Η λαϊκή εντολή

Νωπή, ξεκάθαρη, σεβαστή… Γενικώς ευέλικτη σε επιθετικούς προσδιορισμούς και ερμηνείες κατά το δοκούν και το συμφέρον του κάθε πολιτικού και του κάθε κομματικού σχηματισμού. Η λαϊκή εντολή περιφέρεται κάθε μετεκλογική ώρα που περνά από στόμα σε στομά και κουρελιάζεται ως έννοια, μαζί της και η δημοκρατία. Ήταν η σειρά της, κατά πώς φαίνεται, μετά τον επιπόλαιο χειρισμό των περίφημων διερευνητικών εντολών… Ένας λαός απαίδευτος που ευτελίζοντας τις λέξεις, χάνει σιγά σιγά τις αξίες και τις σταθερές του.

Συμπληρώνονται δέκα ημέρες από τις εκλογές της 6ης Μαΐου και η Ελλάδα παραμένει ακυβέρνητη, παραμένει δέσμια μικροκομματικών και προσωπικών συμφερόντων, παραμένει δέσμια μερικών προσώπων, ανίκανων να αντιληφθούν την κρισιμότητα των στιγμών και κυρίως την πραγματική προσωπική τους αξία μπροστά στην πορεία μιας ολόκληρης χώρας. Από τους πολιτικούς αρχηγούς μέχρι τον τελευταίο βουλευτή όλοι λίγο-πολύ οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι εκμεταλλεύονται την έννοια της λαϊκής εντολής, όπως τους βολεύει. Φράσεις όπως “ο λαός δεν έδωσε εντολή για…”, “ο λαός έστειλε ξεκάθαρο μήνυμα…”, “ο λαός εκφράστηκε …” εκστομίζονται με χαρακτηριστική ευκολία και επιπολαιότητα την επαύριο μίας εκλογικής αναμέτρησης που διεξήχθη με απίστευτα θολούς ορούς και που οδήγησε σε ένα πρωτοφανές, πολυδιασπαστικό αποτέλεσμα.

Πόσο δημοκρατικό είναι κόμματα που κανένα τους δεν απέσπασε έστω το 20% των ψήφων να επικαλούνται τη λαϊκή εντολή; Πόσο δημοκρατικό είναι σε μία σύσκεψη όλων των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να μην καλείται το 7% του εκλογικού σώματος την ώρα που καλούνται κόμματα που συγκέντρωσαν μικρότερα ποσοστά; Το 7% δε θεωρείται επαρκής λαϊκή εντολή; Ή μπορούμε να αποκλείουμε από τη δημοκρατία όποιον δε μας αρέσει ή όποιον μας φοβίζει; Ποιος νομιμοποιεί τον Αλέξη Τσίπρα και την Αλέκα Παπαρήγα να απέχουν των διαδικασιών για το μέλλον της χώρας; Το 25% της λαϊκής εντολής μπορεί να αφήνεται χωρίς εκπροσώπηση στις διαδικασίες σχηματισμού κυβέρνησης;

Και τα αναπάντητα ερωτήματα δε σταματούν εδώ, φυσικά… Ωστόσο, το μόνο πράγμα που υπαγορεύει με σαφήνεια το αποτέλεσμα των εκλογών είναι πως κανένα πρόσωπο και κανένα κόμμα δεν είναι υπεράνω του κοινού συμφέροντος. Το τελευταίο δεν εξυπηρετείται επίμονα τις τελευταίες ημέρες μέσα από το ατελείωτο θέατρο παραλόγου που εκτυλίσσεται.

Η τελευταία πρόταση που διατυπώθηκε κάνει λόγο για “κυβέρνηση προσωπικότητων”, θολώνοντας ακόμη περισσότερο τα δεδομένα που υπάρχουν στο τραπέζι. Πώς μπορεί να νομιμοποιηθεί ένα τέτοιο εγχείρημα την επαύριο μίας εκλογικής διαδικασίας, υποτίθεται καθοριστικής για το μέλλον ενός ολόκληρου λαού; Πόσο ακόμη μπορεί να ευτελιστεί η ουσία της δημοκρατίας μας; Οι θεσμοί, τα πρόσωπα αλλά και το ίδιο το εκλογικό σώμα έχουν τεθεί εκτός λειτουργίας. Η Ελλάδα αποπνέει μία βαριά άρρωστη εικόνα. Κι έχει να λύσει βαθύτερα προβλήματα από τα εκβιαστικά (ψευτο)διλήμματα “ευρώ ή δραχμή”.

Υ.Γ. Εν τω μεταξύ πριν από λίγη ώρα ανακοινώθηκε επισήμως ότι οδεύουμε προς νέες εκλογές. Μάλλον τελικά κάτι τέτοιο υπαγόρευσε η λαϊκή εντολή…