Οι πέντε αισθήσεις στο Gezi

Λέξεις-Εικόνες: Γρηγόρης Ζαρωτιάδης

Ακοή Φτάσαμε αργά τη νύχτα. Δεν άκουγες παρά μόνο ψιθυριστές κουβέντες, σκόρπιες νότες και την ησυχία της ξεκούρασης. Το πρωί στις οκτώ μας αφύπνισαν οι σειρήνες. Δεν προλάβαμε τα πουλιά του πάρκου. Αφή Ακουμπήσαμε στο σπασμένο τσιμέντο και καθίσαμε. Πιάσαμε τις πέτρες που κείτονταν γύρω,  από τα καλντερίμια που χάλασαν οι αναιδείς. Γελάσαμε με νόημα, αυτές θα ήταν η τιμωρία τους. Όσφρηση Τη νύχτα μύριζες ανθρώπους. Μύριζες τον κάματο, το τσιγάρο, τα χνώτα των κοιμώμενων. Το πρωί μυρίσαμε τον εξαγνισμό και πνιγήκαμε. Ευτυχώς παρηγορηθήκαμε, σκύβοντας μέσα από το πουκάμισο και ανασαίνοντας την ψυχή μας. Γεύση Στη γωνιά της πλατείας ξεδιψάσαμε. Γευτήκαμε το δυόσμο και το κύμινο με αγαλλίαση, μα νιώσαμε αηδία και συνάμα οίκτο για όσους κάνανε το πιπέρι τιμωρία και το νερό απειλή. Όραση Η μέρα είχε από το ξημέρωμά της πολλά χρώματα – κόκκινες φωτιές, πράσινα δέντρα, γαλάζιες παλάμες, ασπρισμένα πρόσωπα και μαύρους φύλακες. Πολλά χρώματα – η αμφισβήτηση είναι πολύχρωμη, δεν έχει μια σημαία, σαν το ουράνιο τόξο: μικρής διάρκειας μα ανεξίτηλης ουσίας…

*Ο Γρηγόρης Ζαρωτιάδης βρέθηκε στην πλατεία Ταξίμ στις 11/6.