Η μάχη της βίλας

Μια μάχη που μαίνεται σε δρόμους και ιστορικά κτίρια της  πρωτεύουσας αυτές τις μέρες. Απ’ τη μια, «αντιεξουσιαστές». Νεαροί και νεαρές ντυμένοι κατά κανόνα στα  μαύρα που περνάνε τις ώρες τους σε εξαθλιωμένα παλιά κτίρια. Απ’ την άλλη, το ελληνικό κράτος.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία  ότι οι πολυετείς αυτές καταλήψεις δεν ήταν το μείζον πρόβλημα της  χώρας σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία. Ούτε ότι ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη μας έτυχε φανατικός θαυμαστής της Μαρίας Κάλλας και σοκαρισμένος, μόλις ανακάλυψε την κατάντια του πατρικού της, έπραξε τα δέοντα. Μπορούν, λοιπόν, να παρουσιαστούν διάφορες εικασίες για τη σκοπιμότητα αυτών των δυναμικών παρεμβάσεων «απελευθέρωσης» των υπό κατάληψη κτιρίων από την αστυνομία.

Ο πιο προφανής, αντιπερισπασμός. Αλλαγή της ατζέντας, απόσπαση της  προσοχής των πολιτών από την οπερέτα της λίστα Λαγκάρντ, μια οπερέτα δηλωτική του αποτελματωμένου πολιτικού μας συστήματος. Με θλιβερούς πρωταγωνιστές πολιτικούς που προσπαθούν, γαντζωμένοι από τα τελευταία υπολείμματα «αξιοπρέπειας» που τους απέμειναν, να επιρρίψουν ευθύνες ο ένας στον άλλο ή σε μη πολιτικά πρόσωπα για τη μη αξιοποίηση από την ελληνική πολιτεία μιας λίστας μεγαλοκαταθετών σε τράπεζες του εξωτερικού. Ενδεικτική, όλη αυτή η κατάσταση και οι απέλπιδες προσπάθειες κουκουλώματος της σκανδαλώδους, για μεγάλο χρονικό διάστημα, απραξίας τους, της σαπίλας και βαθιάς, συγκλονιστικής διαφθοράς ενός ολόκληρου πολιτικού κατεστημένου.

Μια άλλη πιθανότητα, να γίνονται όλα αυτά εκ μέρους των κυβερνώντων κομμάτων για να «αποκαλυφθεί» ο ΣΥΡΙΖΑ, να φανεί στις πλατιές μάζες των ψηφοφόρων του στις τελευταίες εκλογές ότι παραμένει ένα κόμμα που, κεκαλυμμένα αλλά ουσιαστικά, υποστηρίζει τέτοιου είδους καταλήψεις που όπως και να τις δει κανείς ανήκουν στην επικράτεια της παρανομίας ή έστω των αντικοινωνικών συμπεριφορών. Λες και όλοι αυτοί που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές το έκαναν συνεπαρμένοι από την (εντελώς θολή και ρευστή) ιδεολογική του ατζέντα και όχι σαν τη μόνη στοιχειωδώς βιώσιμη εναλλακτική στις μισητές κυβερνήσεις των μνημονίων και τα δυο πρώην μεγάλα κόμματα πίσω απ’ αυτές.

Θα μπορούσε κανείς, ακολουθώντας ένα κάπως πιο «προχωρημένο» σενάριο, να υποθέσει και ότι αυτή η κυβέρνηση περιμένει, γνωρίζοντας τι έρχεται, κοινωνικές αναταραχές στη βαθιά πληγωμένη από την κρίση πρωτεύουσα και φροντίζει να εξουδετερώσει πιθανές εστίες οργάνωσης ανταρτοπόλεμου στα στενά του ιστορικού κέντρου, επιχειρώντας, μέσω της αστυνομίας, στις υπό κατάληψη βίλες. Στο προχωρημένο στάδιο κοινωνικοπολιτικής αποσύνθεσης και αβεβαιότητας που έχει φτάσει η χώρα, ούτε αυτό το ενδεχόμενο θα μπορούσε να αποκλειστεί.

Ασχέτως όλων αυτών, αποτελεί ντροπή το γεγονός ότι το σπίτι στο οποίο έζησε η Μαρία Κάλλας, μια από τις λίγες προσωπικότητες που μεταπολεμικά  έκαναν αυτή τη χώρα γνωστή εκτός των συνόρων της μέσα από την τέχνη τους, είχε όλα αυτά τα χρόνια μετατραπεί σε στέκι επαγγελματιών επαναστατών. Γιατί η λεηλασία ενός δημόσιου χώρου και ακόμα περισσότερο ενός ιστορικού κτιρίου που κλείνει εντός του μνήμες τόσο σπάνιες, τόσο ιδιαίτερες, δεν αποτελεί ιδεολογική στάση. Ούτε επαναστατική πράξη. Αλλά σύμπτωμα μιας άσχημα χρεοκοπημένης κοινωνίας. Μιας κοινωνίας, που εξορίζει τους καλύτερούς της στη λήθη και που ο πολιτισμός της και οι ελάχιστοι πραγματικοί, αδιαμφισβήτητοι πρωταγωνιστές του βρίσκονταν πάντα, αν όχι υπό κατάληψη, υπό αμείλικτη εγκατάλειψη.