Η ποινικοποίηση της οργής

Στην ίδια χώρα, όπου ο αρμόδιος υπουργός και ταυτόχρονα υποψήφιος βουλευτής προτίθεται να ποινικοποιήσει την απροφύλακτη σεξουαλική επαφή με ιερόδουλες, ίσως είναι σκόπιμο να ποινικοποιηθεί και η οργή, διότι απ’ ό,τι φαίνεται είναι μία εξίσου μη αποδεκτή στάση. Κάθε μέρα που πλησιάζουμε στις εκλογές τουλάχιστον ένα πολιτικό πρόσωπο ή άλλος γειτονεύων με αυτό τηλεοπτικός αστέρας κουνάει το δάχτυλο προς τους πολίτες σε μία προσπάθεια να τους αποτρέψει από μία ψήφο οργής ή αντίδρασης. “Αυτοδυναμία ή ακυβερνησία”, Εντός της Ευρωζώνης ή Εκτός” είναι τα νέα διλήμματα μετά το “Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε” ή το “Μνημόνιο ή Δραχμή, το οποίο ειρήσθω εν παρώδω παίζεται σε επανάληψη. Ας δεχτούμε πως η τυφλή οργή δεν είναι υπεύθυνη στάση στην καλπή, ας αναζητήσουμε όλοι μαζί έναν τρόπο για να αντιπαρέλθουμε μερικά σημεία:

Α) Έναν υποψήφιο πρωθυπουργό, ο οποίος κοιμάται και ξυπνάει με την ανάγκη της αυτοδυναμίας, να υπόσχεται μείωση της ανεργίας στο μισό εντός τριετίας χάρη στην αξιοποίηση των χρημάτων του ΕΣΠΑ… Την ίδια στιγμή αυτόν τον υποψήφιο πρωθυπουργό στηρίζει τέως πρωθυπουργός και αρχηγός της παράταξής του, ο οποίος όπως φαίνεται εντόπισε τη γλώσσα που είχε καταπιεί τα τελευταία δύο χρόνια που ακολούθησαν την καταστροφική περίοδο διακυβέρνησής του.

Β) Έτερο υποψήφιο πρωθυπουργό να δηλώνει ανερυθρίαστα για τους νέους: “Ξέρω πάρα πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι να είσαι νέος την περίοδο αυτή. Η δική σας γενιά δε θα είναι μια αδικημένη ή μια ηττημένη γενιά. Δε θα αφήσουμε, οι παλαιότερες γενιές, η γενιά της μεταπολίτευσης, να δανειστεί την ελπίδα και την προοπτική από σας και να την ξοδέψει. Αυτό το ιστορικό λάθος, αυτή η ιστορική αδικία δε θα γίνει” την ίδια στιγμή που η ανεργία στις νεαρές ηλικίες αγγίζει το 50% και την ίδια στιγμή που η γενιά των 700€ ισοδυναμεί με μακρινό όνειρο για τους σημερινούς εικοσάρηδες. Παράλληλα, το επίπεδο της αντιπαράθεσής του με έτερο πολιτικό αρχηγό είναι επιεικώς “τράτζικ”, αν δανειστούμε τα δικά του λόγια.

Γ) Τον νεαρό ηγέτη της αριστεράς να εμφανίζεται με ύφος παλαιάς κοπής πολιτικού και να καταγγέλει το Μνημόνιο χωρίς όμως να μπορεί να απαντήσει σε απλές ερωτήσεις για το επόμενο της καταγγελίας βήμα. Ίσως η επικοινωνιακή μαγκιά του περιορίζεται πράγματι στο να απορρίπτει προτάσεις παρουσίας σε πάνελ του Mega.

Δ) Τον γηραιότερο ηγέτη της αριστεράς να καλεί τους πολίτες να τιμωρήσουν με την ψήφο τους τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας χωρίς να ασχολείται ιδιαίτερα με την κατάθεση προτάσεων ουσίας για το μέλλον της χώρας. Την ίδια στιγμή τα κόμματα της αριστεράς έχουν τόσο αγεφύρωτες διαφορές που δεν μπορούν να τις βάλουν στην άκρη ενώνοντας το σχεδόν 30% που συγκεντρώνουν αθροιστικά στις δημοσκοπήσεις.

Ε) Τις πιο… ανεξάρτητες ελληνικές φωνές της δεξιάς. Γι’ αυτές ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο. Η γραφικότητά τους είναι τέτοια που εκτρέφει τη Χρυσή Αυγή. Βέβαια στα ίδια νερά παρεπηδημεί καμουφλαρισμένο με σοβαροφάνεια και το φαινόμενο της κόρης αιωνόβιου πολιτικού άνδρα της χώρας που αποφάσισε πως δεν την εκφράζει πια το αναξιόπιστο κόμμα, στο οποίο προέδρευσε ο πατέρας της και που τώρα μάχεται να δώσει λύσεις στα προβλήματα των ανέργων και των νέων. Τώρα, για μερικά εκατομμύρια του συζύγου της και μερικές χιλιάδες ευρώ από τη Siemens δε θα χαλάμε και το σάλιο μας…

ΣΤ) Τους πιο… «δραστήριους» πολιτικούς συνδυασμούς που εκμεταλλεύονται τη μνήμη χρυσόψαρου των ακροατών τους που δε τους θυμούνται να πλουτίζουν από τη φούσκα του χρηματιστηρίου χάρη στις καλές τους πληροφορίες… Ή δε τους θυμούνται σε όλα τα σημεία του ορίζοντα στον πολιτικό χάρτη…

Ζ) Την ηγέτιδα που δικαιολογεί το το κόμμα της όταν προβαίνει σε απολύσεις προσωπικού  –  “τι να κάνουμε, σε καπιταλισμό ζούμε” –  αλλά δεν αναγνωρίζει καμία τέτοια δικαιολογία στους υπόλοιπους επιχειρηματίες της χώρας. (προσθήκη αναγνώστη)

Η) Το σύστημα των ΜΜΕ που αντιμετωπίζει τις πιο κρίσιμες εκλογές στη σύγχρονη ελληνική ιστορία σαν το Μεγάλο Παζάρι, ζητώντας χρήματα για την προβολή συγκεκριμένων πολιτικών προσώπων και αναδεικνύοντας επιλεγμένους επαγγελματίες πολιτικούς σε πρακτικά μόνιμους συνεργάτες τους. Παράλληλα, σε αυτή την καθοριστική εκλογική αναμέτρηση η μιντιακή ατζέντα έχει κλειδώσει σε διλήμματα περί μνημονίου ή δραχμής, στην τρομοκράτηση περί ακυβερνησίας και έχει αποκλείσει από το δημόσιο διάλογο την ανεργία του 21%, τους μισθούς των 400€ και την ακατάσχετη κερδοσκοπία της αγοράς καυσίμων, καταναλωτικών ειδών και όχι μόνο.

Θ) Τον εκλογικό νόμο που προσφέρει ένα σωρό δώρα στο πρώτο κόμμα, αφαιρώντας κάθε νόημα από τα λευκά, τα άκυρα και τις ψήφους σε άλλα κόμματα. Και φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς και το αυτοσχέδιο μπόνους των 50 εδρών ή αλλιώς των 50 ψήφων σε κάθε ψηφοφορία εντός του Ελληνικού Κοινοβουλίου…

Τι άλλο μπορεί να αισθανθεί κανείς από οργή για όλα τα παραπάνω; Αλλά δεν κάνει, γιατί δεν είναι υπεύθυνση στάση. Γίνεται λόγος για υπεύθυνση στάση των πολιτών από πολιτικά πρόσωπα που έχουν πάρει διαζύγιο με την ευθύνη. Βέβαια, το θράσος δε γιγαντώνεται από μόνο του. Το εξέθρεψε επιμελώς η πελατειακή αφοσίωση των κατοίκων αυτής της χώρας που ουδέποτε αντιλήφθηκαν εαυτούς ως πολίτες. Πώς αλλιώς, λοιπόν, εκφράζεις την οργή σου αν όχι με την ψήφο σου; Πώς αντιδράς όταν η πεμπτουσία της δημοκρατίας, οι εκλογές, ξεφτιλίζονται μπροστά στα μάτια σου καθημερινά; Στη δημοκρατία, λένε, δεν υπάρχουν αδιέξοδα…