Η ματαιότητα μιας λαϊκής στην πόλη

Λέξεις: Γιάννης Μακριδάκης

Βγήκα πρωί στα Εξάρχεια κι έπεσα πάνω στην λαϊκή της Καλλιδρομίου και μου ρθε ένα συναίσθημα ανάμικτο, άγχους και απελπισίας.

Δεν είχε πολύ κόσμο να ψωνίζει νωρίς το πρωί και είχα ορατότητα καλή στους πάγκους Αγκινάρες και αγγούρια δίπλα δίπλα.

Μούσμουλα και πεπόνια.

Ντομάτες φωτομοντελα, κολοκυθάκια, μελιτζάνες αψεγάδιαστες, Απρίλη μήνα.

Μια αφθονία αγχωτική και μάταιη, που μαρτυρά την πορεία του κόσμου.

Έστριψα γρήγορα σ ένα στενό και έφυγα. Θυμήθηκα το χωραφακι μου, τους αρακάδες τα ρεβύθια, τα κουκιά να τροφαντεύουν, την απειλή των ποντικών, που χορεύουν όταν λείπει ο γεωργός, παρόλο που χορτόκοψα πριν φύγω για να δημιουργήσω ξέφωτο ολόγυρα από τα φυτά, ωστε να φοβούνται να τα πλησιάσουν.

Κι έχω ακόμα μια βδομάδα γεμάτη στην Αθήνα.

Οι όμορφες στιγμές με τους ανθρώπους είναι κάτι σπουδαίο βέβαια αλλά η ζωή στην πόλη δεν παλεύεται.

*Ο Γιάννης Μακριδάκης είναι συγγραφέας και ζει στη Χίο