Η πάνδημη θλίψη

Τραγωδίες συλλογικές έχουμε ζήσει πολλές τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτή εδώ όμως για πολλούς λόγους τείνει να πάρει τις διαστάσεις ενός πάνδημου πένθους. Μοιάζει να πάγωσε ο χρόνος για όλους μας.

Περπατώ από το πρωί στην πόλη μου. Συνομιλώ με ανθρώπους σκυφτούς. Ακούω ιστορίες που οδηγούν στους ανθρώπους που χάθηκαν, στους ανθρώπους που διασώθηκαν. Ο τάδε, η δείνα, το παιδί του τάδε, τα δίδυμα κορίτσια. Ξαφνικά οι μακάβριοι αριθμοί αποκτούν πρόσωπο. Ο πόνος φαμίλιες. Η θλίψη μερτικό στην κοινωνία.

Πριν καν αρχίσουν οι κηδείες, οι οριστικοί αποχαιρετισμοί, η χώρα βυθίζεται σε μια θλίψη ολοκληρωτική. Σαν μαζί με αυτούς τους αδικοχαμένους ανθρώπους να κηδεύουμε τις ψευδαισθήσεις μας. Αυτά που αρνούμασταν να δούμε. Που είχαμε αποδεχθεί μοιραία.

Κουβεντιάζω από χθες με φίλους, με αγαπημένους, με συνεργάτες. Η λέξη ακεφιά είναι λίγη για να χαρακτηρίσει αυτό που αισθανόμαστε. Στην πόλη μου αρχίζει το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, εγκαινιάζεται η μεγάλη Μπιενάλε Τέχνης, έρχονται θεάματα που τα περιμένουμε καιρό. Όμως όλοι μοιάζουν απρόθυμοι να συμμετέχουν. Και ας τα περιμέναμε καιρό, γιατί η τέχνη είναι παρηγοριά.

Ποτέ ξανά στα πρόσφατα χρόνια ένα γεγονός τόσο τραυματικό δεν έχει σημαδέψει τη ζωή της χώρας μας τόσο έντονα. Γιατί φανέρωσε όλες τις παθογένειες της. Ξεγύμνωσε τα τρωτά της που καλύπτουμε με μανδύες ψευδαισθήσεων.

Πώς είσαι ρωτά ο ένας τον άλλον; Δεν είμαι καλά απαντά. Δεν είμαστε καλά. Δεν θα είμαστε για καιρό. Μέχρι να αλλάξουμε αυτά που μας φέραν ως εδώ.