Η Πεντάμορφη και το Tέρας
της Ιρρόης Καρυπίδου Εικόνα: Ελένη Βράκα Όταν έχεις την ατυχία (;) να γεννηθείς μοναχοπαίδι, βρίσκεις πολλούς τρόπους να γεμίσεις το χρόνο σου και να υποκαταστήσεις την παιδική παρέα που λείπει απ’το σπίτι. Μπορείς να τα κάνεις όλα λίμπα για να ξεδίνεις -άνθρωπος με νεύρα είσαι κι εσύ, έχεις δικαιώματα!-, να τσιρίζεις χωρίς αύριο γιατί κάθε […]
της Ιρρόης Καρυπίδου
Εικόνα: Ελένη Βράκα
Όταν έχεις την ατυχία (;) να γεννηθείς μοναχοπαίδι, βρίσκεις πολλούς τρόπους να γεμίσεις το χρόνο σου και να υποκαταστήσεις την παιδική παρέα που λείπει απ’το σπίτι. Μπορείς να τα κάνεις όλα λίμπα για να ξεδίνεις -άνθρωπος με νεύρα είσαι κι εσύ, έχεις δικαιώματα!-, να τσιρίζεις χωρίς αύριο γιατί κάθε άλλη προσπάθεια επικοινωνίας με τους μεγάλους (νομίζεις) ότι έχει αποβεί μάταιη, να προσαρμοστείς από πολύ νωρίς στη νέα μας κυβερνοπραγματικότητα, ή -ο πλέον ανορθόδοξος τρόπος, τον οποίο και επέλεξα- να διαβάζεις όσο μπορείς και ό,τι περνάει απ’το χέρι σου.
Η λόξα αυτή ξεκινάει από τη συνήθεια της μαμάς να σου διαβάζει το “παραμύθι της καληνύχτας”, συνεχίζει με τη συνειδητοποίηση της ίδιας μάνας ότι το παιδί της έμαθε να διαβάζει μόνο του, κάνει ένα άλμα ακόμα όταν ζητάς δύο καινούρια βιβλία την εβδομάδα και καταλήγει στην παράκληση του δασκάλου στην -ακόμα ίδια- μάνα να μην αγοράζει άλλα βιβλία στο παιδί της γιατί θα γίνει “προβληματικό”. Αυτός ήταν ο πρώτος χαρακτηρισμός που πήρα στα εννιά μου, τον οποίο ακολούθησαν πολλοί άλλοι με τα χρόνια, μερικοί από τους οποίους ήταν “μικρομέγαλο”, “ακοινώνητο” και κάποια χαριτωμένα ακόμη.
Φυσικά εγώ -και η μάλλον τρελή μάνα μου, όπως έλεγαν πολλοί καλοθελητές- δεν πτοήθηκα στιγμή και -εκτός από μερικά “πάλι βιβλία θες παιδάκι μου; Ζήτα και κανένα ρούχο”- συνεχίσαμε μαζί και δυναμικά το έργο μας. Και η αλήθεια είναι ότι τα βιβλία μου έμαθαν πολλά.
Μου έμαθαν ότι μπορώ να έχω ό,τι θέλω αρκεί να το πιστέψω πραγματικά (σ’αυτό συμφωνούν και οι ταινίες με μοναδική προσθήκη ότι θα πρέπει να το πιστεύω πραγματικά σε ένα σώμα άνω των 170 εκατοστών, στο οποίο θα στηρίζεται κεφάλι που θα το περιστοιχίζει ξανθιά κόμη και αν καταφέρω να κοιτάζω το στόχο μου με τα καταγάλανα -στο χρώμα του ουρανού- μάτια μου, έχω την επιτυχία στο τσεπάκι), μου έμαθαν ότι η μαγεία υπάρχει, ότι οι κακοί πάντα τιμωρούνται στο τέλος, ότι ο δρόμος για τον παράδεισο είναι μακρύς, ότι η φαντασία είναι πιο δυνατή από κάθε πραγματικότητα και πάνω απ’όλα ότι αν κάτι μπορείς να το φανταστείς τότε μπορεί και να γίνει. Εντάξει, μου έδωσαν και την ελπίδα ότι με τα 174 εκατοστά μου, τα μισά ξανθά μαλλιά μου -γιατί το ombre look είναι στη μόδα και γλιτώνεις και τα λεφτά του κομμωτηρίου- και τα γκριζογαλαζοπράσινα (το ένα τρίτο είναι καλό ε;) μάτια μου θα μπορούσα μια μέρα να πάρω κι εγώ σ΄αυτη τη ζωή όλα όσα θέλω.
Μεγαλώνοντας, η αγάπη μου για τα βιβλία μεγάλωσε, όπως και το -ανύπαρκτο μέχρι την εφηβεία μου- ενδιαφέρον μου για τους ανθρώπους. Και ενώ κατάλαβα ότι οι τόσο αγαπημένες μου ιστορίες βασίζονται σε γεγονότα αλλά δεν αντανακλούν την αλήθεια τους, είδα το ίδιο ακριβώς να συμβαίνει και με τους ανθρώπους γύρω μου. Βασίζονται σε χαρακτήρες αλλά δεν αντανακλούν την αλήθεια τους. Είμαστε όλοι -φυσικά κι εγώ μαζί- οι τέλειες εκδοχές των γονιδίων που κληρονομήσαμε και των συνθηκών που μας ανέθρεψαν. Περιποιημένοι, χαμογελαστοί, με δουλειές που δεν προσφέρουν ούτε τα μισά απ’όσα θα’πρεπε αλλά ικανοποιημένοι που τουλάχιστον μπορούμε και δουλεύουμε, πολλές φορές επιμελώς ατημέλητοι -για να μη φαινόμαστε και ψεύτικοι. Ρυτίδες τελειότητας στο πρόσωπο της πιο ατελούς κοινωνίας.
Υπάρχει όμως μια εποχή του χρόνου που όλα αυτά πάνε περίπατο. Είναι τότε που μπορείς να γίνεις κάποιος άλλος -προς Θεού! όχι αυτός που θα ήθελες να είσαι, απλά κάποιος από τις επιλογές που σου δίνονται. Αλλά τουλάχιστον στην αποκριά -για όποιον δεν το ήξερε σημαίνει αποχή απ’το κρέας- κάνουμε αυτή την αλλαγή. Και όταν το καρναβάλι και οι χοροί τελειώσουν νιώθουμε ακόμα πιο γελοίοι από πριν. Σχεδόν αναζητάμε τις τρομαχτικές μάσκες, τα περίεργα χτενίσματα, τα πολύχρωμα ρούχα. Γιατί τώρα πια ξέρουμε ότι είναι άλλο πράγμα να μασκαρεύεσαι και άλλο να είσαι μασκαράς.
Και πριν το καταλάβουμε, έρχεται ένα πρωί που αλλάζουμε όλα τα προσωπεία μας το ένα μετά το άλλο και κανένα δεν μας φαίνεται αρκετά καλό. Γιατί απ’όλα λείπει το πιο βασικό χαρακτηριστικό. Αυτό το κάτι δικό μας. Αλλά πάλι, κάτι μας κρατάει. Ένας φόβος σχεδόν ανεξήγητος. Καλά, ίσως όχι και τόσο ανεξήγητος. Είναι δύσκολο να αφήσεις την Πεντάμορφη και να κρατήσεις το Τέρας.
Ένας κόσμος γεμάτος Τέρατα είναι τρομαχτικός. Ένας κόσμος όμως γεμάτος ανθρώπους με πάθη, λάθη και προσπάθεια να γίνονται καλύτεροι είναι αληθινός. Πότε θα το δούμε επιτέλους; Αυτό που μετράει δεν είναι να μη χάσεις την καθημερινή σου μάσκα. Αυτό που μετράει είναι να βρεις το πρόσωπο που κρύβεις, κάτω απ’ τη μάσκα που φοράς.
Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.