Η Λιλιπούπολη θα νικήσει

Λέξεις-Εικόνα: Νένα Καζαντζίδου

Δεν ξερω για εσένα. Για εμένα μόνο ξέρω τι σημαίνει η ΕΡΤ. Που 4 χρόνια σπουδών δεν είχα τηλεόραση στο σπίτι μου. Είχα μόνο Δεύτερο και Τρίτο Πρόγραμμα κι ήταν σα να έχω τα πάντα. Δεν είχα καν ρολόι τοίχου. Ήξερα πως στις ακριβώς θα ακούσω το σήμα και μερικές διαφημίσεις, στις και τέταρτο και στις παρά τέταρο μόνο το σήμα και στις και μισή ήταν οι ειδήσεις. Για εμένα ξέρω τι σήμαινε να ανοίγω το ραδιόφωνο πριν καν ανοίξω τα μάτια μου και να το αφήνω στο sleep ώστε να “κοιμηθεί”, αφού κοιμηθώ εγώ. Για εμένα ξέρω και για εμένα θα σου πω. Για εκείνα τα υπέροχα πρωινά που η Ειρήνη Γιανναρά ξεκινούσε τη μέρα μας με το “Πρωινό ταχυδρομείο” κι έπειτα ακολουθούσε η Μαρία Κοζάκου με το “Τρανζίστορ” της και μετά η Μαργαρίτα Μυτιληναίου. Ώσπου ήρθε η μέρα που η Μαργαρίτα έφυγε, που η Ειρήνη μεταφέρθηκε στο KOSMOS και το καθημερινό έγινε μόνο ένα μεσημέρι Κυριακής, που η Μαρία από δίωρη έγινε μονόωρη κι έπειτα ξανά δίωρη μα όχι 5 μέρες, αλλά μόνο τα σαββατοκύριακα και μάλιστα αξημέρωτα στις 7:00 π.μ. Κι όταν γινόντουσαν όλα αυτά, μόνο αυτοί οι αληθινοί φίλοι που μοιράζεστε μαζί τέτοια ερτζιανά συναισθήματα, μπορούσαν να καταλάβουν γιατί ένιωθες θυμό και θλίψη. Για εμένα θα σου πω. Σκόρπιες φράσεις για όσα αποτελούσαν την καθημερινότητά μου κι όμως τώρα ακούω μόνο παράσιτα στους 90.0 και στους 92.0 (Δεύτερο και Τρίτο Πρόγραμμα αντίστοιχα). Θα σου πω, λοιπόν, για τον πιανίστα Χρήστο Παπαγεωργίου που κάθε μεσημέρι στο Τρίτο Πρόγραμμα με το πιάνο του παρέδιδε μαθήματα μουσικής συνδυάζοντας με απίθανους τρόπους τον Μπαχ με τον Φίλιπ Γκλας. Για το Γιώργο Ευσταθίου θα σου πω, που με “Τα Π της αγάπης” έκανε ένα υπέροχο ταξίδι ανάμεσα σε μελωδίες και λόγια. Για το Μενέλαο Καραμαγγιώλη θα σου πω, που με την εκπομπή “Που πάει η μουσική όταν δεν την ακούμε πια;”, αλλά και με τον “Αυτόματο Τηλεφωνητή” εστίαζε στα ουσιαστικά αυτής της ζωής κάνοντας μια μονόωρη εκπομπή να μοιάζει με ταινία μικρού μήκους. Για την Έλενα Διάκου και τη Λίντα Ζαφειροπούλου θα σου πω, που μου έκαναν παρέα στο δρόμο για το φροντιστήριο στην Γ’ Λυκείου και μετά χωρίς να διευκρινιστεί ποτέ η αιτία, η εκπομπή τους κόπηκε. Και η Έλενα συνέχισε μόνη της με τα “Ημερολόγια καταστρώματος” και μετά από χρόνια γύρισε κι η Λίντα στο Δεύτερο, σε δική της εκπομπή πλέον η καθεμία,μα με την ίδια αγάπη γι αυτό που κάνουν. Για τον Πάνο Χρυσοστόμου θα σου πω, που νωρίς το απόγευμα με τις “Ροκ συναναστροφές” μας έκανε να αγαπήσουμε και να εξοικειωθούμε με αυτό το είδος μουσικής. Και δεν ήταν μόνο το ροκ που μάθαμε να αγαπάμε, ήταν και το ρεμπέτικο και το λαΪκό που μάθαμε εμείς οι πιο νέοι. Η εκπομπή της Θέσιας Παναγιώτου “Ονείρου Ελλάς” είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Και για το Γιώργο Παπαστεφάνου θα σου πω, που αν είχες ακούσει την εκπομπή του θα έβλεπες πως οι λέξεις είναι ανίκανες να την περιγράψουν. Και για τη “Φωνή της Ελλάδας” θα σου πω του Γιάννη Καλλίτση, που την άκουγες κι ένιωθες μια παρέα με τους Έλληνες που ζουν από τον Καναδά ως την Κίνα και την Αυστραλία. Θα σου πω για εκείνες τις υπέροχες μέρες που καθημερινά τα μεσάνυχτα είχαμε ένα θησαυρό να περιμένουμε. Την Άννα Παναγιωτοπούλου κάθε Δευτέρα, τον Κώστα Τριπολίτη κάθε Τρίτη, τη Στέλλα Βλαχογιάννη κάθε Τετάρτη και τη Μαριανίνα Κριεζή κάθε Πέμπτη. Μα δεν είναι μόνο αυτοί που ξέρουμε με όνομα κι επίθετο. Είναι κι εκείνοι οι σιωπηλοί που δεν ακούγαμε τη φωνή τους, μα φρόντιζαν ώστε να ακούμε τους υπόλοιπους, ή εκείνοι που ήταν υπεύθυνοι για την ασφάλεια του κτηρίου, για την καθαριότητά του, για τη συντήρησή του… Είναι όλοι αυτοί που εν μία νυκτί βρέθηκαν στο δρόμο. Για όλα αυτά και για άλλα τόσα έχω να σου πω. Για όλους αυτούς τους ανθρώπους κι άλλους τόσους που θα έπρεπε να γράφω για ώρες για να σε κάνω να καταλάβεις πόσο φως έφερναν στα ερτζιανά. Και για τους θησαυρούς της τηλεόρασης της ΕΡΤ θα μπορούσα να σου γράψω, μα τώρα σε αυτό το μεγάλο χάος μόνο για το Ραδιόφωνο που αγαπάω πιο πολύ μπορώ να βρω λόγια. Άναρχες φράσεις και σκόρπια ονόματα που περνούν από το μυαλό μου όλες αυτές τις μέρες. Απλά ονόματα για κάποιους που απορούν με τον τόσο κόσμο που νοιάζεται για την ΕΡΤ, όμως πολύτιμα ονόματα που κουβαλούν συναισθήματα, γνώσεις και ένα μεγάλο πρωτότυπο δέσιμο για αυτούς που οι συχνότητες της ΕΡΑ ήταν τρόπος ζωής. Σου έγραψα σε αόριστο γιατί όλα αυτά είναι ένας θησαυρός που κουβαλάω μέσα μου και όμως τώρα δεν μπορεί να εκπέμπει ελεύθερα. Αλλά, είμαι αισιόδοξη και νιώθω πως απλά πάτησαν το πλήκτρο της παύσης και θα γυρίσουν για να ξαναγίνουν το παρόν μας. Το πιστεύω και αισιοδοξώ γιατί τα όνειρα θα καταφέρουν να νικήσουν κι η Λιλιπούπολη του Χατζιδάκι θα γίνει πρωτεύουσα. Το πιστεύω γιατί οι χιλιάδες κόσμου που είναι στους δρόμους όλης της Ελλάδας δεν αγωνίζονται μόνο για την ΕΡΤ. Αγωνίζονται για το μέλλον, για την ελπίδα, για εσένα κι εμένα, για τη Δημοκρατία που μας τη στερούν εδώ και χρόνια, μα τώρα μας τη στερούν και με μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου. Κι όσοι αγωνίζονται για το φως δε γίνεται να μην τα καταφέρουν…