I love this job: Θωμάς Ελευθεριάδης, Οδηγός ΟΑΣΘ

Στην Ελλάδα μας η οδήγηση ήταν ανέκαθεν η πιο συνηθισμένη απόπειρα αυτοκτονίας. Το πρώτο τροχαίο συνέβη το 1907 όταν κυκλοφορούσαν στην Αθήνα μόλις επτά οχήματα. Φανταστείτε τι θα γίνει όταν γίνουν 70, έγραφαν οι διορατικές εφημερίδες της εποχής. 50 χρόνια αργότερα ιδρύεται ο ΟΑΣΘ. Σχεδόν άλλα 50 χρονιά μετά, κανείς δε γνωρίζει ποιος κυβερνά, επομένως και ποιος οδηγεί και πού, αυτό τον τόπο. Οι ευθύνες είναι τόσο ξεχειλωμένες που ακούγεται λογικό όταν κάποιος λέει μαζί τα φάγαμε. Κι όμως, υπάρχουν ακόμα υπεύθυνοι άνθρωποι και συνετοί. Άνθρωποι ικανοί ν’ ακούν προσβολές και να χαμογελούν, άξιοι επομένως να γίνουν ηγέτες όπως έλεγε κάποιος σοφός. Που οδηγούν και σε σκέφτονται και τίποτα δεν είναι επικίνδυνο. Η Parallaxi μίλησε με τον Θωμά Ελευθεριάδη, 25 χρόνια οδηγό στον Οργανισμό Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης.

-Είμαι 55 χρονών, έχω τρία παιδιά, έχω γίνει παππούς, κατάγομαι από την Καβάλα και είμαι 32 χρόνια παντρεμένος. Εδώ και έξι χρόνια είναι πλέον και ο γιος μου οδηγός. Τον έπαιρνα μαζί μου όταν ήταν μικρός και του άρεσε. 20 από τα 25 χρόνια ήμουν στη γραμμή 28, τώρα είμαι στην 27 της Σταυρούπολης. Για να κάνεις τη δουλειά πρέπει να την αγαπάς. Μην έχει κανείς αμφιβολία. Θέλω να είμαι συνεπής, τυπικός σε όλο το 8ωρό μου, προσεκτικός να μην τρακάρω, να μην τρέχω καθώς είναι όλα χρονομετρημένα. Είναι πολύ συγκεκριμένα τα καθήκοντά μου και είναι μεγάλη ευθύνη να είσαι επαγγελματίας.

-Νευριάζω συχνά παρατηρώντας τους νέους οδηγούς που γίνονται όλο και πιο επιπόλαιοι. Άλλο είναι το τουριστικό λεωφορείο, άλλο το αστικό. Το μυαλό σου πρέπει να λειτουργεί συνέχεια, τα μάτια σου να είναι κολλημένα στους καθρέφτες. Άμα δε δουλεύεις τους καθρέφτες, δεν μπορείς να γίνει σωστός οδηγός. Όταν κάποια στιγμή συνηθίζεις τον όγκο του οχήματος, τίποτα δεν είναι τόσο δύσκολο όσο φαίνεται. Σε πληροφορώ ότι με το λεωφορείο παρκάρω πιο καλά απ’ό,τι με το Ι.Χ. Θυμάμαι πολύ έντονα το πρώτο μου δρομολόγιο. Πρώτη Αυγούστου του 1987, γραμμή 20 στη Μενεμένη. Μετά από λίγη ώρα βρέθηκα σε πέρασμα όπου δεν χωρούσα.

-Θυμάμαι ότι κατέβηκα κάτω και κόντεψα να σκοτωθώ με αυτόν που έκλεινε το δρόμο αλλά μάλλον ήταν από το άγχος μου. Δεν παρασύρθηκα ξανά. Ατύχημα δεν είχα κανένα μέχρι σήμερα εκτός από μία φορά που έπεσε πάνω μου κάποιος. Κάλεσα την τροχαία, το ασθενοφόρο, έγινε κανονικά αλκοτέστ και στους δυο μας. Ούτε τότε ωστόσο έχασα το μπόνους που παίρνεις αν περάσουν δύο χρόνια χωρίς να έχεις ατύχημα. Ήταν ξεκάθαρο ότι δεν είχα την ευθύνη.

-Ο κόσμος δεν λέει καλημέρα. Ούτε ο πρώτος όταν μπαίνει μέσα μου μιλάει. Συνήθως πια είναι αλλοδαποί αυτοί που γεμίζουν το λεωφορείο το πρωί και δεν πολυμιλούν. Καμιά φορά επιλέγουν να στριμώχνονται σε ένα λεωφορείο, ενώ ακολουθεί από πίσω άδειο για να μη κόβουν εισιτήριο. Οι ελεγκτές πάντα εντοπίζουν κάποιον. Ακραίες καταστάσεις ευτυχώς δεν έχω βιώσει. Μόνο μία φορά θυμάμαι που λιποθύμησε ένας παππούς ώσπου τον συνέφερα. Η πόλη είναι πια ένα χάος με το μετρό και τα έργα που γίνονται. Μπορεί να κάνεις και μισή ώρα από το Βαρδάρη μέχρι την Έκθεση. Το πρωί είναι πιο ήσυχα μέχρι τις 9 και μετά τις 7 το απόγευμα που ηρεμεί κάπως η κατάσταση και λιγοστεύουν τα νεύρα.

-Έχω παρατηρήσει ότι οι καυγάδες έχουν μειωθεί τον τελευταίο μήνα. Με τον Παπανδρέου φαίνεται να είχε ο κόσμος το πρόβλημα. Με τη συγκυβέρνηση τα πράγματα σα να ηρέμησαν. Οι πολιτικές συζητήσεις δημιουργούν εντάσεις και γίνεται και καμιά παρεξήγηση όταν δεν σηκώνονται οι νέοι για να παραχωρήσουν τη θέση τους στους γηραιότερους.

Στο διήγημα του Έντγκαρ Κέρετ ο οδηγός του λεωφορείου ανοίγει την πόρτα για πρώτη φορά σε έναν αργοπορημένο μόνο όταν θυμάται ότι κάποτε ήθελε να γίνει Θεός. Όταν ένα άλλο «Λεωφορείο», της Εουχένια Αλμέιδα, δε σταματά στη μικρή στάση του χωριού είναι εξαιτίας μιας στρατιωτικής δικτατορίας. Προς το παρόν στη Θεσσαλονίκη, τα αστικά λεωφορεία σταματούν κανονικά. Οι άνθρωποι τα χρησιμοποιούν σήμερα περισσότερο από ποτέ αφού το ΙΧ γίνεται όλο και λιγότερο δημοφιλές λόγω κόστους. Τα γεμίζουν ασφυκτικά για να πάνε στη δουλειά τους, μαλώνοντας αναγκαστικά μία ώρα αρχύτερα. Διαγκωνίζονται για μία θέση, κατά προτίμηση μονή, νοεροί συνταξιδιώτες της Ρόζα Παρκς και της Μπλανς Ντυμπουά. Ξεκλέβουν λίγο χρόνο και ονειρεύονται.