Η μέρα που ανοίγεις τα φτερά

Του Γιώργου Τούλα 

Τη μέρα που περνάμε στο Πανεπιστήμιο νομίζω τη θυμόμαστε για πάντα. Για μένα ήταν Aύγουστος του 1984, είχαμε μαζευτεί σε ένα σπίτι φίλων της εποχής και ακούγαμε τα αποτελέσματα στο ραδιόφωνο. Ίντερνετ δεν υπήρχε, ο τρόπος ήταν ένας. Περίμενες να ακούσεις το όνομα σου, ακούγοντας σχολή σχολή όλα τα παιδιά της Ελλάδας. Η δική μου σχολή έπαιρνε τότε κάτι σαν 600 άτομα το χρόνο. Το επίθετο μου άρχιζε από Ταυ, μέχρι να φτάσει εκεί η καρδιά μου είχε πάει στην Κούλουρη. Και μετά ο πανηγυρισμός, ένα ξενύχτι και η φοιτητική ζωή. Είχε προηγηθεί ένας χρόνος προετοιμασίας με τα γνωστά άγχη και βάσανα και έπονταν τέσσερα ωραία χρόνια. Προσπαθώ συχνά να θυμηθώ την εποχή εκείνη, μακρινή πια με τα ζόρια της εισαγωγής των σημερινών παιδιών. Νομίζω ότι απέχει έτη φωτός.

Χθες βράδυ ξαναμπήκα στη διαδικασία να συγκρίνω. Η μεγάλη μου κόρη πέρασε χθες στη Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Ήταν ένα όνειρο των τελευταίων χρόνων για το οποίο πάσχισε πολύ. Η χαρά μοιραία είναι πολλαπλάσια της χαράς της δικής μου εισαγωγής. Η ενηλικίωση ενός παιδιού για το οποίο έχεις πασχίσει, υπομείνει, αγωνιστεί, ελπίσει, κλάψει, γελάσει, θυσιάσει, είναι μια σπουδαία στιγμή. Η δικαίωση του ονείρου του, έστω και σε πρώτη ακόμα φάση, καθώς ακολουθεί το ματς της ζωής που πρέπει να κερδίσει μοιάζει με παραμύθι.

Βλέπω το δικό μου παιδί, τα παιδιά των φίλων, τα παιδιά που ονειρεύονται ακόμα σε αυτή την αφιλόξενη για όνειρα χώρα. Σε ένα σύστημα ανθρωποφαγικό που μετέτρεψε με τα χρόνια το όνειρο των σπουδών σε εφιάλτη, σε μια κούρσα βλακώδους πρωταθλητισμού, σε ένα αποστράγγισμα  ενέργειας. Στη διάρκεια της χρονιάς προσπάθησα πολλές φορές να της εμφυσήσω αισιοδοξία για αυτή τη χώρα, γιατί το βλέμμα της στρέφεται μακριά. Για το έρμο ελληνικό πανεπιστήμιο που πέρασε με θυσίες και απίστευτη δουλειά και που ίσως την απογοητεύσει γιατί στερείται των βασικών υποδομών και πάσχει από όλες τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας. Αλλά που επιμένει σε τέτοιους καιρούς να διαθέτει ανθρώπους που δουλεύουν εκεί με αυταπάρνηση, διδάσκοντες που αφιερώνουν ζωές και καριέρες για να εμφυσήσουν αισιοδοξία και όπλα.

Σήμερα που είναι μια μέρα γιορτής θέλω να αφήσω στην άκρη τις σκιές, όσα μας κούρασαν και μας εξόντωσαν και μας σαν οικογένεια και χιλιάδες οικογένειες που ακόμα επιμένουν να μένουν εδώ, να χτίζουν ένα μέλλον σε μια χώρα χωρίς παρόν. Θέλω να κρατήσω την αίσθηση των φτερών που ανοίγουν για το πρώτο μεγάλο πέταγμα. Τη θυμάμαι καλά αυτή την αίσθηση και σε μένα. Και ας πέρασαν σχεδόν τριάντα χρόνια πια από κείνη τη μέρα που στάθηκα στην ουρά της γραμματείας του Πολιτικού της Νομικής στη Σόλωνος, ψάρακλας αλλά αποφασισμένος να κατακτήσω, ποιος ξέρει τι. Ωραία αίσθηση.

Η μέρα που ανοίγεις τα φτερά είναι πάντα μια ωραία μέρα, ακόμα και αν κάτω από τα πόδια σου έχει κάτι που μπορεί να μοιάζει με γκρεμό. Γιατί εκείνη τη στιγμή είσαι σίγουρος πως το πέταγμα αυτό θα σε πάει μακριά. Και αν το πιστέψεις θα σε πάει.