Η “ωραία” ανάμνηση της γενιάς των 700 ευρώ…

Όταν γράφαμε στην Parallaxi για τη γενιά των 700 ευρώ το 2007 ελπίζαμε ότι αναφερόμασταν σε κάτι προσωρινό, σε μια «κακή στιγμή» της ιστορίας που ήθελε τους νέους να έχουν πτυχία στην κορνίζα και δουλειά δίχως ένσημα, με απίθανα ωράρια εργασίας. Λέγαμε τότε ότι περνούσαμε μια κρίση με περίεργα μηνύματα, χωρίς να ξέρουμε τι μας περιμένει. Η κατάσταση άλλαξε δραματικά στο μεσοδιάστημα. Τις τελευταίες ώρες, όσο παιζόταν το σήριαλ Αθήνα: Δρόμοι της Φωτιάς 2 και παραδίδονταν στις φλόγες και το πλιάτσικο μικρομάγαζα και ιστορικά κτίρια, στη Βουλή ψηφίζονταν μέτρα που απαιτούν πρωτοφανείς θυσίες ενός λαού που δοκιμάζεται τον τα τελευταία χρόνια. Ανάμεσα τους ψηφίστηκαν και διατάξεις που ορίζουν τον κατώτατο μισθό των νεοεισερχόμενων στην «εργασία» (όπου αυτή υπάρχει) στο εξευτελιστικό ποσό των 511€ μεικτά (408€ στο χέρι).

Σε μια νύχτα η θιγμένη γενιά των 700€ έγινε ξαφνικά «προνομιούχα» και πολλοί ετοίμασαν τις βαλίτσες τους.

Το 2007 κυκλοφόρησε το βιβλίο Milleuristi ή Η γενιά των 1000€ από τους Ιταλούς Αντόνιο Ινκορβάια και Αλεσάντρο Ριμάσα. Οι δύο Ιταλοί συγγραφείς εξιστορούσαν τις περιπέτειες του Κλαούντιο, 27, πτυχιούχος με σύμβαση ορισμένου χρόνου σε μεγάλη πολυεθνική εταιρεία και μισθό 1.028€. Στο βιβλίο περιγράφεται η εφευρετικότητα του Κλαούντιο κάθε φορά που έρχεται αντιμέτωπος μ’ ένα αναπάντεχο γεγονός που ξεφεύγει από τον σφιχτό προϋπολογισμό του, όπως μια επίσκεψη στον οδοντίατρο. Μια ιστορία που γνωρίζουμε καλά σήμερα.

Αξίζει να θυμηθούμε ορισμένα σημεία της συνέντευξης που μας παραχώρησαν οι συγγραφείς του βιβλίου.

Νομίζετε ότι οι εργοδότες δεν μας πληρώνουν καλύτερα επειδή δεν μπορούν οι ίδιοι ή επειδή δεν θέλουν; Που πήγαν όλα τα λεφτά;

ΑΛ: Νομίζω πως το πρόβλημα είναι διττό, η ευρωπαϊκή οικονομική κρίση είναι σίγουρα πρόβλημα, αλλά οι εργοδότες προσπαθούν να εκμεταλλευθούν αυτή την κατάσταση και να αυξήσουν το εισόδημα τους.

AN: Οι εργοδότες ανησυχούν μόνο για τα δικά τους εισοδήματα. Μπορεί να είναι και σωστό αν το δούμε ως «όρος του παιχνιδιού» της οικονομίας. Αλλά είναι οι κυβερνήσεις που πρέπει να σταματήσουν αυτή την κατάσταση νομοθετικά, δίνοντας κάποιες εγγυήσεις και σιγουριά στους εργαζόμενους ώστε να μη μπορούν οι εργοδότες να πληρώνουν έναν τόσο μικρό μισθό και χωρίς κάποια μορφή σταθερού συμβολαίου. Να μην μπορούν να τους απολύσουν τόσο εύκολα. Και σ’ αυτό το θέμα η κυβέρνηση στην Ιταλία (δεν ξέρω για την Ελλάδα) είναι σίγουρα απούσα και δεν ενδιαφέρεται για το πρόβλημα…

Πιστεύεις ότι κάποιος μπορεί να έχει μια αξιοπρεπή ζωή με 700 ευρώ το μήνα; Λένε ότι είναι το ποσό των χρημάτων που δεν σου επιτρέπει με ζήσεις με άνεση, αλλά είναι τόσο που δεν σε αφήνει και να πεθάνεις της πείνας.

ΑΛ: Στην Ιταλία λέμε ότι 1000€ (σ.σ. στην Ιταλία τα 1000€ αντιστοιχούν σε εγχώρια 700€) σε αφήνουν να ζήσεις εάν μπορείς να «παίξεις με τα λεφτά»… Εννοώ ότι είναι σίγουρα δύσκολο και ότι αυτά τα ευρώ φτάνουν ίσα ίσα για να ζήσεις. Αλλά αν έχεις και ένα μωρό παιδί για παράδειγμα τα πράγματα δυσκολεύουν υπερβολικά.

AN: Μπορείς να βρεις τρόπο να ζήσεις με 700 ευρώ το μήνα, αλλά αν δεν έχεις εγγυήσεις ότι θα κρατήσεις τη δουλειά σου δεν ξέρεις εάν θα έχεις αυτά λεφτά τον επόμενο μήνα. Και αυτό δεν σε αφήνει να κάνεις κανένα μελλοντικό σχέδιο. Αν χαλάσει το πλυντήριο σου ή αν χρειαστεί να πας στον οδοντίατρο για παράδειγμα, θα πρέπει να δώσεις περισσότερα λεφτά από το μηνιάτικο σου… Αυτό ποιος το λέει «ζωή»;

Τι σας λένε οι άνθρωποι που επισκέπτονται την ηλεκτρονική σας σελίδα, www.generazione1000.com; Τι πιστεύουν για τη γενιά των 700 ευρώ;

ΑΛ: Οι άνθρωποι γενικά πιστεύουν ότι είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, αλλά τουλάχιστον στην Ιταλία, κανείς δεν έχει αποφασίσει να κάνει κάτι συγκεντρωτικό και να «φωνάξουν» το πρόβλημα στους πολιτικούς και τους εργοδότες.

AN: Στην Ιταλία η πολιτική έχει τη δυνατότητα, αλλά όχι τη δύναμη και το ίδιο συμβαίνει με τους πολίτες. Ένας τρόπος επίλυσης του προβλήματος είναι να αλλάξει η ιταλική νοοτροπία που λέει ότι «τα πράγματα είναι καλά ως έχουν και όχι αν προσπαθήσεις να τα αλλάξεις». Αυτός είναι ο λόγος που οι νέοι εργαζόμενοι συχνά δέχονται αυτές τις άθλιες συνθήκες. Οι περισσότεροι που ξέρουμε είναι έτοιμοι για μια «επανάσταση» μέχρι τη στιγμή που θα πρέπει να παλέψουν πραγματικά, τότε είναι που αδρανούν. Ή σε άλλες περιπτώσεις, εάν έχουν λύσει όλα τους τα προσωπικά προβλήματα νομίζουν ότι όλα έχουν διορθωθεί. Κλασική ιταλική νοοτροπία όπως είπα.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές οι άνεργοι στη χώρα ξεπέρασαν το 1 εκατομμύριο άτομα, σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή, ενώ από το σύνολο του πληθυσμού οι απασχολούμενοι είναι μόλις 3,9 εκατομμύρια. Είναι ενδεικτικό ότι μόνο τον περασμένο Νοέμβριο οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 337.000 άτομα σε σχέση με την ίδια περίοδο του 2010. Το γενικό ποσοστό της ανεργίας ανήλθε στο 20,9%.

Η γενιά των 700 ευρώ μας κουνάει κοροϊδευτικά το δάχτυλο, όσο ετοιμάζουμε τη μεγαλειώδη επιστροφή στο σπίτι. Μαμά, ερχόμαστε.