I love this job: Σταύρος Τρανταφυλλίδης- Κουρέας

Το «Μπατιρημένο Κουρείο» του Χριστιανόπουλου, η «Χειμερινή Εικόνα» του Ρίτσου, ο «Κουρέας» του Γύζη, Το «Ύστατο Σήμερα» του Χάουαρντ Μπάρκερ, ο φονικός κουρέας Σουίνι Τοντ και ο διασημότερος της Σεβίλλης, ο Εβραίος κουρέας στον «Μεγάλο Δικτάτορα» του Τσάπλιν και ο άλλος που κόβει τη «Μύτη» του Γκόγκολ, το παράδοξο του Ράσελ και ο Χατζηχρήστος με τον Βέγγο στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο: Η παρουσία του κουρέα στις τέχνες φαίνεται να είναι ανάλογα έντονη με την φυσική του.

Μέσα στο πέρασμα των χρόνων ο άνδρας με την άσπρη ποδιά έχασε ίσως λίγη από την πελατεία του, δεν έπαψε ποτέ ωστόσο να εμπνέει ιστορίες χάρη κυρίως στην αυθεντικότητά αλλά και τη νοσταλγία παλαιότερων εποχών που προξενεί η φιγούρα του. Στο μυαλό και τη μνήμη δεσπόζει η σβέλτη και κομψή μορφή του, η στωικότητα, η αθωότητα, η ισχυρή του προσωπικότητα. Ήδη από τα χρόνια της αρχαίας Ελλάδας, τα κουρεία ήταν ο κατεξοχήν χώρος όπου ασκούνταν η κοινωνική κριτική. Οι κουρείς γνώριζαν από τότε όλα τα νέα και τις τελευταίες εξελίξεις, ήταν δημοσιογράφοι και ταυτόχρονα ψυχαναλυτές. Γι’αυτό εξάλλου κάποτε ο βασιλιάς της Μακεδονίας Αρχέλαος ζήτησε από το φλύαρο κουρέα του να τον κουρέψει «σιωπών».

Στις μέρες μας η κόμμωση φανερώνει ακόμη την ταυτότητα, την κοινωνική τάξη, το χαρακτήρα. Αν δεις κουρέα να σε ξυρίζει ή να σε κουρεύει, περίμενε πολλά κέρδη, ξεκαθαρίζει ο ονειροκρίτης. Αν δεις όμως ότι είσαι κουρέας ενώ δεν είσαι στην πραγματικότητα, θα πάθεις μεγάλη και ανεπανόρθωτη ζημιά. Καθώς λοιπόν ψάχνουμε τι συνέπειες θα είχε ένα κούρεμα του χρέους και κρεμόμαστε από μία τρίχα σαν εκείνη τη χρυσή στην οποία χρωστούσε την αθανασία του ο Πτερέλαος, ένα παλιό κουρείο, ο τόπος απ’ όπου ποτέ δεν βγαίνει κανείς όπως μπήκε σύμφωνα με τον Κουμανταρέα στο δικό του, φάνταζε μονόδρομος για να αρχίσουμε να υποψιαζόμαστε. Σε ένα από τα λίγα που ακόμα λειτουργούν στην Θεσσαλονίκη επί της οδού Κομνηνών συναντήσαμε τον 43χρονο Σταύρο Τριανταφυλλίδη, 15 χρόνια κουρέα. Στη συζήτηση παρενέβαινε και ο 74χρονος Γιάννης Τριανταφυλλίδης, πατέρας του Σταύρου και κουρέας εδώ και 63 ολόκληρα χρόνια. *

«Τελείωσα στα ΤΕΙ Ηλεκτρονικός αλλά δεν συνέχισα. Από το ’96 ξεκίνησα να κουρεύω. Τρίτη γενιά είμαι εγώ. Ο πατέρας μου δούλευε από το 1948! Από 10 χρονών μπήκε στη δουλειά. Σχολείο και μετά μεροκάματο. Τη δεκαετία του ’60 βρέθηκε στη Γερμανία, σε ένα κουρείο ενός μεγάλου τουριστικού θέρετρου. Το αφεντικό ήταν να τον πάρει μαζί του στην Τενερίφη, εκείνος όμως γύρισε στην Ελλάδα. Ακόμα εδώ ήταν με το ψαλιδάκι και τη χτένα. Έφερε πολλά από αυτά που είδε έξω τότε στο μαγαζί. Παλαιότερα υπήρχαν και τα διάφορα γιατροσόφια. Χρησιμοποιούσαν για παράδειγμα τις βδέλλες που ρουφούσαν το αίμα από τον πελάτη και του έριχναν την πίεση. Για τον τριχοφάγο είχαν την ξυνομαγιά. Αν εγώ είχα ασχοληθεί νωρίτερα θα είχα ανοίξει κομμωτήριο. Η ζωή στο κουρείο έγινε ωστόσο πιο εύκολη και ευχάριστη παρόλο που δεν ήταν το όνειρό μου κάτι τέτοιο στην αρχή».

«Ο κόσμος είναι μαζεμένος. Δυσκολεύεται. Υπάρχει κατήφεια, γκρίνια. Γι’αυτό αποφεύγω να βάζω τηλεόραση και προτιμώ τη μουσική. Οι άνθρωποι δεν είναι χαρούμενοι, δεν είναι ευτυχισμένοι. Κανένας δεν γλιτώνει από τα προβλήματα». «Παράτησαν τις μπάλες και τα χαζά και ασχολούνται με τα οικονομικά» συμπλήρωσε ο κύριος Γιάννης. «Δεν έχουν πολλή όρεξη για τα υπόλοιπα. Είναι αρκετά προβληματισμένοι και περισσότερο εκνευρισμένοι. Γίναμε όλοι απατεώνες για να επιβιώσουμε. Το ψάρι όμως βρομούσε από το κεφάλι».

«Έρχεσαι σε επαφή με πολύ κόσμο» συνέχισε ο Σταύρος. «Η τριβή και η εμπειρία σε κάνει πιο υποψιασμένο. Αντιλαμβάνεσαι τις διαθέσεις και φυλάγεσαι. Στους κακούς δεν πολυμιλάω. Και σε όσους πουλάνε πνεύμα, στους ιδιότροπους. Με αυτούς δεν πολυασχολείσαι». Ο κύριος Γιάννης πήρε ξανά το λόγο: « Όλα τα σκαλοπάτια της κοινωνίας περνούν από εδώ. Από το λούστρο μέχρι το δικηγόρο. Σημασία φυσικά έχει από τι είναι φτιαγμένος ο άλλος. Μπορεί ο λούστρος να είναι άγιος και ο δικηγόρος κάθαρμα. Μετά από τόσα χρόνια καταλαβαίνω αμέσως τι είναι ο καθένας. Ακτίνες laser ξέρεις τι θα πει;».

«Μας έχει αγγίξει και εμάς η κρίση αν και η πελατεία μας μετά από τόσα χρόνια δεν αλλάζει ιδιαίτερα. Περιποιούμαστε με την ίδια αγάπη τον πελάτη και προσπαθούμε να τον κάνουμε να αισθανθεί οικεία. Όπως υπάρχει η καρέκλα του ψυχιάτρου, υπάρχει και εκείνη του κουρέα. Δεν απέχουν τελικά πολύ».

«Ο κουρεύς δεν πρέπει να είναι ούτε νευρικός, ούτε ευέξαπτος και ευερέθιστος. Κουρεύς ο οποίος έχει κουρεύσει εκατόν κεφαλάς και δεν έγινε φιλόσοφος, πρέπει να παύσει να κουρεύει» έγραφε ο Ιωάννης Κονδυλάκης στον Κουρέα των Νεκρών. Στο κουρείο της Κομνηνών κυκλοφορεί ένας και ενίοτε δύο.

* Το Σωματείο «Αδελφότης Καταστηματαρχών Κουρέων-Κομμωτών Νομού Αττικής» είναι το παλιότερο επαγγελματικό σωματείο του ελληνικού κράτους.

http://www.youtube.com/watch?v=7Za41xQrG40&feature=player_embedded