Η μοναξιά με κόσμο

Δεν νομίζω να έχει υπάρξει ποτέ τόσο μοναχική εποχή. Στο φαινομενικά και εκκωφαντικά παγκόσμια συνδεδεμένο χωριό, με τις χιλιάδες επαφές, τους εικονικούς φίλους, την επίδειξη μιας κατ΄ επίφασιν κοινωνικότητας και διαμοιρασμού εικόνων και συναισθημάτων, σε όλο αυτό το πανηγύρι ενός ψεύτικου μαζί, όλοι είμαστε πιο μόνοι από ποτέ.

Οι φίλοι της αληθινής ζωής δεν είναι σχεδόν ποτέ διαθέσιμοι και σίγουρα ποτέ ξέγνοιαστοι, τα προβλήματα των συμβιώσεων γίνονται αδιάβατα βουνά, στα ιατρεία των ψυχολόγων και των ψυχιάτρων τα φώτα δεν σβήνουν πια ποτέ και τα ραντεβού γίνονται με μέσον, στο πρώτο φανάρι που θα ανάψει πράσινο και δεν θα ξεκινήσεις στο δευτερόλεπτο σε περιμένει λιντσάρισμα από την ανυπομονησία.

Βιώνουμε μια πρωτοφανή αποξένωση λόγω συνθηκών. Ολισθαίνουμε σε ένα κενό που μοιάζει με μαύρη τρύπα που καταπίνει την ανθρώπινη ύπαρξη. Τη μεταβάλει σε ένα σύμπαν νευρικών, πληγωμένων όντων, που ο καθένας γλύφει μόνος τις πληγές τους, καθώς κανείς δεν είναι διαθέσιμος να γλύψει του άλλου. Δεν υπάρχει διάθεση, αντοχές και χρόνος.

Και όταν βρίσκεις μια σχεδία κυριολεκτικά γραπώνεσαι, μήπως και επιβιώσεις του τρικυμισμένου πελάγου. Ποτέ η μοναξιά δεν είχε γύρω της τόσο κόσμο…

*κεντρική εικόνα: pexels