Οι μοναξιές του καλοκαιριού

Του Μιχάλη Γουδή

Τα καλοκαιρινά απογεύματα του Αυγούστου η πόλη βρίσκεται στο μεταίχμιο, είναι μεν ακόμη άδεια, όμως ταυτόχρονα ετοιμάζεται να υποδεχτεί κάποιους από αυτούς που την εγκατέλειψαν σε αναζήτηση δροσιάς. Εάν τύχει και περπατήσεις εκείνη την ώρα το πιθανότερο είναι πως δε θα δεις σχεδόν κανέναν. Δες καλύτερα, όμως. Οι μοναξιές του καλοκαιριού είναι πιο ευδιάκριτες από ποτέ. Άνθρωποι μόνοι να χαζεύουν πρωτοσέλιδα στο περίπτερο, να… απολαμβάνουν ένα γρήγορο γεύμα σε μία αλυσίδα γρήγορου φαγητού, να αναζητούν εικόνες σε ένα θερινό σινεμά.

Κι επειδή το σινεμά αντιγράφει τη ζωή δείτε τις παλιότερες «Μεσοτοιχίες» όπου ο Γκουστάβο Ταρέτο προσεγγίζει την αναζήτηση της πραγματικής αγάπης μέσα από έναν εύστοχο και μάλλον δηκτικό σχολιασμό του αστικού τρόπου ζωής στο Μπουένος Άιρες. Οι ομοιότητες που μπορεί να διακρίνει κανείς με την Ελλάδα είναι αναρίθμητες: η εγκληματική αισθητική, η νοοτροπία του ενοίκου, η αποξένωση στις γειτονιές… Μετά τη διαχείριση της μοναξιάς επί της οθόνης, όμως, σειρά έχει η πραγματικότητα. Από τη Σαρανταπόρου στη Βασιλέως Γεωργίου και μετά στο κέντρο. Πρόσεξε μέσα στα λίγα μαγαζιά που παραμένουν ανοιχτά, στα περίπτερα, στο δρόμο. Συνήθως το κεφάλι είναι σκυμμένο και το βλέμμα απλανές. Είναι πολλοί, ίσως φταίω εγώ που τους πρόσεξα φέτος και μου φαίνονται περισσότεροι. Γεμίσαμε σκεφτικούς ανθρώπους. Τελικά, μάλλον η μοναξιά είναι πιο δύσκολη το καλοκαίρι.

Μπορείς να ευχαριστηθείς την πόλη άδεια, υπαγορεύει το γνωστό κλισέ. Με μία δεύτερη ανάγνωση μοιάζει και αβάσταχτη. Εκτός από τις μοναξιές θα σου αποκαλύψει πόσο έχουν αυξηθεί οι αυτοσχέδιες ταμπέλες από χαρτόνι στα πεζοδρόμιά της. «Πεινάω». Δε χρειάζονται περισσότερες λέξεις. Τα μάτια περιέχουν τις υπόλοιπες.

Έρχεται δύσκολος χειμώνας, λέει, με την εξίσωση πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης, με νέα μέτρα κτλ.  Κι αν τύχει να περπατήσεις στην πόλη ένα αυγουστιάτικο απόγευμα οσμίζεσαι ήδη τον χειμώνα…