Οι περιστάσεις και το ύψος τους

Τον Οκτώβρη του 1981 στο Λύκειο είχαμε ένα καθηγητή Ιστορίας που λεγόταν Μ. Την επομένη των εκλογών ήρθε στην τάξη με ένα βαθύ πράσινο κοστούμι. Γελούσαν και τα μουστάκια του. Από σήμερα μας είπε η Ελλάδα γυρίζει σελίδα. Ο νέος μας αρχηγός υπέγραψε ένα συμβόλαιο μαζί μας, θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Επειδή μου φαινόταν εντυπωσιακό ότι άκουγα, κρατούσα σημειώσεις. Εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία. Λέξεις sos. Για μια πενταετία θα έπαιζαν πολύ, παντού. Σήμερα τριάντα χρόνια μετά η Ιστορία γελά με την καρδιά της. Ο γιος της ίδιας επαναστατικής οικογένειας ομολογεί δημόσια πως το έργο αυτών των τριάντα χρόνων δεν έχει το happy end που περιμέναμε.

Γύρω από τη βουλή υψώθηκε ένας λαμαρινένιος τοίχος για να προφυλάξει τριακόσιους σαστισμένους εκλεγμένους εκπροσώπους της λαϊκής βούλησης, που αδυνατούν να αντιληφθούν τι έχει συμβεί στη χώρα, και ανησυχούν σοβαρά μήπως οι 16 μισθοί τους τεθούν εν κινδύνω. Έξω ακριβώς, στην πλατεία, Αγανακτισμένοι αναχωρούν άρον-άρον, μετά από ένα μήνα ειρηνικής αγανάκτησης, μη αντέχοντας την παρείσφρυση των γνωστών άγνωστων με τις κουκούλες, που προστατεύονται αιώνια από τις αστυνομικές δυνάμεις για να δημιουργούν τον απαιτούμενο αποπροσανατολισμό, που πάντα βόλευε τις κυβερνήσεις. Στα κανάλια δημοσιογράφοι με την ασφάλεια των δέκα και πλέον χιλιάδων ευρώ το μήνα στην τσέπη τους, αναρωτιούνται με ύφος Γκάντι αν ένα δημοψήφισμα θα ησύχαζε για λίγο το αγριεμένο και πεινασμένο πλήθος. Τα ΜΑΤ σπέρνουν τα δακρυγόνα στα κεφάλια των ανυπεράσπιστων, δακρυγόνα αγορασμένα με ένα κομμάτι του προϋπολογισμού που αφορά στη δημόσια ασφάλεια και την κοινωνική γαλήνη. Στις γειτονιές όσοι δεν έχουν την δύναμη να αντιδράσουν, απλά γυρίζουν το βλέμμα με απόγνωση στους κάδους των σκουπιδιών ψάχνοντας για φαγητό.

Τριγύρω ο υπόλοιπος ‘’πολιτισμένος’’ πλανήτης κοιτάζει εξίσου σαστισμένος προς τα εδώ. Αδυνατεί να καταλάβει πως όσα συνέβησαν με τη στήριξη, την ανοχή και κυρίως την καθοδήγηση του, τα τελευταία τριάντα χρόνια ήταν μια συνταγή αυτοκτονική. Αφού μόνο τον τελευταίο χρόνο μας φόρτωσαν άλλα εκατό δις ισόβιο χρέος, καταλαμβάνοντας σε μια μεταμοντέρνα αποικιοκρατία μια λεηλατημένη χώρα και εξέθρεψαν τερατογενέσεις οδηγώντας μια σειρά από χώρες στην Άβυσσο. Αναρωτιέμαι συχνά τον τελευταίο καιρό τι να σκέφτεται σήμερα, αν ζει σήμερα ο κύριος Μ. Που πίστεψε και προσπάθησε να μας κάνει και μας να πιστέψουμε σε ένα κόσμο δίκαιο που δεν ήρθε ποτέ. Τι θα σκεπτόταν στο άκουσμα του πρωθυπουργού σήμερα το απόγευμα να ψελλίζει την τραγική αποτυχία της κυβέρνησης του, στην πιο κρίσιμη στιγμή της νεότερης ιστορίας μας.

Ο τελευταίος ενάμιση χρόνος ήταν ένα γενναίο μάθημα για όλους μας. Κυρίως για κείνους που επιμένουν να πιστεύουν σε σωτήρες. Η σημερινή μέρα είναι μια μέρα οριακή. Για σένα που κατέβηκες στο συλλαλητήριο, για μένα που παρακολούθησα όσα συμβαίνουν από την τηλεόραση, αλλά και για εκείνους που δεν μπήκαν στον κόπο να αναρωτηθούν τόσο καιρό τι κάναμε λάθος.  Για όλους μας. Για να υπάρξει αύριο πρέπει να βρεθούμε όλοι με μάτια καθαρά απέναντι στα λάθη και στα πάθη μας. Να ξηλώσουμε το παραβάν που μας στέρησε τη θέα στην αλήθεια. Ακόμα και αν χρειαστεί τα επόμενα χρόνια να περπατήσουμε ξυπόλυτοι σε φλεγόμενη άμμο.