Οι Κυριακές της αγοράς στις παρυφές της πόλης

Του Γιάννη Μαρίνη

Είναι γνωστό ότι κάθε τι καινούριο δημιουργεί περιέργεια, ενδιαφέρον και προσδοκίες. Αφού λοιπόν προηγήθηκε μια τεράστια παραφιλολογία γύρω από το γνωστό ζήτημα των ανοιχτών καταστημάτων της Κυριακές, ω του θαύματος ήρθε η μέρα. Ανοίγουν λοιπόν τα καταστήματα για πρώτη φορά  Κυριακή το Νοέμβριο και ανατρέπονται και τα καλύτερα προγνωστικά. Στην κυριολεξία ΠΑ-ΝΙ-ΚΟΣ η πόλη βουλιάζει κόσμος παντού στην παραλία, ολόκληρη  η Νίκης γεμάτη, στα  πεζοδρόμια στην Τσιμισκή σκουντιόσουν, στον  πεζόδρομο στην Αγίας Σοφίας κόλαση, στο Διοικητήριο και στον Αγ. Δημήτριο έχουν κάνει κατάληψη τα λεωφορεία (12 μέτρησα) τα μαγαζιά  ρούχων, πολυκαταστήματα, καφέ, μπουγάτσες, ζαχαροπλαστεία, σνακ, παγωτατζίδικα γεμάτα, να μην μιλήσω για τα γνωστά εστιατόρια της πόλης που περίμενες σε λίστα για τραπέζι.

Εικόνα: Ορχάν Τσολάκ

Τι έγινε λοιπόν; Μάζευε ο κόσμος  λεφτά για την συγκεκριμένη Κυριακή η περιμέναμε τις έκτακτες εκπτώσεις, άρα καλά μας κάνει ο Στουρνάρας όπως είπε και κάποιος σε μια μίνι κουβέντα στην Τσιμισκή. Και βεβαία ως λαός είμαστε απρόβλεπτοι αυτό είναι δεδομένο. Αν όμως ήσουν ο Τούρκος που ήρθε να δει το σπίτι του Κεμάλ η ο Ρώσος που ήρθε στον Αγ Δημήτρη η ακόμη ακόμη κάποιος που ήρθε για το φεστιβάλ κινηματογράφου σίγουρα θα έβγαζε λάθος συμπεράσματα. Αν πάλι σου είχαν πει για την μιζέρια που υπάρχει στην πόλη και την υποτονική αγοραστική  κίνηση θα φανταζόσουν πως όταν τα πράγματα ήταν καλύτερα δεν θα μπορούσες να περπατήσεις από τον κόσμο. Σίγουρα ήταν ένα ωραίο διάλλειμα για όλους. Άραγε αν γίνει κάθε Κυριακή η εικόνα θα είναι ίδια ή μετά από κάνα δυο Κυριακές θα ατονήσει που είναι και το πιο λογικό.  Εδώ λοιπόν αρχίζουν τα δύσκολα. Τι  πρέπει να γίνει λοιπόν; Να αναιρεθεί το μέτρο; Να παραμείνει; Ή να επεκταθεί; Σίγουρα δεν είμαι αυτός που θα απαντήσω. Εκτός όμως από το κέντρο που παρουσίαζε αυτήν την εικόνα ευρωστίας και γιορτής  η περιφέρεια παρουσίαζε ανάλογη εικόνα η μήπως αντί για γιορτή είχαν κηδεία;

Να λοιπόν και η προσωπική μου εμπειρία. Έχω ένα κατάστημα (ζαχαροπλαστείο) στο δυτικό κέντρο στην Παναγία Φανερωμένη (που οι περισσότεροι έχουν ξεχάσει απλά ότι υπάρχει αλλά ακόμη και αυτοί που το θυμούνται το βρίσκουν εκτός δρομολογίου). Η εικόνα λοιπόν εκεί αλλά και σε κοντινές πιάτσες (Νεάπολη, Συκιές) δεν θύμιζε σε τίποτα την εικόνα που υπήρχε μόλις 1000 -2000 μέτρα πιο κάτω. Τα περισσότερα  μαγαζιά ήταν κλειστά μιας και τα δουλεύουν κατά βάση οι ιδιοκτήτες αλλά και αυτοί που ήταν ανοιχτοί στέκονταν στης πόρτες και μιλούσαν, έπιναν καφέ έξω από τα μαγαζιά και κάποιοι έπαιζαν τάβλι (ατελείωτη Θεσσαλονίκη χαλαραααααααααααά). Έτσι λοιπόν η δική μου αίσθηση είναι ότι αυτό που τελικά θα κερδίσει το κέντρο θα το χάσει περιφέρεια και ίσως το πιο μεγάλο κομμάτι χαθεί από τις παρυφές του, αφού κάποιος από την Παναγία Φανερωμένη σε 10 λεπτά με τα πόδια μπορεί να βρεθεί στην Αριστοτέλους, ενώ σε μόλις 5 λεπτά να βρεθεί στον Βαρδάρη, το Υπουργείο ή τον Αγ. Δημήτρη. Δυστυχώς η αντίθετη διαδρομή είναι σπάνιο φαινόμενο άσχετα αν τελικά επιδοτείται από τις κατά πολύ χαμηλότερες  έως και 30% τιμές σε σχέση με το κέντρο.

Αν συνυπολογίσεις και μια νέα αδικία σε σχέση με τις παραδοσιακά ανοιχτές επιχειρήσεις της Κυριακής (ζαχαροπλαστεία ανθοπωλεία ταβέρνες κτλ)ότι  δηλαδή συμφωνήθηκε να μην πληρωθούν οι υπάλληλοι την προσαύξηση του 75% αλλά να αντικατασταθεί με ένα ρεπό βλέπω πάλι μια ευνοϊκή , συντεχνιακή και ψηφοθηρική μεταχείριση,  σε σχέση με εμάς. Αν λοιπόν είναι δύσκολο να πληρωθεί η προσαύξηση για 7 Κυριακές πώς είναι εύκολο να δίνεται από κάποιους άλλους για 52; Αυτό που πιστεύω είναι ότι τελικά θα επιβιώσουν 4-5 σημεία σε ολόκληρη την πόλη που κάποια είναι εκ των πραγμάτων πολύ μακριά από το κέντρο (Καλαμαριά, Εύοσμος) και  ίσως κάποια άλλα στα οποία έχουν δημιουργηθεί  πιάτσες (Τούμπα, Επτάλοφος).

Μετά την επανεκκίνηση που επιχειρείται στο κέντρο, (ξανάνοιγμα του Λαμπρόπουλου και του Φωκά υπό άλλη διεύθυνση, πιθανή εκμετάλλευση του λιμανιού, μεταφορά σχεδόν όλων των νυχτερινών μαγαζιών στο λιμάνι, Λαδάδικα, Βαλαωρίτου, φαγητό γύρω από τον Λευκό Πύργο) και την ακριβή μετακίνηση, η επιβίωση των μικρών και ανώνυμων σε σχέση με τις πολυεθνικές και τους επώνυμους φαντάζει άθλος. Και αυτό φάνηκε από την υποτονική  κίνηση της Κυριακής και των αμέσως επόμενων ημερών. Πράγμα που σημαίνει ότι η καταναλωτική έκρηξη και η στιγμιαία «σπατάλη» θα αναπληρωθεί από την «αδράνεια» των επόμενων ημερών. Το μέτρο λοιπόν δεν δημιουργεί αύξηση  τζίρου άλλα μεταφορά από την περιφέρεια στο κέντρο.

Ας οπλιστούμε λοιπόν με υπομονή και ας ετοιμαστούμε να πολεμήσουμε πολύ πιο σκληρά για την επιβίωση. Πάντως  άνθρωποι σαν και εμάς τη δουλειά δεν τη φοβούνται (αυτοαπασχολούμενοι μικροβιοτέχνες, μικροεπαγγελματίες) και όλα αυτά περί υπερβολικής κούρασης από τη συγκεκριμένη  διαδικασία (15 μέρες  χωρίς ρεπό) φαντάζει για εμάς αστείο μιας και το τελευταίο διάστημα λόγω μείωσης προσωπικού και λόγω της φύσης του επαγγέλματος (ζαχαροπλαστείο) ανοιχτό 365 μέρες το χρόνο με ωράρια 70-85 ωρών εβδομαδιαία καθώς και 100-150 μέρες χωρίς ρεπό είναι καθεστώς. Κάποτε με αυτά τα ωράρια έβγαιναν δυο και τρία μεροκάματα τώρα με το ζόρι ένα.

Οι ηλικιωμένες στην Παναγία Φανερωμένη τις Κυριακές συζητούν την καθημερινότητά τους με ανοιχτή ή κλειστή την αγορά. Εικόνα: Σωτήρης Κοϊκόπουλος