I love this job: Αριστείδης Κατιρτζίδης-Πυραγός

Πάνε σχεδόν 160 χρόνια από τότε που ιδρύθηκε ο Λόχος Πυροσβεστών με έδρα του το κτίριο στον περίβολο της Παλιάς Βουλής, εκεί όπου σήμερα είναι ο Ο.Τ.Ε. στην οδό Σταδίου. Η δύναμή του ήταν 92 άντρες. Από τότε άλλαξαν πολλά. Το Πυροσβεστικό σώμα ασχολείται με όλες τις φυσικές, τεχνολογικές και λοιπές καταστροφές, από σεισμούς και πλημμύρες μέχρι χημικές και πυρηνικές απειλές. Συναντήσαμε τον κύριο Κατιρτζίδη Αριστείδη, υπασπιστή του Γενικού Επιθεωρητή Πυροσβεστικών Υπηρεσιών Βορείου Ελλάδας, Αντιστράτηγου Βασίλειου Τουλίκα.

-Είμαι πυραγός και μπήκα στο Πυροσβεστικό Σώμα το 1998. Σπούδασα Δασολογία αλλά ασχολήθηκα με αυτό που εντέλει με κέρδισε για βιοποριστικούς καθαρά λόγους στην αρχή, ύστερα από μία προκήρυξη. Το ενδιαφέρον για το περιβάλλον υπήρχε. Από μικρός στεναχωριόμουν όταν έβλεπα δάση να καίγονται. Έχω υπηρετήσει σε όποιο πόστο με έχει χρειαστεί η υπηρεσία, είμαι παντρεμένος και έχω δύο παιδιά. Ένας πυροσβέστης, πάνω από όλα, προσφέρει. Είναι ένα επάγγελμα προσφοράς. Και δεν είναι τυχαίο που σε διάφορα γκάλοπ, το πυροσβεστικό σώμα βρίσκεται πολύ ψηλά στην εκτίμηση των πολιτών.

-Η αδρεναλίνη είναι πάντα στα ύψη. Οι εμπειρίες που κερδίζεις πλούσιες. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το ευχαριστώ που ακούς όταν βοηθάς να σωθεί ένα δάσος ή η περιουσία ενός ανθρώπου. Είναι εξαιρετικά συγκινητικό. Όσο δύσκολη και να είναι μία φωτιά, ένα είναι σίγουρο: Έχει αρχή και τέλος. Και οι πυροσβέστες παντού καταβάλουν κάθε δυνατή και αδύνατη προσπάθεια για να επισπεύσουν αυτό το τέλος.

-Η κατάσβεση μίας πυρκαγιάς δεν είναι υπόθεση ενός ατόμου αλλά συλλογική προσπάθεια στην οποία συμμετέχει κι ο τελευταίος πολίτης. Πολύ συχνά βοηθούν έμπρακτα, ακόμα κι όταν πρόκειται για ένα ποτήρι νερό. Ανεκτίμητη είναι η συνδρομή και των εθελοντικών ομάδων. Λόγω της υπερθέρμανσης και της κλιματικής αλλαγής, οι απαιτήσεις μεγαλώνουν. Οι επαναλαμβανόμενες πυρκαγιές σε ορισμένες περιοχές σημαίνει ότι ήδη υπάρχει μια υποβάθμιση του εδάφους που οφείλεται στους όλο και πιο συχνούς καύσωνες και την παρατεταμένη ξηρασία. Από την έναρξη της αντιπυρικής περιόδου είχαμε 1780 φωτιές από τις οποίες οι 80 προκάλεσαν τις μεγαλύτερες ζημιές. Της Χίου που έκαψε 154.000 στρέμματα και του Αγίου Όρους που σταμάτησε στα 48.000 ήταν οι πλέον καταστροφικές.

-Προσωπικά δεν βλέπω εφιάλτες. Φαντάζομαι ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος εφιάλτης για κάθε πυροσβέστη από το θάνατο ενός ανθρώπου ή τον πολύ δυνατό αέρα. Το μεγαλύτερο ποσοστό των πυρκαγιών οφείλεται στην ανθρώπινη αμέλεια. Όμως η νοοτροπία δυστυχώς δεν αλλάζει. Δεν αντιλαμβάνεται ο κόσμος πόση προσοχή χρειάζεται τις επικίνδυνες μέρες, πόσο σημαντική είναι η πρόληψη, να κρατάει το οικόπεδό του καθαρό, να έχει ένα λάστιχο. Πολλές φορές μία πυρκαγιά ξεκινάει επειδή κάποιος καίει χόρτα ή σκουπίδια. Η αδιαφορία που επιμένει μας ενοχλεί όλους.

-Επειδή είμαστε πυρόπληκτη και τουριστική χώρα, χρειαζόμαστε την ευαισθησία των ανθρώπων της. Η πιο δυσάρεστη ανάμνηση που έχω είναι οι καμένοι στην Ηλεία το 2007 και οι σεισμοί στην Αθήνα το ‘99. Θυμάμαι τις μεγάλες πυρκαγιές στην Αλεξανδρούπολη πέρσι, στην Κασσάνδρα το 2006, στη Ρόδο το 2008. Φέτος το χειμώνα χάσαμε ένα συνάδελφο την ώρα του καθήκοντος στη Φλώρινα. Θα ήθελα εάν γινόταν να τελειώσω την καριέρα μου και να μην έχω ζήσει τέτοιες στιγμές. Έχει συμβεί ωστόσο να βγάζουμε απανθρακωμένους ηλικιωμένους, συνήθως μέσα από πολυκατοικίες.

Για τις φωτιές του έρωτα μιλούν συνήθως οι μαντινάδες: Φωτιά με καίει και πονώ Θε μου κι ίντα φωτιά ‘ναι, αφού δε σβήνει με νερό τσ’αγάπης πρέπει να ‘ναι. Για τις φωτιές του πνεύματος εκείνος ο στίχος του Χικμέτ: Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, αν δεν καούμε εμείς, πως θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη; Χάρη στις πραγματικές φωτιές που σβήνουν οι πυροσβέστες, καιγόμαστε με την ησυχία μας για τις υπόλοιπες.

*Το Πυροσβεστικό Σώμα και το Σώμα Εθελοντών πυρόσβεσης θα λάβει μέρος με δράσεις και ενημερώσεις στο επόμενο project του Θεσσαλονίκη Αλλιώς, «Μια Κυριακή στο δάσος», στις 7/10. Το ευχαριστούμε θερμά.

*Το κέιμενο δημοσιεύτηκε στην Parallaxi#183