον ρόλο τους στο μέλλον… Στην πραγματικότητα όμως δεν βλέπεις νέα πρόσωπα και νέους ανθρώπους, και νομίζω ότι ο λόγος είναι πως οι νέοι που θα ήθελαν και θα μπορούσαν να παίξουν τον ρόλο της παρκετέζας, είναι και ελάχιστοι και χειρότεροι τους boomers που υπάρχουν ήδη και κάνουν αυτή τη δουλειά.

Να το πω κι αλλιώς, νέους δημοσιογράφους παράγει η χώρα, και μάλιστα και σε Πανεπιστημιακό επίπεδο. Πού είναι όλοι αυτοί; Ποιο από τα παιδιά που έχει τελειώσει δημοσιογραφία εργάζεται σε κάποιο μεγάλο μέσο και βγαίνει επώνυμα στην τηλεόραση ή σε κάποια εφημερίδα; ή να το πώ ανάποδα, ποιος από αυτούς που βγαίνουν και δημοσιογραφούν, επί της ουσίας απλά δημοσιολογώντας με βάση ό,τι κατεβάσει η κεφάλα τους, είναι πραγματικά δημοσιογράφος με σπουδές και πτυχία; Ελάχιστοι; Κανείς;

Δεν ξέρω αν οι αφηγήσεις που έχω ακούσει ευσταθούν και σε τί βαθμό, αλλά προσωπικά ξέρω περιπτώσεις δημοσιογράφων που έφυγαν από καλοπληρωμένες δουλειές και προβεβλημένες θέσεις με στόχο να διασώσουν την αξιοπρέπειά τους, βλέποντας νωρίς τί ήταν αυτό που ερχόταν. 

Αλλά ακόμα κι αν μου λένε ψέματα ή υπερβάλλουν, εγώ πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ για ποιο λόγο θα μπορούσε ένας νέος, ή ένας ευφυής και μορφωμένος άνθρωπος, που θέλει να είναι δημοσιογράφος και να δημοσιογραφεί, να δεχθεί και να μπορέσει να παίξει αυτό το ρόλο της παρκετέζας. 

Αφενός ο νέος έχει ακόμα την ελπίδα ότι θα μπορέσει να ξεφύγει από την αθλιότητα και να επιβιώσει χωρίς να γίνει δουλικό, αφετέρου ο μορφωμένος έχει ως πυλώνα τις αξίες και την αξιοπρέπειά του (αυτό για εμένα είναι η μόρφωση), οπότε θεωρώ ότι κανείς πραγματικά ικανός δεν θα δεχθεί να το κάνει. Δεν είναι δηλαδή καν ιδεολογικό το θέμα, είναι οντολογικό και πάλι…

Σε κάθε περίπτωση αυτό που έχει απομείνει είναι άθλιο, είναι για πέταμα και η 108η θέση είναι ενδεχομένως υψηλότερη από αυτό που πραγματικά αξίζει. Και αυτό ξέρεις δεν λύνεται, γιατί δεν είναι απλά αποτέλεσμα μιας κυβέρνησης που ελέγχει τα ΜΜΕ, είναι παιδί μιας διαδικασίας που παρήγαγε ΜΜΕ, εκπαίδευσε και εξαγόρασε ανθρώπους και συνειδήσεις, έφτιαξε μηχανισμούς, δομές, διαδικασίες κλπ έτσι ώστε να μπορούν να ελέγχονται τα ΜΜΕ, όχι από την κυβέρνηση, αλλά από τα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους, τα οποία συμβαίνει αυτή τη στιγμή να τα υπηρετεί αυτή η συγκεκριμένη κυβέρνηση.

Να το πω κι αυτό αλλιώς, δεν είναι ακριβώς η κυβέρνηση που ελέγχει τα ΜΜΕ, είναι τα συμφέροντα που ελέγχουν τα ΜΜΕ τα οποία ελέγχουν και αυτή την Κυβέρνηση και επειδή την ελέγχουν την χαϊδεύουν κιόλας, παράγουν fake news για λογαριασμό της και βαράνε τους αντιπάλους της ανελέητα. Όχι τώρα, εδώ και πάνω από μια δεκαετία. Απλά τελευταία αυτό μοιάζει να γίνεται όλο και πιο αδίστακτα, όλο και πιο επικίνδυνα, σε περισσότερες κατευθύνσεις και προς περισσότερους στόχους.

Παρόλα αυτά η λύση υπάρχει στο τηλεκοντρόλ, που έχει ένα κουμπί επάνω, το OFF, το οποίο το πατάς και όλους αυτούς τους εξαφανίζεις.