Οι παλιοί μας φίλοι

Τον συνάντησα στο κατώφλι του μαγαζιού, με συνόδευσε προς τον πάγκο με τις σαλάτες και πήρε θέση, όπως πάντα, δίπλα στην ψησταριά. Δεν πρόλαβα να βγάλω άχνα, ετοίμασε μόνος του την παραγγελία, ήξερε, άλλωστε, καλά τόσο τις δικές μου γαστριμαργικές προτιμήσεις όσο και των εκατοντάδων πελατών του, όλων αυτών που εξυπηρέτησε τα τελευταία 45 χρόνια. Τυλίγοντας τα μπιφτέκια, μου ανακοίνωσε το μαντάτο: σταματάω, αρκετά πια.

Ένιωσα λίγο αμήχανα, παρότι αυτή είναι η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Έφτασε, λοιπόν, το πλήρωμα του χρόνου και για τον Τάκη, τον καλό έμπορο που καθιέρωσε το μαγαζί του πολύ πέρα από τα στενά σύνορα της γειτονιάς μας, πέριξ του Φαλήρου και της Σχολής Τυφλών, τον Τάκη που φώναζε τον πελάτη πάντα με το μικρό του όνομα, τον Τάκη ο οποίος επινοούσε ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς για να μπάσει τον πελάτη στο μαγαζί του, άλλοτε χτυπώντας δυνατά το πιρούνι στα παραταγμένα πιάτα και άλλοτε διαλαλώντας δυνατά την πραμάτεια του, για να προσελκύσει τον περαστικό διαβάτη, τον Τάκη που ήξερε να διαφημίζει μέχρι και το νερό που έτρεχε από τη βρύση του μαγαζιού του.

Το ευχάριστο είναι πως το μαγαζί δεν κλείνει, αλλάζει απλώς χέρια. Η στεναχώρια έτσι μετριάζεται, πόσα, άλλωστε, λαϊκά ταβερνεία και παραδοσιακά μαγέρικα έχουν απομείνει στην ανθρωποφάγα πόλη; Ο «Τζότζος» και η «Δόμνα» πάει πια καιρός που έχουν κλείσει. Το «Τσινάρι», η «Δόξα», ο «Μακεδονικός», το «Άσυλο» και τα υπόλοιπα παρεμφερή αρκούν, σε ένα βαθμό, για να μετριάσουν την αμηχανία όλων όσων εξιδανικεύουν, ιδίως σήμερα, το λυτρωτικό παρελθόν, επιζητώντας, μάταια τις πιο πολλές φορές, να κινούνται σε χώρους όπου τα πρόσωπα, είναι αληθινά και οικεία, ακόμη κι αν δεν τα γνωρίζει κανείς προσωπικά.