Η πόλη πέρα από το Βαρδάρη

Στις 21 Ιουνίου η Ευρώπη γιορτάζει την παγκόσμια μέρα Μουσικής. Πέρσι τη μέρα αυτή έτυχε να βρίσκομαι στο Βερολίνο. Ήταν η πιο ευχάριστη έκπληξη που συνάντησα τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη και ένα μάθημα του τι σημαίνει πολιτισμός για όλους. Η κεντρική ιδέα της γιορτής ήταν να φτάσει η μουσική σε όλη την πόλη, σε μέρη, γειτονιές και σημεία που δεν ήταν τα αναμενόμενα. Κρατώντας τα βασικά κεντρικά σημεία της πόλης στο σχεδιασμό τους, οι Βερολινέζοι τοποθετούν μουσικά σχήματα όλων των ειδών από κει και πέρα σε αναπάντεχα σημεία. Σε γειτονιές μεταναστών, κάτω από γέφυρες που κάνουν πιάτσα κορίτσια, σε σιδηροδρομικούς σταθμούς απόμερους, σε φτωχές και πλούσιες συνοικίες. Πάρκα, πλατείες, ξέφωτα, παλιά εγκαταλελειμμένα κτίρια, εργοστάσια, στις όχθες του ποταμού Σπρέε, σε παζάρια εκατοντάδες μπάντες και μεμονωμένοι μουσικοί εξημέρωναν τα ήθη. Χιλιάδες άνθρωποι από το πρωί μέχρι τα μεσάνυχτα χαίρονταν το δημόσιο χώρο και κυρίως τις γειτονιές τους με έναν υπέροχο τρόπο και είχαν την αίσθηση ότι δεν είναι αποκλεισμένοι από τα δρώμενα τα οποία δεν χρειάζεται να ταξιδέψουν στο κέντρο της πόλης για να δουν.

Βλέποντας το φετινό πρόγραμμα της μέρας μουσικής στη Θεσσαλονίκη ένα χρόνο μετά, ένα πρόγραμμα πιο πλουραλιστικό σε σχέση με κάθε άλλη χρονιά και στα είδη της μουσικής που περιλαμβάνει, από Αφγανική μέχρι Κλασική, αλλά και στους χώρους που χρησιμοποιεί, νιώθω ότι χρειάζεται λίγο ακόμα προσπάθεια για να φτάσει στο πνεύμα της γιορτής που βιώνει η υπόλοιπη Ευρώπη. Για μια ακόμα φορά η πόλη για τον Πολιτισμό σταματά στις παρυφές του κέντρου. Η Ξηροκρήνη, η Παναγία Φανερωμένη, η Γιαννιτσών,  η Κασσάνδρου, είναι γειτονιές που ο πολιτισμός  δεν συνηθίζει να επισκέπτεται. Αντίθετα τις επισκέπτονται η εγκληματικότητα, η εγκατάλειψη, η προκαταλήψεις, η δύσκολη συνύπαρξη με τους ξένους, η αγανάκτηση και τέλος ο θυμός. Η Χρυσή Αυγή συγκέντρωσε στις τελευταίες δυο εκλογικές αναμετρήσεις τα υψηλότερα ποσοστά της σε αυτές τις γειτονιές. Θυμάμαι προεκλογικές εξαγγελίες της Πρωτοβουλίας να μιλά για τις γειτονιές αυτές και την ανάγκη να νοιαστεί ο κεντρικός Δήμος για τα προβλήματα τους. Τα προβλήματα οξύνθηκαν, οι γειτονιές εγκαταλείφθηκαν στη μοίρα τους, η οργή φούντωσε.

Ξέρω τα προνόμια να οργανώνει κάνεις πράγματα στις προνομιακές περιοχές του κέντρου, το είχαμε επιλέξει και μεις δεκάδες φορές με το Θεσσαλονίκη Αλλιώς. Πιστεύω όμως ότι μεγάλη ανάγκη πια υπάρχει ο πολιτισμός να φτάσει πια παντού και να λειτουργήσει ανακουφιστικά στις δύσκολες ώρες του τόπου. Φέτος εκτός κέντρου υπάρχουν μόνο οι συναυλίες στην Άνω Πόλη. H περίπτωση της Λυρικής στην Αθήνα που υπό τον Μύρωνα Μιχαηλίδη έστειλε πέρσι ένα λεωφορείο με τραγουδιστές της όπερας σε δοκιμαζόμενες γειτονιές είναι ένα λαμπρό παράδειγμα προς μίμηση.

Σήμερα θα χαρούμε μια αληθινά όμορφη μέρα γεμάτη μουσική όλων των ειδών μαζί με όλη την Ευρώπη, όμως στις επόμενες παρόμοιες και όχι μόνο μέρες, η χαρά πρέπει να διαχυθεί σε όλη την πόλη.