Η νέα βαρβαρότητα ελέγχει την ποιότητα, μπορείς να κοιμηθείς ήσυχα τώρα

Δεν θα σταθώ στη νίκη της Νέας Δημοκρατίας, δεν είναι αυτό το θέμα του κειμένου.

Θα σταθώ στην αποχή και στο πώς λειτούργησε η γενιά μου. Τέσσερα χρόνια μπροστά σε μία κυβέρνηση που έσκαγε το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο, που βγήκαμε όλοι στους δρόμους, που κάναμε συναυλίες, που γράφαμε οργισμένα post στα social, που σε τραπέζια άκουγες “πρέπει να τα αλλάξουμε όλα”, που στα πανεπιστήμια μπήκε η αστυνομία και έδειρε, που πέθαναν 57 άνθρωποι από διαχρονική αμέλεια, που παρακολουθούνταν τηλεφωνικές συνομιλίες, που άνθρωποι άφησαν την τελευταία τους πνοή εκτός ΜΕΘ. Σε αυτά τα τέσσερα χρόνια επικράτησε θεωρητικά ένα “δεν πάει άλλο”, τι πήγε λοιπόν λάθος εχθές;

Δέχομαι πως ανήκω στις γενιές κρίσης, ανασφάλειας και απογοήτευσης και όλους τους κοιτάς με δυσπιστία, ωστόσο δεν δέχομαι πως ανάμεσα σε 36 κόμματα, μικρότερα και μεγαλύτερα δεν βρήκες έναν σε όλη την Ελλάδα να ρίξεις σταυρό, δεν σηκώθηκες από τον καναπέ να πας να ψηφίσεις, αλλά άσκησες κριτική το βράδυ για την Κυβέρνηση που έβγαλε το 58% της χώρας σου.

Έντυσες με μαύρα το profile σου, έγραψες πάλι στο twitter “τι ψηφίσατε ρε μαλάκες”, και ανέβασες στο instagram “βγείτε στους δρόμους”. Εσύ που παίρνεις κατώτατο μισθό 600 ευρώ και δουλεύεις 12 ωρο κι εσύ που έκραζες την κυβέρνηση μία τετραετία ολόκληρη την ημέρα που έπρεπε να κάνεις κάτι έκατσες άπραγος. 42%  αποχή σε μία χώρα που μόνο κλαίγεται και λέει πως δεν θα αλλάξει ποτέ το λες πανηγυρική ήττα.

Και εδώ να σχολιάσω και την επικράτηση της γνώμης της οικογένειας στην γενιά μου, άκουσα παιδιά να λένε θα ψηφίσω με τα συμφέροντα των γονιών μου, στα 24 που ήδη έχουν αρχίσει μία χι ψι ενήλικη ζωή και πιάνουν πια το νόημα της, αλλά, δεν περιμένεις κάτι άλλο από τα παιδιά που είναι σε αυτές τις ηλικίες και ήδη από το σχολείο δεν ξέρουν να ξεχωρίζουν τα άκρα, το κέντρο την αριστερά και την δεξιά. Γιατί από τα 13 μέχρι τα 18 έχεις στο σχολείο, το μάθημα της Πολιτικής Αγωγής με βιβλία τα οποία έχουν να ανανεωθούν οριακά από την εποχή των γονιών σου. Πόσα πιτσιρίκια έφτασαν στις κάλπες και δεν ήξεραν καν πως ψηφίζουν; Αναρωτηθήκαμε καθόλου;

Και πάμε τώρα και σε κάτι άλλο, όταν μία ολόκληρη τετραετία τα κόμματα της αντιπολίτευσης, βγαίνουν στην Βουλή και το μόνο που κάνουν είναι να κράζουν, χωρίς καμία πρόταση, με δηλώσεις ανούσιες και επιφανειακές και απέναντι έχεις μία κυβέρνηση με αψεγάδιαστη πολιτική επικοινωνία και λύσεις παντού σε όλα τα λάθη και τα κενά που δημιούργησε, ανεξαρτήτως με το αν είναι τραγικές ή όχι, μην αναρωτιέσαι τι έκανες λάθος.

Η οργή στην χώρα είναι μεγάλη και μαζεμένη και αν δεν το αντιλαμβάνεστε αυτό φαίνεται στα κόμματα της ακροδεξιάς ή τα παραθρησκευτικά, βλέπε “Νίκη” που εμφανίστηκε 15 ημέρες πριν τις εκλογές και κόντεψε να μπει στην βουλή. Και δεν δέχομαι πως η αποχή είναι οργή. Ειδικότερα σε κόμματα μικρότερα που δεν έχουν κυβερνήσει και δεν ακούγονται δεν χωρά το “όλοι ίδιοι είναι”.

Όλοι θέλουμε να αλλάξει ο κόσμος και κανένας δεν παίρνει την ευθύνη για αλλαγή, ωραία η εικονική οργή αλλά στην πράξη τα κουκιά υστερούν. Μας κυβερνούν τόσα χρόνια οι ίδιες οικογένειες και θα συνεχίσουν γιατί κανένας δεν είναι ικανός να ξεπεράσει “το πλαίσιο ασφάλειας” που έχουν δημιουργήσει. Η αριστερά είχε μια από τις χειρότερες επιδόσεις της τελευταίας δεκαετίας και είχε την ευκαιρία να βελτιωθεί, όμως δυστυχώς δεν πάτησε, βούλιαξε. Από την άλλη η ΝΔ, επέστρεψε στα ποσοστά που είχε προ κρίσης και μνημονίων κάτι που κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ να μην έχει κατανοήσει καν γιατί κέρδισε το 2019.

Αφήστε λοιπόν τα post οργής και μην αναρωτιέστε πως η Νέα Δημοκρατία πήρε το 41.6%, ας σκύψουμε όλοι το κεφάλι, ας αποδεχτούμε τα νέα δεδομένα και ας δούμε πρακτικά πως αυτή η χώρα μπορεί να γίνει καλύτερη το 2023. Και κοιμηθείτε ήσυχοι μην την καληνυχτίζετε άλλο. Το 1/3 των Ελλήνων πολιτών, εμπιστεύεται την κρίση των 2/3.

*Ο τίτλος του κειμένου από το τραγούδι του Αγγελάκα-Παυλίδη, Η νέα βαρβαρότητα.