Οι Παλιές Ιδέες του κ. Κοέν
Μια απο τις τελευταίες συναυλίες του θρύλου.
78 Σεπτέμβρηδες πέρασαν από πάνω του και δεν κατάφεραν ούτε το κοστούμι να του τσαλακώσουν. Μόνο λάφυρο του χρόνου μερικές ρυτίδες, οι γκρίζες τρίχες κάτω από το καπέλο του και λίγο παραπάνω γρέζι στη φωνή του. Ακόμη και η φθορά του πανδαμάτορος υποκλίθηκε στο γέννημα του Μοντρεάλ. Λίγο πριν συμπληρώσει τα 79 του χρόνια ο αξιότιμος κ. Λέοναρντ Κοέν αποδεικνύει στην περιοδεία του Old Ideas, με την οποία γυρίζει την Ευρώπη πως πράγματι, όπως λένε οι Αμερικανοί, δεν μπορείς να μάθεις σε ένα γέρικο σκυλί καινούρια κόλπα. Δε το χρειάζεται, εξακολουθεί να γοητεύει το κοινό του με τα παλιά.
Ξεκινώντας την επαγγελματική του πορεία στις αρχές της δεκαετίας του ’60 τίποτα δεν προμήνυε πως ο Λέοναρντ Κόεν θα καταλάμβανε μια θέση ανάμεσα στους σύγχρονους μουσικούς μύθους. Συγγραφέας και ποιητής, του οποίου το έργο εκτιμήθηκε από την κριτική, ωστόσο δεν είχε την απαραίτητη εμπορική απήχηση, για να του εξασφαλίσει ένα ικανό εισόδημα, αναγκάστηκε να πάρει την κιθάρα του και να τραγουδήσει για να μπορέσει να ζήσει άνετα, όπως εξομολογείται σε συνεντεύξεις του. Χάρη σε αυτή την κιθάρα και με τη μοναδική φωνή του έμελλε να αποκτήσει φανατικούς θαυμαστές από τέσσερις και πλέον διαφορετικές δεκαετίες.
Ανέβηκε στη σκηνή λίγο μετά τις 20.00, δύσκολα θα τον αναγνώριζες σε αυτή τη φιγούρα που ανέβηκε τρέχοντας με ορμή εφήβου στη σκηνή, αλλά μόλις μας κάλεσε “dance me to the end of love” δεν υπήρχε αμφιβολία. Με το καπέλο του να αφήνει ίσα ίσα ένα μικρό περιθώριο για να διακρίνει κανείς το διαπεραστικό βλέμμα του, δε δίστασε να γονατίσει πολλές φορές είτε κοιτώντας το κοινό είτε κάποιον από τους βιρτουόζους μουσικούς του. Το πάθος του σε κάθε τραγούδι ξεχείλιζε. Το είχε ξεκαθαρίσει, άλλωστε με ειλικρίνεια, εξαρχής, καλησπερίζοντας: «Δεν ξέρω πότε θα ξαναβρεθούμε, γι’ αυτό έχω έρθει να σας δώσω τα πάντα απόψε».
Με χιούμορ και συγκίνηση. Από τη Suzanne στη Marianne. Από το “First we take Manhattan” στο “Bird on a wire”. Από το διάσημο μπλε αδιάβροχο (famous blue raincoat) στις «Παλιές Ιδέες» (Old Ideas) του 2012 με τα αυτοαναφορικά “Going home” και “Darkness”. Τα χαλιά είχαν απλωθεί από νωρίς, μετατρέποντας τη σκηνή σε ένα ζεστό σαλόνι, όπου για περισσότερες από τρεις ώρες ο Λέοναρντ Κοέν υποδέχτηκε τους χιλιάδες επισκέπτες του. Ανθρώπους όλων των ηλικιών που απλόχερα του πρόσφεραν την αποθέωση μετά από κάθε τραγούδι.
Θεωρητικά η συναυλία τελείωσε λίγο μετά τις 23.00. Ο ίδιος, όμως, αναγκάστηκε να επιστρέψει 4 φορές μέσα στη θύελλα των χειροκροτημάτων, ώσπου στις 23.40 πήρε τελικά την απόφαση να μας χαιρετήσει, παρακαλώντας “save the last dance for me”. Βαθιά υπόκλιση με το καπέλο στα χέρια. Βαθιά υπόκλιση και από όλους στην κερκίδα. Και χάθηκε, χοροπηδώντας ανέμελα σαν μικρό παιδί στα παρασκήνια. Σαν κανένας και τίποτα να μην μπορεί να τον σταματήσει. Ούτε καν ο ίδιος του ο εαυτός. Πόσο μάλλον ο χρόνος…
* Ο Λέοναρντ Κοέν εμφανίστηκε την Κυριακή, 30 Ιουνίου στο Forest National των Βρυξελλών σε μία στάση της παγκόσμιας περιοδείας του με τίτλο “Old Ideas”.
