Η περιπέτεια του δεκαήμερου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Λέξεις-εικόνες: Χριστίνα Σακαλή

Η περιπέτεια του δεκαήμερου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Ανάσα καθαρής ελευθερίας.

Δεν ξεχνάω ποτέ την αίσθηση από την είσοδο στην αίθουσα για την προβολή της πρώτης ταινίας σε κάθε ΦΚΘ. Τη στιγμή ακριβώς που κατεβάζεις το κάθισμα και βουλιάζεις μέσα. Είναι μια αίσθηση καθαρής ελευθερίας. Εσύ και η ταινία. Εκεί, μέσα στη σκοτεινή αίθουσα, όλα μπορούν να συμβούν. Να συγκινηθείς, να γελάσεις, να κλάψεις, να μάθεις, να εντυπωσιαστείς, να σοκαριστείς, να συναντήσεις ανθρώπους, να μιλήσεις, να γοητεύσεις, να γοητευτείς.

Ακολουθούν δύο ώρες περίπου που βρίσκεσαι αντιμέτωπος αποκλειστικά με την ταινία. Τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία, ή μπαίνουν μονομιάς σε δεύτερο πλάνο. Και όταν ανοίγουν τα φώτα βρίσκεσαι καθηλωμένος στο κάθισμα. Για μερικά δευτερόλεπτα παραμένεις συνεπαρμένος από τη μαγεία της προβολής, από τη συγκίνηση για τον κόσμο του οποίου μόλις έγινες μέρος, έστω και προσωρινά. Και αμέσως μετά σηκώνεσαι από τη θέση σου και περπατάς στο διάδρομο, γίνεσαι ένα με τους υπόλοιπους σινεφίλ, μια ομάδα ανθρώπων που έχετε μοιραστεί το ίδιο ταξίδι, σαν μυστικό που ξέρετε ότι δεν το γνωρίζει κανένας άλλος και είναι πολύ δύσκολο να το μοιραστείτε με κάποιον που δε βρισκόταν μέσα στην αίθουσα.

Ένας βιαστικός καφές, ένα κούνημα του χεριού από μακριά σε γνωστούς που συναντάς στους διαδρόμους, και βγαίνεις έξω. Ο κρύος αέρας σε χτυπάει και ετοιμάζεσαι για την επόμενη ταινία που θα δεις. Ξανακουκουλώνεσαι μέσα σε μπλούζες, ζακέτες και παλτά που αναγκάστηκες να βγάλεις μέσα στη ζεστή αίθουσα και κάθεσαι στο πεζούλι για να τσεκάρεις το πρόγραμμα. Ο χρόνος είναι ελάχιστος και πρέπει γρήγορα να αποφασίσεις ποια ταινία θα δεις μετά. Η προσοχή σου διασπάται συνεχώς από τον κόσμο που περνάει και από γνωστούς και αγνώστους που για διάφορους λόγους σου τραβάνε την προσοχή από μακριά.

Η ματιά σου τρέχει ανάμεσα σε κυκλάκια, σημαδάκια, τετραγωνάκια και σύντομες περιγραφές μέχρι να αποφασίσεις ποια ταινία θα κεντρίσει το ενδιαφέρον σου περισσότερο από τις άλλες. Πολύ δύσκολη επιλογή. Τελικά παίρνεις το ρίσκο, ελπίζοντας ότι θα έχεις την ευκαιρία να δεις και τις υπόλοιπες ταινίες που σε ενδιαφέρουν κάποια άλλη μέρα. Σηκώνεσαι, περπατάς, ξαναμπαίνεις στην ουρά, περιμένεις, μιλάς με κόσμο, αγοράζεις εισιτήριο, μπαίνεις στην αίθουσα, ξαναβουλιάζεις στο κάθισμα. Και η μαγεία ξαναξεκινά, διαφορετική αυτήν τη φορά. Αλλά το ίδιο δυνατή και απορροφητική.

Ένα καινούριο ταξίδι, με διαφορετικές εικόνες, χρώματα, μουσικές και ανθρώπους. Για λίγη ώρα ξεχνάς ο,τιδήποτε άλλο έχεις δει μέχρι εκείνη τη στιγμή και παραδίνεσαι στην ταινία που μόλις έχει ξεκινήσει, όπως περίπου το κάνεις όταν είσαι έτοιμος να γνωρίσεις έναν καινούριο εραστή. Δισταχτικά στην αρχή, αλλά με ενθουσιασμό για να τον γνωρίσεις καλύτερα, να γίνεις μέρος ενός καινούριου κόσμου. Παρ’ όλα αυτά, κρατάς και ένα κομμάτι από ό,τι έχεις δει προηγουμένως. Η ματιά σου και η σκέψη σου είναι αναπόφευχτα διαμορφωμένες από ό,τι έχεις παρακολουθήσει μέχρι εκείνη την ώρα, ακριβώς όπως συμβαίνει με τον νέο σου σύντροφο. Γι’ αυτό και είσαι έτοιμος να πάρεις ό,τι καλύτερο έχει να σου δώσει. Να ρουφήξεις αυτήν την περιπέτεια μέχρι το μεδούλι.

Μέχρι να τελειώσει και το δεκαήμερο της περιπέτειας που λέγεται Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Να μαζέψεις όλες τις σκέψεις και τα συναισθήματα που δημιούργησες μαζί του και να τα κρατήσεις ως πολύτιμα λάφυρα για να ανταπεξέλθεις στην καθημερινότητα που ξαναξεκινά την επόμενη μέρα. Αυτός άλλωστε δεν είναι και ο σκοπός των αναμνήσεων; Να μας κάνουν να χαμογελάμε ή να συγκινούμαστε, έστω και για μια στιγμή, μέσα σε μια δύσκολη, βιαστική, μουντή μέρα.