Οι νέοι στην Πολιτική

του Δημήτρη Μίμη

Γέμισε το διαδίκτυο με βιογραφικά και ρετουσαρισμένες φωτογραφίες. Οι νέοι κατεβαίνουν στην Πολιτική. Άλλο που δεν ήθελαν κι οι επικεφαλείς να δείξουν την «ανανέωση». Παραβλέπουμε το ότι ένα καλό βιογραφικό δεν εγγυάται την πολιτική επιτυχία, αυτό έχουμε, αυτό δίνουμε: Ξεχνάμε ότι το (επικοινωνιακά) αναγκαίο δεν είναι πάντα και το (πρακτικά) ικανό. Το θέμα είναι ότι στην Πολιτική δεν μετράει το τι ΕΧΕΙΣ (στο βιογραφικό σου), αλλά το τι ΔΙΝΕΙΣ στους άλλους δημόσια. Αντίθετα, οι περισσότεροι νέοι, σήκωσαν το βιογραφικό τους σε μια ιστοσελίδα, άλλαξαν την φωτογραφία τους στο facebook και ξεκίνησαν την τραπεζορητορεία στα διάφορα καφέ. Όμως, η Πολιτική (το policy) διαφέρει από την παραπολιτική (το politics), ασχέτως αν αυτά ταυτίστηκαν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Λένε, «είναι ντροπή να ασχολείσαι με την πολιτική»: Ναι, είναι ντροπή όταν αυτή αφορά μόνο και μόνο την παραπολιτική.

Ας πούμε ότι αφήνουμε στην άκρη τα «νοηματικά βαριά» της ελληνικής Πολιτικής παράδοσης που λέει ότι «οι Πολιτικοί είναι οι άριστοι στο ήθος», «η Πολιτική είναι η υψηλότερη έκφραση κοινωνικής λειτουργίας», «η Πολιτική είναι η ανώτερη τέχνη», ακόμη ότι «η Πολιτική είναι ο εξευγενισμός τους ανθρώπου, η αγάπη του για την πόλη και τον πολιτισμό», τελικά: Η εστίαση στο «εμείς» και όχι στο «εγώ».

Ας πάμε στο σήμερα, πριν ψηφίσουμε αυτούς τους (ηλικιακά) νέους, πριν το «γιατί αυτούς;», δεν θα πρέπει να ξέρουμε τι σκέφτονται να πράξουν; Ποια είναι στρατηγική τους για τον τόπο τους και το μέλλον του, πως φαντάζονται την πόλη τους και ποιο είναι το όραμά τους γι’ αυτή το οποίο θα πρέπει να γίνει πράξη και με ποιες προτεραιότητες; Τι έχουν να μας πουν για την ανεργία και την επιχειρηματικότητα, ποιο είναι το σχέδιο δράσης τους σύμφωνα με το οποίο θα πράξουν;

Πιο απλά: Έχουν κάτι να πουν για όλα τα παραπάνω και τι ακριβώς λένε; Αυτό που λένε είναι εφικτό, είναι κενό περιεχομένου ή αντιγραμμένο από τα εγχειρίδια του «πώς να γίνεις πολιτικός σε ένα μήνα»; Σε απλά ελληνικά: Έχουν κρίση ή θα μας φέρουν κι άλλη κρίση;

Κι αν έχουν κάτι καλό να πουν, τι εγγυάται ότι θα το πράξουν στο πραγματικό πεδίο της Πολιτικής; Θα δράσουν ή απλώς θα κινούνται; Πιο συγκεκριμένα: Τι ακριβώς θα κάνουν για να μην είναι οι σκιές, οι σφουγγοκολάριοι, τα διακοσμητικά στοιχεία ή οι «γλάστρες» του εκάστοτε πολιτικά κυρίαρχου;    

Και πέρα απ’ αυτά: Ποια είναι τα μέσα της υλοποίησης που διαθέτουν σχετικά με το άκρως απαιτητικό «Κυβερνάν», κατά πόσο γνωρίζουν το Ον που λέγεται «άνθρωπος» και πόσες πλευρές του μπορούν να διαχειριστούν ώστε να ‘ναι αποτελεσματικοί: Έννοιες όπως ψυχολογία, ανθρωπολογία και κοινωνική οντολογία κατά πόσο τους είναι γνωστές;

Όπως και να χει, επειδή το ιδεώδες δεν ταυτίζεται ποτέ με την πραγματικότητα, όσοι είναι να μπουν θα μπουν, πολλοί θα καταπιαστούν με την ηδονή της παραπολιτικής και λίγοι με την αρετή της Πολιτικής. Οι λίγοι θα πρέπει να είναι περήφανοι, αλλά οι πολλοί θα πρέπει να θυμούνται ότι: Στην (παρα)πολιτική, σημασία δεν έχει ο τρόπος που μπαίνεις, αλλά η ηθική κατάντια που βγαίνεις.

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.