Η μέρα του πατέρα
«Γιατί μόνο στην αγκαλιά του πατέρα είσαι τόσο ασφαλής, τόσο πριγκίπισσα...» Η Ε. Χοντολίδου τιμάει τη χτεσινή μέρα με το δικό της ξεχωριστό τρόπο
Kάθε Δευτέρα θα μοιράζομαι μαζί σας ένα μικρό κείμενο που θεωρητικά θα μπορούσε να είναι από το ημερολόγιό μου.
Τίτλος της στήλης: «Τα σκόρπια» γιατί τα κείμενα δεν θα έχουν χρονολογική σειρά, θα δημοσιεύονται «σκόρπια».
Με χιούμορ αλλά και σοβαρότητα θα γράφω για θέματα που με ή μας απασχολούν, λίγο πριν τα γενέθλια των 65. Άλλοτε ο λόγος θα είναι δημόσιος-πολιτικός, άλλοτε θα διαβάζετε μία προσωπική εξομολόγηση, ελπίζω χωρίς να δυσανασχετείτε.
Τη στήλη συνοδεύει το έργο της ζωγράφου Xριστίνας Φοίτου, «Το όνειρο», Μικτή τεχνική σε καμβά, 150x100cm, 2017
Η μέρα του πατέρα του Σταύρου και κυρ Σταύρου…
Ο καϋμένος ο πατέρας αξιώθηκε και αυτός μία επέτειο.
Ο δικός μου πατέρας ήταν, φυσικά, ο καλύτερος. Χαβελές, με χιούμορ, δεινός φωτογράφος, εκδρομικός: με κουρελούδες και φαγητά χωρίς αυτοκίνητο πηγαίναμε παντού. Και τα καλοκαίρια όταν νοικιάζαμε σπίτι στο Ρετζίκι μας έστελνε για κάμποσες μέρες με ταξί στην Περαία μην και χάσουμε τα μπάνια μας.
Τις Κυριακές εάν δεν έβρεχε μας σήκωνε πρωί πρωί με το τραγούδι (προσκοπικό, στρατού;)
«Σηκωθείτε ρε παιδιά! Φάτε φασόλια φάτε κουκιά!». Και άντε να σερνόμαστε στο Κουρί και όπου αλλού. Εάν έβρεχε πάλι δεν κοιμόμασταν γιατί έξω από το δωμάτιό μας στο μπαλκόνι μαστόρευε. Έφτιαχνε τα πάντα με τα χεράκια του τα άξια: καρεκλάκια, σκαλοπατάκια και επιδιόρθωνε τα πάντα. Ησυχία δεν είχαμε. Τι δύσκολα παιδικά χρόνια!
Ήταν μορφωμένος, προοδευτικός και φιλελεύθερος. Πέρασε ωραία φοιτητικά χρόνια στη Γεωπονική. Μας μεγάλωσε σαν ανθρώπους και όχι σαν κορίτσια και το σπίτι μας ήταν πάντοτε ανοιχτό για τις παρέες μας.
Ήταν πολύ καλός αφηγητής. Θυμάμαι ατέλειωτες ιστορίες από το μέτωπο, από το Πανεπιστήμιο και τις εκεί δραστηριότητές του. Από αυτόν κληρονόμησα την τάση μου να αφηγούμαι (βάζοντας και λίγες σάλτσες πού και πού) και την αγάπη για τα παραμύθια.
Και ήταν εξαιρετικός πατέρας. Θα μου έπαιρνε σελίδες να γράφω γι αυτό. Το κυριότερο είναι ότι μας αγαπούσε άνευ όρων, άνευ ορίων και μας καμάρωνε. Άγιος δεν ήταν γιατί «άφταιγος είναι ο άπραγος» αλλά θυμάμαι ότι ήμουν από πολύ μικρή πολύ ελεύθερη να κάθομαι έξω μέχρι αργά, να βγαίνω όπου θέλω αρκεί να τηλεφωνώ ότι θα αργήσω. Θυμάμαι όταν ετοιμαζόμουνα να βγω ερχόταν δίπλα μου και μου έλεγε: «κάνε τα μαλλάκια σου μισά πάνω και μισά κάτω…».
Τα καλοκαίρια στα νησιά αυτό το τηλέφωνο κάθε μέρα ήταν βάσανο, γιατί αν θυμάστε, δεν είχαμε κινητά και μαζευόμασταν ατέλειωτες ουρές στο μοναδικό τηλέφωνο του νησιού.
Ήθελα όμως να το κάνω, ένιωθα ξεχωριστή και αγαπημένη. Και όλα αυτά ενώ όταν διάβαζα για τις εισαγωγικές εκείνο το καλοκαίρι με άφησαν μόνη γιατί ήμουν ώριμη και γιατί μου είχαν εμπιστοσύνη.
Δεν του είπα ποτέ ψέματα και τη μία και μοναδική που του είπα μου γύρισε μπούμεραγκ. Αυτό άλλη φορά θα το γράψω. Την πρώτη φορά που θα έβγαινα με αγόρι με ρώτησε: «πού πας;» κι εγώ για να αποφύγω τα ψέματα του είπα: «θα γυρίσω!». «Ότι θα γυρίσεις είναι σίγουρο πού πας σε ρώτησα…».
Τέτοιο κέρατο βερνικωμένο που ήμουνα, τον ταλαιπώρησα πολύ. ΄Εκανα την πρώτη σοβαρή μου σχέση στην Στ΄ Γυμνασίου! Κόντευε να πάθει κόλπο. Με απείλησε ότι αν δεν περάσω «θα φταίει εκείνος». Του υποσχέθηκα ότι θα περάσω. Και το έκανα παρά το τρελό πρόγραμμα που ακολουθούσα χωρίς να πάθω υπερκόπωση και χωρίς να χάσω τις εισαγωγικές: 5-8 διάβασμα για το σχολείο, 8.30-2.00 σχολείο, 2.00-7.30 διάβασμα για το φροντιστήριο, 8-10 φροντιστήριο και ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ 10-12 έξοδος.
Τον έχασα πολύ νωρίς (λες και υπάρχει καιρός να χάσεις τον πατέρα σου που δεν είναι νωρίς…). Ήμουνα μόλις 26 και το τραύμα άργησε πολύ να επουλωθεί. Δύσκολη η ζωή μιας κόρης χωρίς πατέρα.
Στη λατρεμένη μου σειρά Grey’s Anatomy σε ένα επεισόδιο συνέβη το εξής: πεθαίνει ο πατέρας ενός από τους πέντε ειδικευόμενους, του Ιρλανδού George. Εμένα κάθε πατέρας μου θυμίζει τον δικό μου, πόσω μάλλον που η οικογένεια αυτών των τρελών Ιρλανδών είναι λίγο σαν τη δική μου… Λοιπόν, ο γιος είναι πολύ συγκινημένος και βγαίνει έξω να πάρει τον αέρα του. Τον πλησιάζει η πιο σκληρή ειδικευόμενη, η χωρίς συναισθήματα και του λέει:
–Χριστίνα: Υπάρχει μια «Λέσχη των Νεκρών Πατεράδων» και δεν μπορείς να είσαι μέλος σ’ αυτήν μέχρι να μπεις. Μπορείς να συμπάσχεις αλλά στην πραγματικότητα μπαίνεις όταν νιώσεις την απώλεια.
–George: Δεν ξέρω πώς να ζήσω σ’ έναν κόσμο στον οποίον ο πατέρας μου δεν ζει.
–Χριστίνα: αυτό δεν αλλάζει ποτέ.
Πήγα μετά τη σειρά στα φωτογραφικά μου album και διαπίστωσα με μεγάλη μου λύπη, ότι δεν έχω στην πραγματικότητα πολλές φωτογραφίες του πατέρα μου ή με τον πατέρα μου όσο είμαι παιδί, για τον απλούστατο λόγο ότι αυτός είναι σχεδόν πάντοτε το μάτι του φωτογράφου, αυτό δηλαδή που κάνω και εγώ…
Στα ταξίδια μου έψαχνα να βρω τι δώρο θα του πάρω. Ξέρετε τι δύσκολο που είναι να πάρεις ένα δώρο σε άντρα, και δη στον πατέρα, που όλα τα έχει και τίποτε δεν χρειάζεται. Γιατί εκτός των άλλων ήταν και λιτοδίαιτος και καθόλου καταναλωτικός. Άργησα να καταλάβω ότι το δώρο ήμουνα εγώ!
Δολοφονία Λαμπράκη, Παπανδρέου και δικτατορία ήταν σημαντικά γεγονότα στην οικογένεια και με σημάδεψαν.
Έγινα αριστερή αυτονοήτως γιατί ο πατέρας μου ήταν αριστερός, έχω το χιούμορ του, την αγάπη για το διάβασμα και την αγάπη για τη φύση, την αίσθηση ανεξαρτησίας που με διακρίνει. Κάνεις τα αδύνατα δυνατά για να μην είσαι προέκτασή του, να είσαι ανεξάρτητη, αυτοδύναμη και μεγαλώνεις και θέλεις να είσαι πάλι το μικρό του κοριτσάκι.
Γιατί μόνο στην αγκαλιά του πατέρα είσαι τόσο σημαντική, τόσο ασφαλής, τόσο πριγκίπισσα…
