I love this job: Πάτερ Αλέξανδρος, Παπάς

Πρόσφατα ένας σπουδαίος σύγχρονος Έλληνας ποιητής είπε σε συνέντευξή του: «Αν θες να βοηθήσεις την ποίηση να επιβιώσει, πρέπει να βοηθήσεις τον άνθρωπο να επιβιώσει». Το ίδιο θα µπορούσαµε να πούµε και για το Θεό. Αν θες να τη «γλιτώσει», έχε το νου σου στον άνθρωπο, στον αδύναµο, στον φτωχό. Η Εκκλησία στις µέρες µας εξακολουθεί να απασχολεί τον Τύπο µε σκάνδαλα, παράνοµο πλουτισµό και σκοταδιστικές απόψεις. Τώρα τελευταία η συµπάθεια ορισµένων κληρικών προς το νεοναζισµό, ανάγκασε κάποιους άλλους να αντιδράσουν.

«Το θετικό πρόσωπο της Εκκλησίας το ξεχνάτε» µου είπε µε παράπονο κι ο πατέρας Αλέξανδρος, εφηµέριος του ιερού ναού των Αγίων Πάντων, κοντά στο σιδηροδροµικό σταθµό. Το συσσίτιο, που ξεκίνησε το 1971 ο πατέρας Τιµόθεος, σήµερα µοιράζει καθηµερινά πάνω από 300 µερίδες σε µία από τις πιο φτωχικές συνοικίες της πόλης.

«Οι εθελοντές µας, και µιλώ κυρίως για τις ενορίτισσες, αφήνουν τα σπίτια τους κι έρχονται να διακονήσουν τον συνάνθρωπο. Κι αυτό είναι ό,τι πιο σηµαντικό. Όλες αυτές οι κυρίες, 40 συνολικά, είναι το διαµάντι µας. Περνούν όλη τη µέρα τους εδώ, µαγειρεύουν και πλένουν ύστερα τις κατσαρόλες. Το πρόγραµµα είναι έτσι κανονισµένο ώστε καθεµία να έρχεται µια φορά την εβδοµάδα. Ανήµερα των Χριστουγέννων θα έρθει κι ο Μητροπολίτης µας να φάµε όλοι µαζί στην αίθουσα και να µας ευχηθεί. Αυτό γίνεται κάθε 25η ∆εκεµβρίου.

Η βοήθεια του κόσµου είναι συγκινητική. Οι δωρεές γίνονται όλες από το υστέρηµά του, αφορούν χρήµατα αλλά και τρόφιµα. Σκεφτείτε ότι είναι δύσκολο να φτιάξεις κάτι µόνο για µία τετραµελή οικογένεια, πόσο µάλλον λοιπόν για περισσότερους από 300 ανθρώπους. Λόγω κρίσης, ο αριθµός τους αυξάνει διαρκώς. Ούτε εµείς γνωρίζουµε πού θα φτάσει κι αν µετά από λίγο διάστηµα θα µπορούµε να ανταπεξέλθουµε. Με τη χάρη του Θεού και µε τη στήριξη των ενοριτών, ελπίζουµε να τα καταφέρνουµε. ∆εν υπάρχει κάτι άλλο από το οποίο µπορούµε να στηριχτούµε.

Οι άνθρωποι που ζητούν να σιτιστούν καταθέτουν γραπτώς το αίτηµά τους εδώ. Είναι πάνω-κάτω οι ίδιοι κάθε µέρα αλλά η σύνθεση συχνά αλλάζει. Ανάµεσά τους υπάρχουν συνήθως και 30-50 άστεγοι που διαρκώς µετακινούνται. Το συσσίτιο είναι µια πολύ ζωντανή διαδικασία εξάλλου. Πρόσφατα γνώρισα ένα νέο, 35 χρόνων, ορφανό από γονείς, άνεργο. Τον στηρίζει µία θεία του οικονοµικά αλλά κατά τα άλλα είναι ολοµόναχος.

Πολλοί είναι αυτοί που επειδή δεν έχουν ρεύµα στο σπίτι τους, ανάβουν κεριά στα σπίτια τους που προµηθεύονται από εδώ. Άλλοι δεν έχουν να πάρουν βρεφικό γάλα για τα παιδιά τους, που κι αυτό τους το παρέχουµε µε τις όποιες δυνατότητές µας. Είναι απέραντος ο πόνος των ανθρώπων που συναντούµε. Αυτό που ζούµε είναι µια διάλυση. Όταν ο κόσµος σου λέει ότι δεν µπορεί να απευθυνθεί πουθενά κι έχει την Εκκλησία και το συσσίτιο ως µοναδική του ελπίδα, δεν είναι διάλυση;

Το σηµαντικό είναι ότι προσφέρουν άνθρωποι που δεν έχουν σχέση µε την Εκκλησία. Από τον τρόπο που µπαίνουν στο ναό, φαίνεται ότι δεν έχουν καθηµερινή τριβή µε την πίστη. Θέλουν όµως να βοηθήσουν κι αυτό µας ικανοποιεί αφάνταστα. Μας αρέσει να βλέπουµε το ποτήρι µισοάδειο. Προσωπικά το βλέπω ακόµα µισογεµάτο. Το καλό που έχει ο καθένας µέσα του, ξεχνιέται. Αν αγαπάς το Θεό, δεν νοείται να µην αγαπάς τον συνάνθρωπο και να φροντίζεις γι’αυτόν. Όλοι οι άνθρωποι είναι παιδιά της Εκκλησίας, είτε λευκοί είτε µαύροι. Ο Θεός δεν διαχωρίζει. ∆εν γίνεται να αγαπάς περισσότερο ένα παιδί σου από κάποιο άλλο».

«Τι θ’απογίνεις Θεέ όταν εγώ χαθώ» ρωτούσε ανήσυχος ο Ρίλκε τον ∆ηµιουργό. Ό,τι κι αν σκοπεύει να κάνει ο Κύριος, πάντα θα είναι αδύναµος µπροστά στον άνθρωπο. Πρόσφατα ακούστηκε ότι ναός στο Ρέθυµνο αγόρασε καινούρια κάγκελα για να προστατευθεί από κάποιον άστεγο, επισηµοποιώντας για ακόµα µια φορά τον περίφηµο «θάνατό του Θεού». Ο πατήρ Αλέξανδρος ωστόσο θα ήθελε να επικεντρωθούµε στο ουσιαστικό έργο της Εκκλησίας. Οι 300 του συσσιτίου δε θα διαφωνούσαν. Κάνοντας τον σταυρό τους πριν φάνε, δηλώνουν την πίστη τους πρωτίστως σε όσους γεµίζουν τα πιάτα. Είναι µετά να µην πιστεύεις ότι ο Θεός είναι τόσο µεγάλος όσο τον κάνει ο άνθρωπος; Κάτι τέτοιο υπονοούσε κι ο Ρίλκε.