Η πόλη ως υπαίθρια έκθεση επίπλων

Εικόνα: Θανάσης Μπάμπαλης

Μια από τις μεγαλύτερες υπαναχωρήσεις στο δημόσιο χώρο της Θεσσαλονίκης και φυσικά τις μεγαλύτερες ανοχές της διοίκησης Ζέρβα είναι η παραχώρηση του δημόσιου χώρου στην εστίαση.

Δεν εννοούμε φυσικά τη δυνατότητα των καταστημάτων να διαθέτουν τα στοιχειώδη τραπεζοκαθίσματα αλλά την απόλυτη με τις ευλογίες του δημάρχου κατάληψη κάθε εκατοστού πεζοδρομίου και την στέρηση από τους πολίτες του δικαιώματος της απρόσκοπτης πρόσβασης.

Ποτέ άλλοτε η Θεσσαλονίκη δεν έζησε τέτοιο χάλι. Όλη η πόλη μια υπαίθρια έκθεση επίπλων.

Όταν η Νέα Υόρκη διαπίστωσε το 2008 ότι το 30% του δημόσιου χώρου της ήταν κατειλημμένο πήρε μια γενναία απόφαση να περιορίσει στο ελάχιστο τα τραπέζια και τις καρέκλες, να αφαιρέσει όλες τις κατασκευές και να δημιουργήσει κοινόχρηστους χώρους απόλαυσης γευμάτων και καφέ.

Η αίσθηση του ανήκειν στο δημόσιο χώρο έγινε σημαία εκεί και η αντίθετη αίσθηση, του αποκλεισμού, πραγματικού, οπτικού, σωματικού είναι κυρίαρχη εδώ.

Το άρθρο 967 του αστικού κώδικα προβλέπει πώς οι δρόμοι, οι πλατείες, τα άλση, ο αιγιαλός, η παραλία, τα λιμάνια, οι όχθες λιμνών και ποταμών, τα δημόσια δάση οφείλουν να είναι προσβάσιμα στον καθένα μας.

Στη Θεσσαλονίκη με την αυθαιρεσία των πολιτών και την ψηφοθηρική αντίληψη του δήμου το άρθρο καταργήθηκε στην πράξη. Ο δήμος αποσύρθηκε στην πράξη από κάθε επιτήρηση του δημόσιου χώρου, τον παρέδωσε άνευ όρων σε επιχειρηματίες. Η πόλη μετατράπηκε σε μια παρακμάζουσα καρικατούρα.

Ο δημόσιος χώρος είναι ο χώρος τον οποίο χρειάζονται περισσότερο οι πιο αδύναμοι και αδύναμες στις κοινωνίες μας. Είναι όμως και ο χώρος των τυχαίων συναντήσεων, των συναναστροφών και της παρουσίας των άλλων, αναφέρει ορθώς ο Άρης Καλαντίδης.

Αν οφείλουμε να δώσουμε μια μάχη στις επικείμενες δημοτικές εκλογές είναι η αποκατάσταση μιας τεράστιας αδικίας: του αποκλεισμού μας από το δημόσιο χώρο. Αυτόν που παρέδωσε χωρίς καμία συστολή η δημοτική αρχή σε συμφέροντα.