Η Λατινική Αμερική στρίβει «αριστερά»
H επικράτηση του Λούλα αποτελεί μία ακόμα είδηση που επιβεβαιώνει αυτή τη στροφή
Οι Βραζιλιάνοι παρά την απέλπιδα προσπάθεια του Μπολσονάρου για μία θεαματική ρελάνς στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών σε συνθήκες ακραίας πόλωσης, έδωσαν το χρίσμα στον Λούλα που επιστρέφει στο τιμόνι της χώρας με στόχο την αλλαγή πολιτικής και κατεύθυνσης της χώρας που υπέφερε και μέτρησε εκατομμύρια θύματα από τον COVID-19.
Αν ρίξουμε όμως μία ματιά στο τι συμβαίνει στη Λατινική Αμερική τα τελευταία χρόνια θα δούμε μία στροφή προς τα αριστερά. Ήδη από το 2018 μέχρι το 2020 Μεξικό, Αργεντινή, Βολιβία έδειξαν τον δρόμο, ενώ μέσα στον χρόνο που τρέχει ακολούθησαν Χιλή, Βενεζουέλα, Κολομβία, Περού στον δρόμο της κεντροαριστερής διακυβέρνησης …
Όπως σε ολόκληρο τον κόσμο αρκετά είναι τα παραδείγματα που συγκρούστηκαν από την μία δυνάμεις του ευρύτερου προοδευτικού χώρου κι από την άλλη ακροδεξιά μορφώματα, που τις περισσότερες φορές ηττήθηκαν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχουν καταθέσει τα όπλα. Ο «σπόρος» του Μπάνον έχει αναπτυχθεί σε ολόκληρη την Αμερική και φυσικά στην Ευρώπη. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Χιλής, που είχαμε την πανηγυρική εκλογή του Γκαμπριέλ Μπόριτς τον Δεκέμβριο, ωστόσο στο δημοψήφισμα για την αλλαγή του Συντάγματος της χώρας, η συντηρητική πλευρά κατάφερε να επικρατήσει με το συντριπτικό 60%. Πάντα οι δυσάρεστες εκπλήξεις, όπως κι οι κίνδυνοι «απώλειας της Δημοκρατίας» ελλοχεύουν, αν επαναπαυτούμε.
Στα μάτια του κόσμου που ξεχύνεται στους δρόμους υπάρχει η ελπίδα. Ξεχειλίζει το αίσθημα του «ως εδώ» με τους συμβιβασμούς. Θέλουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Να κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για το παρόν και το μέλλον των παιδιών τους. Οι πολλαπλές κρίσεις οδηγούν τον λαό στα άκρα. Ο λαϊκισμός παρασύρει αρκετούς προς τη λάθος πλευρά, αλλά για καλή μας τύχη φαίνεται πως οι περισσότεροι έχουν αντιληφθεί την κρισιμότητα του διακυβεύματος. Η περίοδος της πανδημίας ήταν μία τεράστια δοκιμασία και σε τέτοιες περιόδους παρατεταμένες αποσταθεροποίησης τα πάντα είναι ανοιχτά στην πολιτική.
Το Περού έχει στο τιμόνι του τον «χωριάτη» Πέδρο Καστίγιο. Στην Κολομβία είχαμε την μεγάλη νίκη του συνδυασμού με τίτλο «Ιστορικό Σύμφωνο» και επικεφαλής τον Γκουστάβο Πέτρο. Στη Βενεζουέλα μετά από συνεχείς διαβουλεύσεις και απόπειρα πραξικοπήματος Πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης παραμείνει ο Νικολάς Μαδούρο. Αναδύεται ένα αριστερό κύμα, που δίνει προοπτική σε αυτήν την κομβική στιγμή για την εξέλιξη των πραγμάτων σε παγκόσμια κλίμακα. Πιθανώς ως καταλύτης να επέδρασε κι η εκλογή του Μπάιντεν τον Νοέμβριο του 2020, που έβαλε ένα φρένο στον Τραμπ και τον “τραμπισμό”.
Μάκρι στην Αργεντινή, Πινέιρα στη Χιλή, Μπολσονάρου στη Βραζιλία ηττήθηκαν. Οι νέοι βγήκαν στην πρώτη γραμμή των διεκδικήσεων και των διαδοχικών αναμετρήσεων. Πασχίζουν να πάρουν όσα αξίζουν. Οι αγώνες τους είναι συγκινητικοί, ακόμα κι αν σπάνια «επικοινωνούνται» από τα συστημικά ΜΜΕ. Τα κινήματα στη Λατινική Αμερική βρίσκονται σε διαρκή εγρήγορση, πάντα στην πρώτη γραμμή. Ένα διαρκής αναβρασμός. Η ζωή δείχνει ικανή να κερδίσει τον βασανιστικό θάνατο, τα χρώματα το μαύρο και οι πολλοί την τοπική ολιγαρχία.
